Η Μ. Παρασκευή ήταν πάντα κατάνυξη. Ο καιρός μουντός, οι καμπάνες πένθιμες. Πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας να συρρέει στους Ναούς για την αποκαθήλωση το πρωί,για την περιφορά του Επιταφίου το βράδυ. Τα μαγαζιά κλειστά. Η μουσική πένθιμη κι αυτή. Μέρα περισυλλογής, ενθύμησης.
Φέτος είναι διαφορετική η Μ. Παρασκευή. Η πανδημία έχει κλείσει τον κόσμο σπίτι. Τα μέτρα δεν επιτρέπουν μετακινήσεις και παρουσία πιστών στους Ναούς. Το ξέραμε. Το γνωρίζουμε μέρες τώρα.
Η φετινή Μ. Παρασκευή είναι διαφορετική. Παρατηρώ τα media από το πρωί. Η κατάνυξη έχει δώσει τη θέση της σε ένα ανελέητο κυνήγι “μαγισσών”. Στον ένα Ναό ο ιερέας άνοιξε και μπήκανε 3-4 πιστοί, στον άλλο Ναό οι πιστοί προσκύνησαν τον επιτάφιο μέχρι να έρθει η αστυνομία. Μια μάνα λέει πήδηξε τα κάγκελα στα μνήματα για να ανάψει το καντήλι του παιδιού της.
Τα κανάλια, τα media, τα sites, αντί να αναδείξουν την ιερότητα της ημέρας, κυνηγούν τη στατιστική και η ουσία της ημέρας χάνεται στο βωμό της είδησης.
Οι καμπάνες χτυπούν ακόμη πένθιμα. Χαζεύω από το μπαλκόνι. Η ουρά στο μπακάλη της γειτονιάς, φτάνει στο επόμενο στενό, στοιβαγμένη σε ένα πεζοδρόμιο 1 επί 2. Η βουή μιας παρέας 7-8 πιτσιρικάδων που διασχίζει το δρόμο με μια μπάλα, μπερδεύεται με τις καμπάνες.
Ποιες αποστάσεις; Ποια μέτρα; Ποια κάμερα; Ποιο ρεπορτάζ; Μια παρέα πιτσιρικάδων. Η ουρά στο μπακάλη. Το στενό πεζοδρόμιο. Οι καμπάνες.
Αναρωτιέμαι ενώ τραβάω την τελευταία τζούρα, τι πουλάει τελικά; Ποιος πουλάει τελικά. Η Μ. Παρασκευή ή η είδηση; Η κατάνυξη ή η υποκρισία;
Είναι Μ. Παρασκευή.
«Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη» , έλεγε ο Ελύτης.
Καλή Ανάσταση.
Γιώργος Αγγελής
Μένουμε Speedy
#menoumespeedy
