metanastes
Η 18η Δεκεμβρίου ανακηρύχθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η εκστρατεία του ΟΗΕ για την προστασία του παγκόσμιου μετανάστη. Τα τελευταία χρόνια, παγκόσμιοι οργανισμοί και κράτη, προσπαθούν να ενσωματώσουν ή έστω να διαχειριστούν τις τεράστιες μεταναστευτικές ροές, που μετακινούνται κατά κύριο λόγο από χώρες της Ανατολής, ενώ για την Ελλάδα, το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο, καθώς αποτελεί την κύρια είσοδο μετανάστευσης στην Ευρώπη.

Η γεωγραφική θέση της χώρας, με χερσαία και θαλάσσια σύνορα και καθώς αποτελεί σταυροδρόμι τριών ηπείρων, αποτελεί σταθμό αρκετών μεταναστών, οι οποίοι προσπαθούν να ξεφύγουν από την εμπόλεμη ζώνη της Μέσης Ανατολής. Τα μεγάλα κύματα μεταναστών ξεκίνησαν να φτάνουν στην χώρα μας το 2015, ενώ από το 2016 άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα μετανάστες, οι οποίοι δεν μπορούσαν να περάσουν τα σύνορα των γειτονικών χωρών. Από το 2015 μέχρι και σήμερα, το προσφυγικό ζήτημα και η διαχείρισή του απασχόλησε ιδιαίτερα την Πολιτεία, καθώς πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς έπρεπε με κάποιο τρόπο να ζήσουν στη χώρα μας (αν όχι να ενσωματωθούν, καθώς οι περισσότεροι επιθυμούν να εγκατασταθούν σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως η Γερμανία).

Οι μετανάστες στην Ελλάδα την εποχή της πανδημίας

Πρώτα ήταν η πυρκαγιά που ξέσπασε καταστρέφοντας ολοσχερώς το ΚΥΤ της Μόριας. Μετά έλαβαν χώρα περιστατικά με εξαγριωμένους πολίτες οι οποίοι έβλεπαν ανθρώπους να υποφέρουν στους δρόμους και ήθελαν να τους διώξουν ενώ οι αρμόδιες αρχές φαίνονταν ανήμπορες να αντιδράσουν. Τα πράγματα εξομαλύνθηκαν κάπως, παρόλα αυτά, τα προβλήματα για αυτούς τους ανθρώπους, εξακολουθούν να υπάρχουν.

Όλοι γνωρίζουμε πως άνθρωποι από χώρες της Αφρικής πως δουλεύουν ανασφάλιστοι σε εργασίες οι οποίες κατά κύριο λόγο έχουν σταματήσει εξαιτίας του lockdown, οπότε, καθώς δεν υπάρχουν πουθενά για το ελληνικό κράτος, δεν μπορούν να διεκδικήσουν κανένα επίδομα. Ακόμη, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών, οι γυναίκες μετανάστες είναι ευάλωτες σε ενδοοικογενειακή βία.

«υπάρχουν πολλές αναφορές ενδοοικογενειακής βίας, όπου οι γυναίκες, πέραν της βίας που βιώνουν, απειλούνται από τους συζύγους τους για απέλαση και αφαίρεση κηδεμονίας των παιδιών», ενώ υπάρχουν αναφορές και για εσωτερικές οικιακές βοηθούς «σε σπίτια όπου δεν δηλώνεται η εργασία τους, οπότε δεν τους επιτρέπεται η έξοδος από το σπίτι όπου εργάζονται».

 

Οι κοινωνικές διακρίσεις συνεχίζονται

Ακόμη, το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών ανέφερε, πως με βάση σχετικές καταγγελίες, έχουν σημειωθεί περιστατικά ρατσισμού απέναντι σε μετανάστες και πρόσφυγες, όπως «δημιουργία φυλετικού προφίλ στους ελέγχους από τη δημοτική και Ελληνική Αστυνομία», ή περιπτώσεις όπου εργοδότες «επιβάλλουν σε μετανάστες εργαζόμενους να κάνουν τεστ covid με δικά τους έξοδα» ή νοσοκομεία που «δεν δέχονται να εξυπηρετήσουν μετανάστες στα εξωτερικά ιατρεία αν δεν έχουν κάνει πρώτα τεστ covid».

“Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».

Στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα όπου η αλληλεγγύη είναι μια επιτακτική ανάγκη ώστε να επιβιώσουμε όλες και όλοι από αυτήν την σκληρή κρίση, έφτασε η ώρα όπου η κοινωνία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί, και να μην “χτυπάει” αυτούς τους ανθρώπους.
Άλλωστε, η ιστορία της Ελλάδας μας έχει διδάξει τι σημαίνει προσφυγιά και τι σημαίνει μετανάστευση. Κι εκεί βρίσκεται κι η μεγαλύτερη μας δύναμη: στη μνήμη, στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά.

“Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Για τον όρο «μετανάστες» (1937), Ποιήματα, μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Άννα Σαϊνίδου