Από το παράθυρο μου βλέπω ένα τέρας με τη μορφή του κορονοϊού να περιβάλλει τον πλανήτη μας, ενός νέου ιού για τον άνθρωπο που προκαλεί αναπνευστική λοίμωξη και μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές. Προκαλεί αναστάτωση της καθημερινής μας ζωής, των χρηματοπιστωτικών αγορών και των κυβερνήσεων.
Ως άτομο σε ανοσοκαταστολή και με υποκείμενα νοσήματα, διατρέχω μεγαλύτερο κίνδυνο σοβαρής ασθένειας από τον νέο κορονοϊό. Διάφορα συναισθήματα περνούν από μπροστά μου. Φόβος. Φρίκη. Αλλά και μια αστραφτερή αχτίδα φωτός που σπρώχνει τα σύννεφα.
Το άγχος μετατρέπεται σε ανακούφιση και ευγνωμοσύνη, καθώς μηνύματα φίλων που ρωτούν αν χρειάζομαι να μου φέρουν κάτι ή αν χρειάζομαι κάποια βοήθεια, ώστε να μην βγω έξω και εκτεθώ, με κατακλύζουν καθημερινά. Το περιβάλλον των ανθρώπων γύρω μου πιστεύει ότι η ανθρώπινη ζωή έχει εγγενή αξία, ότι οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι είναι εξίσου σημαντικοί για την κοινωνία και αυτό με γεμίζει ελπίδα.
Πρέπει να κάνουμε αυτήν την συζήτηση όσο ακόμα τα συναισθήματα είναι νωπά, ενώ είμαστε ανήσυχοι και χάνουμε την παλιά μας ζωή, ενώ ανησυχούμε για τα οικονομικά μας, ενώ ανησυχούμε για την υγεία μας.
Όλα γύρω είναι αλλιώτικα. Τώρα οι άνθρωποι αναδιατάσσουν τη ζωή τους. Τώρα οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας εργάζονται εξαντλητικά ωράρια παλεύοντας με τον νέο αυτό ιό. Τώρα οι κυβερνήσεις μιλούν για την ανάγκη προστασίας των ευπαθών ομάδων (καλά σε αυτό θα ήθελα να σχολιάσω για την πραγματική προστασία των ευπαθών ομάδων, αλλά μάλλον θα χρειαστώ να γράψω και δεύτερο κείμενο, αλλά ίσως επανέλθω).
Όσο για μένα, δεν καθόμουν πάντα πίσω από το παράθυρο. Κάποτε ήμουν έξω από το παράθυρο, χρόνια ασθενής, αλλά συμμετείχα στην κοινωνία. Αυτή η πανδημία είναι περιεργη για μένα, αλλά όχι για τους λόγους που φαντάζεστε. H προσέγγιση και η στήριξη που λαμβάνω είναι εκπληκτική.
Α, και να μην ξεχάσω πως η μάσκα που κάποτε φορούσα και σας φαινόταν περίεργη, τώρα είναι πολύ cool!
Τώρα που προσπαθείτε να δραπετεύσετε από τις προσκλήσεις της αυτο-απομόνωσης και του φόβου της ασθένειας. Τώρα που προσπαθείτε να προσαρμοστείτε στην αβεβαιότητα. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά και τα έχω περάσει όταν σε μια μόλις στιγμή ανατράπηκε η ζωή μου. Αυτά για εμένα και όλους τους χρόνιους ασθενείς είναι η καθημερινότητα μας, η κανονική καθημερινότητα μας και όχι της εποχής της πανδημίας.
Όλα αυτά τα συναισθήματα που βιώνεται είναι φυσιολογικά. Σε αντίθεση με αυτό που μερικοί άνθρωποι βιώνουν τώρα -ξαφνική, ανεξήγητη ανατροπή της ζωής τους- αισθάνομαι για πρώτη φορά μετά από χρόνια πως οι γύρω μου αναπτύσσουν μια αμυδρή κατανόηση της καθημερινής μου ζωής.
Δεν είμαι μόνη σε αυτό και για όλους εμάς για τους οποίους κατά διαστήματα υπάρχουν λόγοι να περιοριστούμε στο σπίτι, είτε πρόκειται για χρόνια ασθένεια, είτε για ψυχική ασθένεια, είτε για αναπηρία, αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι και τόσο καινούριος.
Δεν ήθελα μια πανδημία να μολύνει τη χώρα μας και τον πλανήτη μας. Δεν θέλω να παραμείνει. Δεν θέλω περισσότεροι άνθρωποι να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Δεν θέλω οι άνθρωποι να χάσουν τα προς το ζην τους.
Θέλω να ξεπεράσουμε αυτή την κρίση όσο πιο γρήγορα και εύκολα γίνεται. Θέλω να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας.
Η ζοφερή πραγματικότητα αυτής της κατάστασης χτυπά σκληρά. Οι μελλοντικές αρνητικές συνέπειες αυτής της πανδημίας είναι άγνωστες. Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα.
Ως άνθρωπος, πάντα κοιτάζω μπροστά και πάντα βλέπω μια αχτίδα φωτός πίσω από τα σύννεφα, ίσως αυτός να είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης των δυσκολιών για μένα. Ναι, υπάρχουν πολλές ανησυχίες και φόβοι για τις συνέπειες της πανδημίας, αλλά υπάρχει και μια ελπίδα, ένα φως στην άκρη του τούνελ.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες για να οικοδομήσουμε έναν ευγενικό κόσμο μαζί; Ξέρω ότι είμαστε ικανοί! Ας κρατήσουμε μερικές από τις νέες συμπεριφορές μας, αυτές τις μικρές θετικές νέες συμπεριφορές αλληλεγγύης.
Ίσως μετά από όλο αυτό να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, γιατί η ζωή είναι ένα δώρο… Και ίσως, ίσως λέω, μπορούμε να πάρουμε κάποια θετικά μαθήματα από αυτή τη δοκιμασία. Υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας μεταξύ μας. Η φροντίδα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και ίσως αυτή η αναγκαστική απομόνωση μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντική είναι για όλους μας.
Βάσω Ραφαέλα Βακουφτσή
Μουσικός – Ασθενής με Νόσο του Crohn
Μένουμε Speedy
#menoumespeedy
