Πολύ συχνά ως αντίλογο στα επιχειρήματα του φεμινιστικού κινήματος ακούμε το κλασικό: «Ναι άλλα και οι άντρες βιάζονται, κακοποιούνται, πέφτουν θύματα στερεοτύπων».
Ισχύει. Αλλά ποιοι άντρες και γιατί;
Αν αναλογιστούμε λίγο το προφίλ εκείνων που έρχονται αντιμέτωποι με κοροϊδίες και χλευασμούς ενώ ανήκουν στο αντρικό φύλο, θα διαπιστώσουμε πως αναδύεται ένα συγκεκριμένο μοτίβο ως προς τον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και την εμφάνιση των ατόμων αυτών.
Μη πάτε μακριά. Αρκεί να σκεφτείτε ένα τυπικό προαύλιο σχολείου, και θα αναδυθούν γρήγορα οι μνήμες σχετικά με τα παιδιά που μπαίνανε στο στόχαστρο των νταήδων:
-
Αγόρια ντροπαλά, με χαμηλή αυτοπεποίθηση
-
Αγόρια που δεν τα πήγαιναν καλά στα παραδοσιακά «αντρικά» αγωνίσματα, όπως το ποδόσφαιρο ή τα πήγαιναν πολύ καλά σε «κοριτσίστικες» δραστηριότητες, όπως ο χορός
-
Αγόρια που κάναν παρέα με κορίτσια
-
Αγόρια συναισθηματικά, που βάζαν εύκολα τα κλάματα ή εκφράζανε έντονα την ευαίσθητη πλευρά τους
-
Αγόρια ομοφυλόφιλα ή απλώς θηλυπρεπή (που ντύνονταν με έντονα χρώματα, αξεσουάρ κλπ.)
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά έχουμε μάθει να τα αξιολογούμε αρνητικά ως κοινωνία επειδή έχουν ένα κοινό μεταξύ τους σημείο: είναι όλα στενά συνδεδεμένα με τη θηλυκότητα, και οτιδήποτε γυναικείο χρίζει ντροπής, ιδιαίτερα όταν υιοθετείται από άντρες, καθώς κατηγορούνται πως «προδίδουν το φύλο τους».
Αντιθέτως, οι φορείς της αρρενωπότητας ή ακόμα και της τοξικής αρρενωπότητας, αυτοί δηλαδή που ασχολούνται με τα αμάξια, μπλέκουν σε καυγάδες, βρίζουν, παίζουν ποδόσφαιρο και φανατίζονται με ομάδες, δε στοχοποιούνται ποτέ από τη μάζα γιατί κάνουν ακριβώς αυτό που η κοινωνία περιμένει από αυτούς.
Ακόμα και τα κορίτσια που ακολουθούν παρόμοιες συμπεριφορές τυγχάνουν ευνοϊκότερης μεταχείρισης από τις υπόλοιπες, επειδή κατάφεραν να κυριαρχήσουν πάνω στις «αδυναμίες» του φύλου τους.
Άρα;
Άρα μια θετική πορεία του φεμινισμού προς την ενδυνάμωση των γυναικών και προς την υπεράσπιση όλων όσων περιστρέφονται γύρω από τη θηλυκότητα, θα ευνοήσει ΚΑΙ τους μη προνομιούχους άντρες.
Διότι πλέον δε θα ντρέπονται να καταγγείλουν τη σεξουαλική βία που δέχτηκαν με φόβο μη τους πουν «αδερφές», καθώς θα ξέρουν ότι είναι θύματα. Δε θα φοβούνται να ασχοληθούν με το μπαλέτο, την ποίηση, τη μουσική ή να είναι καλοί μαθητές, μήπως και «ατιμάσουν» το φύλο τους. Δε θα λένε «η σύντροφός μου» αντί «ο σύντροφός μου» για να μη τους σπάσει στο ξύλο ο τραμπούκος της γειτονιάς, ο αστυνομικός, ή ο πατέρας τους. Γιατί μη ξεχνάμε πως και οι γκέι άντρες, είναι επίσης άντρες.
Ναι, οι άντρες δικαιούνται προφανώς να θέτουν και τα δικά τους, ανεξάρτητα των γυναικείων ζητημάτων ερωτήματα, καθώς, όπως κι εκείνοι δε μπορούν να καταλάβουν εμπειρικά τις εσωτερικές συγκρούσεις των γυναικών, έτσι συμβαίνει και το ακριβώς αντίστροφο. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που μας διαχωρίζει, άρα τα προβλήματά μας παραμένουν δυστυχώς επίσης διαχωρισμένα μέχρι νεοτέρας.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει δημιουργηθεί και η εξαιρετικά παρεξηγήσιμη Παγκόσμια Ημέρα του Άντρα, η οποία λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στις 19 Νοεμβρίου, και θεσμοθετήθηκε όχι για να εξυμνήσει τα προνόμια του αντρικού πληθυσμού, αλλά για να θίξει ακριβώς τα ζητήματα αυτά που παραμένουν ταμπού διότι παρεκκλίνουν από την μείνστριμ, αποδεκτή συμπεριφορά.
Ένα θετικό πρώτο βήμα που επίγει να γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση, θα ήταν η δημιουργία ενός ασφαλούς πλαισίου, ηλεκτρονικού η πραγματικού, ώστε οι άντρες να μπορούν να μιλάνε για τα θέματα ψυχικής υγείας που τους κατακλύζουν καθώς και για όλους εκείνους τους προβληματισμούς που δεν τολμάνε να εκφράσουν μπροστά στους μάτσο φίλους τους.
Ας κανονικοποιήσουμε λοιπόν όλοι μαζί το δικαίωμα των ανδρών στα συναισθήματα, στα δάκρυα, στον ρομαντισμό και στη γλυκύτητα!
Ντορίνα Παπαγεωργίου
