Η σημερινή 7η Οκτωβρίου του δίσεκτου 2020 θα μείνει στα Ελληνικά πολιτικά χρονικά ως μια μέρα αποθέωσης του αυτονόητου, αλλά και της «βαθιάς υπόκλισης» της υποκρισίας – πρωταγωνίστριας σε ένα μακρόσυρτο εφιαλτικό θεατρικό έργο τώρα που κλείνει η ματωμένη αυλαία.
Δεν είναι αθώοι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και για να μην παίζουμε με τις λέξεις, η ενοχή δεν βαρύνει μόνον τα φυσικά πρόσωπα, αλλά τη φασιστική ιδεολογία στο σύνολο της. Είναι όμως κι ένα κομμάτι ενόχων που όχι μόνον δε λογοδότησε σ αυτό το σπιράλ του αίματος και του βιασμού της δημοκρατίας, αλλά θα προσπαθήσουν να στοιχηθούν στο κοινωνικό ποτάμι της ανακούφισης – υπό την προϋπόθεση ότι οι εγκέφαλοι αυτής της άθλιας εγκληματικής οργάνωσης εκεί που το δίκαιο της ίδιας της ιστορίας επιτάσσει.
Οι ηθικοί αυτουργοί, οι γεννήτορες του φαινομένου, οι πολιτικοί παράγοντες που κάποτε βολεύτηκαν από τη δολοφονική δράση των ανθρωποειδών. Αυτοί θα βολτάρουν ανάμεσα στους δικαιωμένους, τσαλαβουτώντας στο αίμα του νεκρού Παύλου Φύσσα, των κακοπαθημένων Αιγύπτιων αλιεργατών, ή των βάναυσα χτυπημένων στελεχών του Κ.Κ.Ε. Και την ίδια ώρα θα μένουν ζωντανές στη μνήμη οι προκλητικές επικλήσεις της «σοβαρής Χρυσής Αυγής», ή τα απροκάλυπτα αλισβερίσια με βραχίονες του φασιστικού μορφώματος από στελέχη και σημερινούς βουλευτές της Ν. Δ.
Το μυαλό αλλά και το αρχείο του ρεπόρτερ όχημα για ένα πολύτιμο ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν, σε στιγμές που και οι δάφνες μιας απαράμιλλης δημοσιογραφικής επιτυχίας αλλά και η βαριά ιστορικότητα τους κάνει αναγκαίο το να μην ξεχαστούν.
Εκείνην την Παρασκευή τα γραφεία της εφημερίδας «Παρασκήνιο» ζούσε σε ρυθμούς μιας τυπικής Παρασκευής: «Να κλείσει το φύλλο, να φύγει για το τυπογραφείο, να πάμε σπίτια μας». Τη ροή της ρουτίνας «έκοψε» ένα τηλεφώνημα, στο οποίο κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ μου έδωσε την πληροφορία – βόμβα. «Υπάρχουν ογκοδέστατες δικογραφίες για βουλευτές της Χρυσής Αυγής και επίκεινται συλλήψεις».
Έδρασα αστραπιαία κι ύστερα από δυο τηλέφωνα διασταύρωσης – παρότι το εν λόγω στέλεχος δεν έχει ποτέ ελεγχθεί για την αξιοπιστία του, ανέβασα το κομμάτι στον ιστότοπο του παρασκηνίου κι έγραψα άλλο – με το ψευδώνυμο «Γ. Μούρτζινος» για την εφημερίδα. Ο περίγυρος διέψευδε την πληροφορία, οι συνάδελφοι και η ιδιοκτησία της εφημερίδας αρχικά «φοβήθηκαν» το θέμα, αλλά η επιμονή μου και το αλάνθαστο ένστικτο του τότε Συμβούλου Έκδοσης της εφημερίδας, Γιάννη Αμανατίδη ανέτρεψαν τα πάντα.
Το θέμα μπήκε πρώτο κι έτσι την επόμενη μέρα, πρωί Σαββάτου, τη στιγμή που ο Νίκος Μιχαλολιάκος οδηγείτο σιδηροδέσμιος στη ΓΑΔΑ, το «Παρασκήνιο» κρεμόταν στα περίπτερα με τίτλο «ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ»- μοναδική εφημερίδα που ήταν μέσα στο γεγονός, όταν αυτό εξελισσόταν.
Όλα αυτά δεν τα γράφω από έπαρση – άλλωστε η ίδια η δημοσιογραφία πάντα απαιτεί αλλά δε χρωστάει «ευχαριστώ», αλλά γιατί είναι πολύτιμη η γνώση όλων των πτυχών της ιστορίας.
Θα μου πείτε «και γιατί ψευδώνυμο»;
Χρησιμοποίησα λοιπόν, το ιστορικό πατρικό της μάνας μου, από έναν μικρό φόβο. Μερικές μέρες πριν είχα δεχθεί μια προσωπική επίθεση από τον ίδιο τον Ν. Μιχαλολιάκο – από τηλεφώνου μεν, αλλά με τρόπο που έδειχνε ότι «με έχει στη μπούκα»…
Είναι γνωστά τα όσα ακολούθησαν: «Η Σοβαρή Χρυσή Αυγή» που ζήτησε κάποτε ο βουλευτής της ΝΔ Μπάμπης Παπαδημητρίου έγινε θεσμικό άγος για πολλά χρόνια στο σώμα της κοινωνίας και της χώρας. Ιστορική μέρα η σημερινή, λοιπόν.
Μα, θα είναι αρκετή η καταδίκη της Χρυσής Αυγής, όσο κόβουν βόλτες ανάμεσα μας υποκατάστατα εν υπνώση;
Πηγή: nofakenews.gr
