Το ποίημά του Γιώργου Παναγιωτόπουλου, με αφορμή τους θανάτους που σημάδεψαν αυτόν τον καλοκαιρινό μήνα,τον Αύγουστο.
«Ένας ακόμα Αύγουστος»
Μέτρησα τους νεκρούς μου.
Όλοι ήταν στη θέση τους.
Άλλοι αναπαύονταν και άλλοι περπατούσαν.
Η τάξη αδιατάρακτη. Ασάλευτη.
Άφησα ένα πετραδάκι να πέσει σε μια χάλκινη λεκάνη με νερό. Αυτή που, μέσα της, πλένω τα σταφύλια της λήθης.
Τόσος δα ήχος ακούστηκε και οι νεκροί αναστήθηκαν.
Καθώς τα πουλιά που πετούν σε σμήνη, άλλοτε προς βορρά, άλλοτε προς το νότο.
Μετά έσκυψα στην λεκάνη και ήπια το νερό μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Έγινε ο χαλκός ξερός σαν έρημος.
Οι νεκροί μου επανήλθαν στη θέση τους.
Πόσο ήσυχοι όλοι τους.
Ξόδεψαν τη ζωή τους στον θόρυβο για να κερδίσουν την ησυχία.
Αγνοώντας την ύπαρξη, υπήρξαν.
Αντικρίζοντας το φως, τραβούσαν τις βαριές κουρτίνες.
Μέτρησα τους νεκρούς μου έναν έναν. Μία μία.
Ανθρώπους, ιδέες, μνήμες, πράξεις.
Όλοι ήσαν στη θέση τους.
Άλλοι στα μουντά κοιμητήρια των αναμνήσεων και άλλοι στο ανεξιχνίαστο γαλάζιο ενός αποσιωποιημένου παραδείσου.
Όλοι ήσαν στη θέση τους.
Όσοι έζησαν και όσοι καμώνονται πως ζουν.
Έτσι κατάκτησα το δικαίωμα σε έναν ακόμα Αύγουστο.
Μετρώντας τους νεκρούς μου.
Γιώργος Παναγιωτόπουλος, 9 Αυγούστου 2020.
#επικοινωνούμε_ελεύθερα
#paramenoume_speedy
