Μετά την άφιξη του πρώτου κρούσματος κορωνοϊού στη χώρα μας, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, καθώς στο πλαίσιο της προστασίας από τον ιό, οι καθημερινές μας συνήθειες έχουν προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Την ώρα που τα ζητήματα της Παιδείας βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων και ενώ οι πανελλαδικές κινητοποιήσεις αυξάνονται μέρα με τη μέρα, εμείς δοκιμάσαμε να πιάσουμε το θέμα της Παιδείας από μια άλλη σκοπιά .
Συνομιλήσαμε με τον Δημήτρη Κορσαββίδη, προπτυχιακό φοιτητή του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ, ο οποίος μας έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης για την νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία από την στιγμή που έκανε την εμφάνιση της η πανδημία στη χώρα μας.
H εμπειρία του Δημήτρη με την τηλεκπαίδευση
«Από τον Μάρτιο, εξαιτίας της κατάστασης, οι φοιτητές κληθήκαμε, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες, να διαχειριστούμε την αναγκαία συνθήκη της μη δια ζώσης επαφής και φυσικά προκρίθηκε η μέθοδος της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Η συγκεκριμένη μέθοδος έχει δοκιμαστεί σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, κατά συνέπεια από τη πλευρά της ακαδημαϊκής κοινότητας υπήρχε η στροφή προς την τεχνογνωσία. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα υπάρχουν πολλά προβλήματα σε τεχνικό επίπεδο. Για παράδειγμα, οι πάροχοι της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, δηλαδή οι διάφορες πλατφόρμες, λειτουργούν προβληματικά ενώ γενικά η φύση της ίδιας της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και τα μέσα που απαιτεί αποκλείουν δυστυχώς μια μερίδα φοιτητών. Σε αυτήν την κατεύθυνση υπήρξε από κάποια πανεπιστημιακά ιδρύματα η πρωτοβουλία για την θεράπευση αυτού του προβλήματος, ωστόσο κι αυτό δεν μπορούμε να πούμε ότι έγινε στον απόλυτο βαθμό.
Από την άλλη, η παρατεταμένη διάρκεια της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, έχει οδηγήσει σε μια αποξένωση των φοιτητών από το ακαδημαϊκό περιβάλλον, το οποίο δημιουργεί διάφορα προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι πρωτοετείς φοιτητές, οι οποίοι δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με το πανεπιστήμιο, δεν έχουν έρθει ποτέ σε φυσική επαφή με τους συμφοιτητές τους και τους καθηγητές, πράγμα το οποίο είναι σίγουρα προβληματικό καθώς η δια ζώσης επαφή δεν είναι αναντικατάστατη ενώ η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μπορεί να είναι βοηθητική, ωστόσο νομίζω πως πρέπει να βρεθούν οι τρόποι ώστε να θεραπευτεί αυτό το πρόβλημα. Αυτό πιστεύω πως είναι εφικτό είτε με “σπάσιμο” των τμημάτων, όπως ζητούν οι μαθητές, πράγμα που βέβαια απαιτεί νέες προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, περισσότερες υποδομές και γενικά μέριμνα από το Υπουργείο Παιδείας».
Ο συνωστισμός σε πλατείες και τα πάρτυ στο Α.Π.Θ.
«Οι νέοι άνθρωποι, όπως και όλοι οι άνθρωποι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες με υπευθυνότητα και με αίσθηση όχι ατομικής, αλλά συλλογικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία μας. Ωστόσο, θεωρώ πως οι νέοι άνθρωποι από την αρχή της έξαρσης της πανδημίας έχουν θυσιάσει πάρα πολλά. Θυσίασαν τις εξόδους τους, θυσίασαν την κοινωνική τους ζωή, τις παρέες τους, έχουν επηρεαστεί πολύ οι συνθήκες σπουδών και οι εργασιακές τους συνθήκες οπότε θεωρώ πως οι νέοι άνθρωποι έχουν υποφέρει περισσότερο από όλους από την πανδημία. Σε κάθε περίπτωση φαινόμενα συνωστισμού ή ας το πούμε παραβίασης των αναγκαίων μέτρων για την κοινωνική προστασία, είναι φαινόμενα που δεν δικαιολογούνται ακόμη και εξαιτίας της κόπωσης και αγανάκτησης τους. Σίγουρα τέτοια φαινόμενα είναι μειοψηφικά, όπως και τα ανάλογα δημοσιεύματα για “πάρτυ στο Α.Π.Θ.” δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα καθώς η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικά. Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Πρύτανης αυτές τις ημέρες σε σχετική του συνέντευξη, ήταν μόνο μερικές δεκάδες φοιτητές σε ανοιχτούς χώρους, καθώς είναι κλειστοί όλοι οι κλειστοί χώροι του πανεπιστημίου (σ.σ. τα κτήρια).
Πάντως, αντιστρέφοντας το ερώτημα, όταν η κυβέρνηση είχε μεταφέρει την πληρότητα στο 100% των πλοίων ή όταν αναγκάζονται οι μαθητές να στοιβάζονται σε τμήματα των 28 ατόμων σε λίγα τετραγωνικά, είτε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη που βλέπουμε τρομερές εικόνες, θεωρώ πως είναι υποκριτικό να κατηγορούνται οι νέοι επειδή συναθροίζονται σε ανοιχτούς χώρους. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο συνωστισμός είναι καταδικαστέος σε τέτοιες συνθήκες».
Η επόμενη ημέρα στην εκπαίδευση
«Ζούμε ιστορικές στιγμές. Και εννοώ ότι τίποτα δεν θα είναι ίδιο όταν περάσει η πανδημία -και αν περάσει- δεν θα είναι κάτι που θα λυθεί σε μια ημέρα, θα είναι κάτι σταδιακό. Σίγουρα λοιπόν τα επόμενα χρόνια ή το επόμενο διάστημα, όταν θα λήξει αυτή η περιπέτεια τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Καταρχάς, εμείς δεν θα είμαστε ίδιοι, και άρα δεν θα είναι ίδια ούτε η εκπαίδευση ούτε το πανεπιστήμιο. Η εξ αποστάσεως λειτουργία γενικώς είτε αφορά την εκπαίδευση είτε την εργασία ήρθε για να μείνει. Αυτό έχει και τα αρνητικά του και τα θετικά του και νομίζω χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή απ’ όλους μας στον τρόπο που θα συμμετέχουμε και θα λειτουργήσουμε εξ αποστάσεως. Εννοώ, πως δεν μπορεί να αντικατασταθεί η φυσική επαφή από την εξ αποστάσεως επικοινωνία. Η εξ αποστάσεως διδασκαλία μπορεί να υπάρξει και να φανεί χρήσιμη στα πανεπιστήμια σε βοηθητικές λειτουργίες. Επίσης, θεωρώ πως μελλοντικά αυτή η συγκυρία θα είναι μια καλή αφορμή ώστε πολλές λειτουργίες και υπηρεσίες των πανεπιστημίων να ψηφιοποιηθούν.
Το πανεπιστήμιο δεν το αντιλαμβανόμαστε μόνο ως ένα χώρο διδασκαλίας. Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που μπορεί να εξελιχθεί κανείς ως άνθρωπος, ως πολίτης ως μελλοντικός επιστήμονας και αυτό σίγουρα απαιτεί την διάδραση και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί».
Άννα Σαϊνίδου
