Η παιδεία για τον διαβήτη ως αυτοάνοσο, χρόνιο νόσημα, τουλάχιστον για όσους δεν έχουν στον περίγυρό τους πρόσωπο που το βιώνει, είναι στην καλύτερη περίπτωση μηδενική και στη χειρότερη γεμάτη ημιμάθεια και προκαταλήψεις.

Πρόκειται για μια ασθένεια που συνήθως εμφανίζεται σε τρυφερή ηλικία και δεν αφήνει στα παιδιά περιθώρια λάθους· τα άτομα αυτά αναγκάζονται να γίνουν τέρατα υπευθυνότητας και πειθαρχίας από πολύ νωρίς, καθώς η ιδιαιτερότητα αυτού του νοσήματος έγκειται στο ότι η επιβίωση του ασθενή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον εαυτό του, κι όχι αποκλειστικά από τον θεράποντα γιατρό.

Είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο για ένα παιδί (κι έναν έφηβο, κι έπειτα ενήλικα) να εξηγεί ξανά και ξανά για ποιον λόγο η περιπλοκότητα της ασθένειας του δεν του επιτρέπει να είναι τόσο ξέγνοιαστο όσο και οι συνομήλικοί του.

Ή για ποιον λόγο οφείλει να είναι ο διατροφολόγος του εαυτού του και να παίζει στα δάχτυλα υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και λιπαρά.

Ή και ακόμα για ποιόν λόγο, πράγματα απλά και καθημερινά, μπορεί να του στοιχίσουν την υγεία και τη ζωή του.

Συνταγές για σωστή αντιμετώπιση των διαβητικών συμπολιτών μας δεν υπάρχουν. Η λεπτότητα, η διακριτικότητα και η έλλειψη ανούσιων νουθετήσεων και ερωτήσεων για την ασθένειά τους, είναι σαφέστατα μια καλή αρχή για πολιτισμένη συμπεριφορά.

Το παρόν άρθρο, ως μη βιωματικό, θα δανειστεί κάποιες επιπλέον συμβουλές καθημερινής σοφίας από ένα εξαιρετικό κείμενο του medicalland.gr, όπου μια διαβητική μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της και κάνει λόγο για όλα εκείνα τα μικρά και αμελητέα που της έκαναν τη ζωή με διαβήτη πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι θα πρεπε.

Ας ανατρέξουμε μαζί λοιπόν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη, σε κάποια «dont’s», κι ας θυμηθούμε πως οι συνέπειες τέτοιων ασθενειών είναι ΚΑΙ κοινωνικές:

• Δεν κάνουμε νοητικά άλματα εάν δεν είμαστε επαρκώς ενημερωμένοι. Ο διαβήτης δεν είναι μεταδοτική ασθένεια, δεν σχετίζεται με τη νεφρική ανεπάρκεια, και οι ασθενείς του δεν κάνουν αιμοκάθαρση. Σχετικές ερωτήσεις φέρνουν το άτομο σε τρομερά δύσκολη θέση και δεν πρέπει να γίνονται.

• «Φάε ένα γλυκό δε θα πάθεις τίποτα». «Ένα φρουτάκι είναι, καλό θα σου κάνει». Είστε σίγουροι πως η ελεγκτική σας επιθυμίας και τον τρόπο ζωής των άλλων ζυγίζει βαρύτερα από την υγεία του;

• «Εγώ δε θ’ άντεχα να κόψω τα γλυκά, δεν ξέρω πως το κάνεις». Ναι, θα το άντεχες αν βασιζόταν σε αυτό η υγεία σου. Κι επίσης, τι απάντηση περιμένεις ακριβώς;

• Το ότι περνάνε οι διαβητικοί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς πανελλήνιες εξετάσεις λέγεται Κράτος Πρόνοιας. Και όχι, δεν είναι αδικία. Τα διαβητικά άτομα χάνουν πολύτιμες ώρες από τη ζωή τους για να φροντίζουν τον εαυτό τους, και δεν έχεις ιδέα πόσο ψυχοφθόρο είναι.

• Η υπογλυκαιμία δεν σημαίνει «λιγούρα για γλυκό», και στον διαβήτη χρησιμοποιείτε για να περιγράψει μια σοβαρή επιπλοκή. Το να προσφέρετε πάστες «για την υπογλυκαιμία» σίγουρα δεν είναι χρήσιμο.

• Τα σπιτικά γιατροσόφια με βότανα και μαντζούνια είναι παντού επικίνδυνα σαν συμβουλές, άρα κι εδώ.

• «H ινσουλίνη εθίζει». Ακραίο όσο και το αντιεμβολιαστικό κίνημα, αλλά ποτέ δεν ξες.

• Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένας διαβητικός είναι να του λες ότι δε τα κάνει όλα σωστά, επιρρίπτοντας του ευθύνες. Μην τον κοιτάς με μισό μάτι αν πίνει αλκοόλ, καπνίζει, τρώει ψωμί. Δεν ξέρεις. Εκτός κι αν είσαι ο διαβητολόγος του, δε μιλάς κιόλας γιατί δε σου πέφτει λόγος.

• Δε χρειάζεται ούτε να θαυμάζουμε, ούτε να λυπόμαστε τα διαβητικά άτομα. Χρειάζεται να σεβόμαστε τις επιθυμίες και τα όρια τους, να τα ακούμε όταν μας μιλάμε και να μην επεμβάινουμε στις προσωπικές τους επιλογές.

Αν κρατήσετε αυτή την τελευταία συμβουλή και μόνο, θα κάνετε τον κόσμο λίγο πιο συναισθηματικά ασφαλή για τα άτομα με χρόνια νοσήματα, γενικότερα.

Το καταπληκτικό άρθρο-εξομολόγηση το βρίσκουμε εδώ: www.medicalland.gr

Ντορίνα Παπαγεωργίου