Ενας πολίτης του κόσμου εδώ και δεκαετίες, ένας σύγχρονος βιρτουόζος της αφαιρετικής τζαζ και μια συνεχής πορεία δημιουργίας. Ο λόγος για τον Avishai Cohen με τον οποίο η efsyn city μίλησε εν μέσω καραντίνας για τον καινούργιο δίσκο του στην ECM Records, την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και τις θρυλικές φιγούρες της τζαζ.
● Ας αρχίσουμε με την αναπόφευκτη για την εποχή ερώτηση. Πώς ήταν για σένα αυτή η περίοδος της καραντίνας για την Covid-19;
Είναι κάπως περίπλοκο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλά. Υπό την έννοια ότι ήταν ευκαιρία για μια παύση. Δεν είχα τη δυνατότητα να σταματήσω για σχεδόν 25 χρόνια.
● Περνώντας στο νέο άλμπουμ σου, πριν φτάσουμε στα της μουσικής, μου έκανε εντύπωση ότι, πέραν του τίτλου, έγινε ξεκάθαρο πως Big Vicious είναι και το όνομα αυτού του σχήματος, πως είναι κάτι περισσότερο από ένα προσωπικό σου σόλο άλμπουμ. Είναι κάτι που σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα;
Οχι ακριβώς, Πρόκειται για ένα σχήμα, αλλά παραμένει το δικό μου συγκρότημα, υπό την ίδια έννοια όπως υπήρχε και το κουαρτέτο μου, μόνο το όνομα είναι διαφορετικό. Φυσικά ο καθένας από τους μουσικούς έχει τον δικό του ρόλο και υπάρχει ξεχωριστός λόγος για τον καθένα να είναι εκεί, αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο, άλλωστε παίζουμε μαζί από το 2012. Λειτουργούμε ως συγκρότημα, αλλά δεν σημαίνει ότι κάτι έχει αλλάξει δραστικά, είναι απλώς μια νέα μορφή ενός project.
● Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η αφαιρετική προσέγγιση του αλμπουμ. Μου θύμισε κάπως την αίσθηση του «In A Silent Way» του Miles Davis, στο οποίο είναι ξεκάθαρη η μοναχικότητα της ερμηνείας και τα σημεία ανάμεσα στις νότες είναι εξίσου σημαντικά με αυτή καθεαυτή τη μουσική. Ηταν κάτι προσχεδιασμένο;
Καταλαβαίνω τι εννοείς, αυτή είναι η προσέγγισή μου σε οτιδήποτε κάνω. Επιλέγω τις νότες μου πολύ προσεκτικά και πιστεύω ότι η σιωπή είναι το ίδιο σημαντική με τη μουσική, όπως ακριβώς αν τώρα που μιλάμε κάνω μια μακρά παύση, αυτή έχει κάποιο νόημα, δεν σημαίνει ότι αυτό το κενό ανάμεσα στις λέξεις είναι τυχαίο, όλα έχουν την ερμηνεία τους.
● Ενα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το «King Kutner» με τη διαφορετική του προσέγγιση. Εχει ένα rock στοιχείο και η μπάντα δείχνει να λειτουργεί ως μονάδα μεν, αλλά με αλλιώτικη οπτική. Υπάρχει κάτι σε αυτό το τραγούδι που το διαφοροποιεί;
Το κάθε κομμάτι έχει το δικό του, ξεχωριστό σύμπαν και αυτό συγκεκριμένα πήρε αυτή τη rock ας πούμε κατεύθυνση, αλλά για μένα δεν είναι κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Οποιοδήποτε θα μπορούσε να φαίνεται αλλιώτικο στον καθένα και αν εσύ πιστεύεις ότι αυτό έχει κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει, δεν θα διαφωνήσω. Κάποιος θα έλεγε ότι το «Fractals» είναι διαφορετικό ή το «Teardrop» και θα είχε δίκιο από την πλευρά του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει για μένα ή για οποιονδήποτε άλλον.
● Πώς βαφτίζεις ένα ορχηστρικό κομμάτι; Πώς παίρνει τον τίτλο του, όταν δεν υπάρχουν στίχοι για να δώσουν νόημα;
Το κάθε τραγούδι έχει μια δική του ξεχωριστή ιστορία, δεν υπάρχει μέθοδος. Το «King Kutner», που ανέφερες νωρίτερα για παράδειγμα, αναφέρεται στον Ισραηλινό ραδιοφωνικό παραγωγό Yoav Kutner. Κάποια στιγμή ήμασταν καλεσμένοι στην εκπομπή του, παίξαμε ζωντανά αυτό το κομμάτι ενώ ήταν πολύ φρέσκο ακόμα και δεν είχαμε διαλέξει τίτλο. Οπότε όταν μας ρώτησε πώς λέγεται το κομμάτι που μόλις παίξαμε, του είπαμε ότι δεν είχε τίτλο ακόμα και αν έχει καμία πρόταση. Ολο αυτό έγινε ζωντανά στον αέρα και αστειευόμενος είπε να του δώσουμε το δικό του όνομα. Γελάσαμε τότε, αλλά μετά σκέφτηκα ότι τον συμπαθώ πολύ και είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για το ραδιόφωνο και τη μουσική στο Ισραήλ, οπότε γιατί να μην του δώσουμε αυτή την αναγνώριση;
Με εντελώς διαφορετικό τρόπο βαφτίσαμε το «Hidden Chamber». Είχα πάει ένα ταξίδι στην Ινδία όπου έμεινα εντελώς απομονωμένος σε μια ερημική καλύβα για 3 μέρες, έκανα διαλογισμό και συνέθεσα το κομμάτι. Οταν επέστρεψα, το έπαιξα στους υπόλοιπους, χωρίς να τους έχω πει πού είχα πάει ή οτιδήποτε σχετικό και ο Yonatan, ο κιθαρίστας μας, είπε ότι του έφερε στο μυαλό ένα μυστηριώδες κρυμμένο δωμάτιο, έναν κρυφό θάλαμο κάπου. Δεν έχω ιδέα πώς του γεννήθηκε αυτή η σκέψη από τη μουσική και μόνο, αλλά το πέτυχε ακριβώς και αυτή είναι η μαγεία του πράγματος.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν είχα κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Into The Silence» το οποίο έγραψα για τον πατέρα μου μετά τον θάνατο του. Ερχόταν κόσμος που το είχε ακούσει ή θεατές στην περιοδεία που κάναμε αμέσως μετά να μου πει πως ένιωσε ότι είχε να κάνει με την απώλεια, με τη ζωή και τον θάνατο. Ολοι αυτοί ήταν άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα καθώς δεν είχα πει τίποτα, ούτε στη σκηνή ούτε πουθενά, επειδή δεν μου αρέσει να «επιβάλλω» στον καθένα το συναίσθημα που πρέπει να βιώσει. Εκείνοι όμως το αντιλήφθηκαν και ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον πώς μπορεί κάποιος, ακόμα και χωρίς στίχους όπως είπες, χωρίς να τους έχει «ταΐσει» κάποιος την πληροφορία, να καταλάβει κάτι τόσο προσωπικό από τη μουσική και μόνο.
● Οι δύο διασκευές του άλμπουμ (η «Σονάτα υπό το σεληνόφως» του Μπετόβεν και το «Teardrop» των Massive Attack) θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι από τα highlights του δίσκου, αλλά ταυτόχρονα ότι είναι επιλογές που απέχουν πολύ η μία από την άλλη πάνω στο μουσικό φάσμα. Ισχύει και για σένα κάτι τέτοιο;
Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά δεν με απασχολεί κιόλας. Μου αρέσει η καλή μουσική και αν κάτι με εμπνέει και φαίνεται να ταιριάζει στον δίσκο, δεν θα προσπαθήσω καν να το εκλογικεύσω. Εχουμε κάνει πολλές διασκευές όλα αυτά τα χρόνια, από παραδοσιακή ισραηλινή μουσική μέχρι Bjork και Radiohead, και όταν έφτασε η ώρα να ηχογραφήσουμε, αυτά ήταν τα δύο κομμάτια που νιώσαμε όλοι ότι θα έπρεπε να είναι εκεί. Δεν θεωρώ ότι αντιπαρατίθενται μεταξύ τους με κάποιο τρόπο, με ενδιαφέρει περισσότερο πώς η κάθε μία διασκευή σχετίζεται με τη μουσική και τον ήχο της μπάντας και υπό αυτή την έννοια μάς ταιριάζουν και οι δύο. Πιστεύω πως τις κάναμε «δικές μας», τις νιώθω σαν να παίζουμε δικά μας κομμάτια.
● Υπάρχει μια φράση στο συνοδευτικό σημείωμα της κυκλοφορίας που μου έκανε εντύπωση. Ανέφερε πως «όλοι προερχόμαστε από την τζαζ, αλλά κάποιοι την αφήσαμε νωρίτερα». Νιώθεις αποκομμένος από την τζαζ ως μουσική φόρμα;
Θα σου εξηγήσω τι εννοεί αυτή η φράση. Οποτε παίζω με οποιοδήποτε από τα σχήματα που συμμετείχα, είτε ήταν το δικό μου κουαρτέτο, είτε ως Trivani, είναι με το Mark Turner, είτε ως Afro Jazz Collective, πάντα ένιωθα ότι έχω να κάνω με τζαζ μουσικούς που στις περισσότερες των περιπτώσεων διαμόρφωναν το στιλ και τον ήχο τους ανάλογα με το τι είχαμε να κάνουμε. Και παρ’ όλο που πάντα με ενδιέφεραν και άλλα είδη μουσικής, είτε ηλεκτρονική, είτε ποπ, είτε rock ‘n’ roll, είχα την αίσθηση ότι επί της ουσίας η μουσική που συνέθετα είναι βαθιά συνδεδεμένη με την τζαζ.
Επίσης και τα μέλη των Big Vicious που παίζουμε τώρα μαζί έχουν μελετήσει την τζαζ, γνωρίζουν καλά τη γλώσσα και την ιστορία της, μπορούν να σου πουν τα πάντα για τον Bud Powell, τον Thelonious Monk ή τον Duke Ellington, ταυτόχρονα όμως η περισσότερη από τη μουσική που συνθέτουν και παίζουν στα δικά τους σχήματα εδώ και πολύ καιρό δεν έχει την τζαζ στο κέντρο της δημιουργίας της. Αυτό είναι που εννοώ λέγοντας «την αφήσαμε», ότι όλοι προερχόμαστε από εκεί, την ξέρουμε και την κατέχουμε, αλλά σε δημιουργικό επίπεδο δεν είναι το μοναδικό μας σημείο αναφοράς.
● Αυτό είναι το 4ο αλμπουμ σου για την ECM Records. Να υποθέσω ότι όλα πάνε καλά σε αυτή τη συνεργασία και να περιμένουμε κι άλλα πράγματα στο μέλλον;
Ναι, απολύτως. Ολα πάνε μια χαρά και το λογικό είναι να συνεχίσουμε. Αν με θέλουν ακόμα δηλαδή!
● Για να πάμε λίγο στο παρελθόν, αναρωτιέμαι πώς είναι να ξεκινάει μια ζωή στην τζαζ μουσική ένα 10χρονο αγόρι στο Τελ Αβιβ στα τέλη της δεκαετίας του ’80; Ηταν το περιβάλλον δεκτικό σε κάτι τέτοιο, πώς το έβλεπαν οι φίλοι σου ας πούμε; Υποθέτω δεν ήταν και η πιο δημοφιλής επιλογή.
Οχι, δεν ήταν, αλλά μου βγήκε πολύ φυσικά. Επίσης δεν ήμουν μόνος σε αυτό το ταξίδι, είχα στο πλευρό μου όλη μου την οικογένεια. Οι γονείς μου είχαν βαθιά αγάπη για την τζαζ και πολλές γνώσεις, ενώ και η αδερφή μου με τον αδερφό μου μπήκαν σε αυτή τη ζωή από νωρίς, οπότε δεν φαινόταν μια περίεργη επιλογή. Από νωρίς βρήκα έναν κύκλο ανθρώπων που έκαναν το ίδιο πράγμα και ποτέ δεν το θεώρησα κάτι τόσο παράταιρο ή ξεχωριστό, ήταν το φυσιολογικό για μένα.
● Και βέβαια στην πορεία σχηματίσατε ένα μουσικό τρίο με τα αδέρφια σου. Πώς είναι αυτή η δυναμική, αλήθεια; Είναι ευκολότερο ή όχι το να έχεις ένα γκρουπ με μέλη της οικογένειάς σου;
Με μια λέξη είναι καταπληκτικό. Είναι πολύ εύκολο όταν μοιράζεσαι το ίδιο πάθος και την κατανόηση για τη διαδικασία. Φυσικά ο καθένας από εμάς έχει χαράξει τον δικό του δρόμο, αλλά το να μοιράζεσαι αυτό το ταξίδι και όλη τη γνώση που έρχεται με τον καιρό, όλη την εξάσκηση που κάναμε μαζί, ήταν απόλυτα αβίαστο για μένα. Μεγαλώνοντας βέβαια κατάλαβα πόσο μοναδικό είναι και πόσο τυχερός υπήρξα καθώς γνώριζα μουσικούς που ήταν οι μόνοι από την οικογένειά τους οι οποίοι είχαν πάθος με αυτό και κανείς δεν τους καταλάβαινε, ήταν ενδεχομένως το μαύρο πρόβατο, οπότε εκτιμώ όλο και περισσότερο αυτό που έχουμε μεταξύ μας.
Υπάρχει πολλή υποστήριξη, αγάπη και καθόλου ανταγωνισμός, όταν ας πούμε ο αδερφός μου κερδίζει ένα βραβείο χαίρομαι για αυτόν, όταν η αδερφή μου ήταν υποψήφια για Grammy ήμουν πολύ περήφανος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της και να είμαι υποψήφιος ή να κερδίσω ένα Grammy, αλλά η αγάπη και η υποστήριξη έρχονται πριν από οτιδήποτε άλλο.
● Θα ήθελα να μάθω για την εμπειρία τού Berklee School of Music; Πώς ήταν για σένα εκείνο το διάστημα που φοίτησες εκεί;
Σε γενικές γραμμές δεν είμαι μεγάλος οπαδός των μουσικών σχολών, κυρίως όσον αφορά το πολύ υψηλό τους κόστος. Αν ήταν οικονομικό και προσβάσιμο για όλους, φυσικά πήγαινε και ζήσε την εμπειρία του, αλλά είμαι αντίθετος με τα γελοία ποσά των διδάκτρων, όχι μόνο για το Berklee, το ίδιο ισχύει για όλα τα μουσικά κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν μου αρέσει αυτή η δυσαναλογία των διδάκτρων σε σχέση με το μέσο κόστος ζωής, οπότε δημιουργείται το πρόβλημα με τα τεράστια φοιτητικά δάνεια και προσωπικά αντιτίθεμαι σε όλο αυτό το σύστημα. Το οποίο μάλιστα δεν αφορούσε εμένα, φοίτησα με πλήρη υποτροφία και πέρασα υπέροχα και υπό αυτή την έννοια δεν έχω τίποτα αρνητικό να θυμάμαι, η όλη κοινότητα που δημιουργούν οι άνθρωποι εκεί είναι αξιοθαύμαστη και φυσικά ήταν το μέρος όπου γνωρίστηκα με τα μέλη του πρώτου μου σχήματος, τους Lemon Juice Quartet.
● Αμέσως μετά από αυτή την περίοδο πέρασες ένα διάστημα γυρίζοντας τα jazz clubs της Νέας Υόρκης. Ολοι έχουμε μια μυθική εικόνα για αυτά τα μέρη, που σχηματίστηκε από όσα ξέρουμε για τους θρυλικούς jazzmen του ’50 και του ’60. Φαντάζομαι όμως ότι ήταν πολύ διαφορετικά γύρω στο ’97 – ’98, σωστά;
Ναι, δεν ήταν καθόλου το ίδιο, κυρίως επειδή οι μουσικοί δεν ήταν τόσο πολύ εξαρτημένοι από ουσίες. Φυσικά υπήρχαν και κάποιοι που είχαν το ίδιο πρόβλημα και στη δική μας εποχή, αλλά υπάρχει αυτό το αστείο που λέγαμε ότι στα ’60ς οι μουσικοί ήταν εθισμένοι στην ηρωίνη, ενώ τώρα αυτό που άκουγες είναι ότι ο τάδε είναι πλέον vegan ή θα πάει στο soundcheck μετά τη γιόγκα και άλλα τέτοια. Οι εποχές έχουν αλλάξει και προφανώς τώρα πια είναι πιο υγιής η κατάσταση, αλλά δεν ξέρω, ταυτόχρονα ίσως έχει χαθεί λίγη από τη δυναμική της μουσικής. Ακόμα και να ισχύει αυτό βέβαια, εγώ το προτιμώ έτσι, αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω τις δύο εποχές.
Από την άλλη είναι και μακάβρια επίκαιρο ως σκέψη, επειδή σκεφτόμουν τότε (αρχές 2000 περίπου) ότι θα πρέπει να είναι πολύ καλύτερα για τους έγχρωμους μουσικούς στην Αμερική από ό,τι ήταν το 1960 σε επίπεδο φυλετικού ρατσισμού, όμως είναι προφανές μέχρι και σήμερα ότι είναι εξαιρετικά ευδιάκριτος παντού. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσον αφορά εμένα, ήταν μια πολύ καλή περίοδος όπου γνώρισα πολλούς καταπληκτικούς μουσικούς και συνέβαλε στην καλλιτεχνική μου ωρίμανση σε βαθμό που δεν θα ήμουν ο μουσικός που είμαι σήμερα αν δεν είχα κάνει αυτό το πέρασμα.
● Αν η πανδημία είναι το ένα θέμα που δεν μπορεί να αγνοηθεί σε μια συνέντευξη, το άλλο σίγουρα είναι οι πρόσφατες διαδηλώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες ως απόρροια των ρατσιστικών δολοφονιών από την αστυνομία. Εχοντας ζήσει ένα μεγάλο διάστημα εκεί, πώς ερμηνεύεις όλα αυτά τα γεγονότα;
Πιστεύω πως τα πράγματα δεν θα άλλαζαν επί της ουσίας χωρίς τις ενέργειες που συντελούνται αυτή τη στιγμή. Κι αν αυτό σημαίνει ότι οι διαμαρτυρίες θα γίνουν βίαιες, τότε ίσως αυτό είναι που πρέπει να συμβεί. Συνήθως δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, ούτε κάποιος που θα ενθαρρύνει τη βία, σε φυσιολογικές συνθήκες θα ακολουθούσα το δόγμα μη βίας ανθρώπων όπως ο Γκάντι, αλλά ταυτόχρονα μερικές φορές, προκειμένου να επιφέρεις μια αλλαγή, είναι απαραίτητο να ληφθούν δραστικά μέτρα. Συνειδητοποιείς πως η σιωπηλή διαμαρτυρία μπορεί να είναι κάτι όμορφο, αλλά δεν φέρνει πάντα αποτελέσματα. Θα πρέπει να ταρακουνήσεις το σύστημα επειδή δεν γίνεται να ανεχόμαστε πια κάποια πράγματα.
Φυσικά δεν περιμένω να αλλάξουν όλα από τη μια στιγμή στην άλλη, όμως εδώ μιλάμε για ρατσιστικά εγκλήματα της λευκής αστυνομίας, για βιαιοπραγίες και φόνους, αυτά είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Ολοι ξέρουμε ότι οι Αφροαμερικανοί έχουν περισσότερες πιθανότητες να συλληφθούν, να ελεγχθούν από την αστυνομία και να καταλήξουν στη φυλακή σε μια κατάσταση που ένας λευκός πολίτης δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Ο ρατσισμός είναι παρών και δεν μιλάμε καν για περιστασιακή άνοδο, πάντα ήταν έτσι, απλώς τώρα τυχαίνει να βιντεοσκοπείται περισσότερο.
Επιπλέον δεν είναι ένα φαινόμενο που εξαντλείται στην αστυνομική βία, έχει βαθύτερες συστημικές ρίζες. Το ότι, για παράδειγμα, ένας λευκός πολίτης με την ίδια εμπειρία, εκπαίδευση και γνώσεις με έναν Αφροαμερικανό έχει περισσότερες πιθανότητες να βρει δουλειά, είναι ακριβώς το γνώρισμα του μηχανισμού που στερεί τις μαύρες κοινότητες από δυνατότητες ανάπτυξης. Αυτό δεν είναι κάτι που αλλάζει σε μια νύχτα, ούτε απαραιτήτως με διαδηλώσεις, χρειάζεται να γίνει μέσω της συλλογικής εκπαίδευσης και της ηγεσίας διά του παραδείγματος, οπότε αν έχεις έναν ηγέτη όπως ο Ντοναλντ Τραμπ οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο εξανεμίζονται.
Δεν είναι δυνατόν να έχεις έναν ρατσιστή για πρόεδρο και ο συγκεκριμένος είναι ρατσιστής όπως και αν το δει κανείς, από το παρελθόν των δηλώσεων και των πράξεών του. Κατα τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν μπορείς να έχεις έναν ηγέτη όπως ο Νετανιάχου, που μεταχειρίζεται τους Αραβες με αυτό τον τρόπο επιδεικνύοντας ρατσισμό για πολιτικό κέρδος. Δεν μπορώ να πιστέψω τα προεκλογικά ψέματά του, ότι θέλει να ενώσει όλους τους ανθρώπους, όχι πια. Δεν νομίζω ότι θέλει όντως να υπάρξει αλλαγή, του αρέσουν τα πράγματα όπως είναι. Εχει συγκεντρώσει τη δύναμη και είναι σε θέση ισχύος, γιατί να θέλει να αλλάξει το οτιδήποτε;
Σε κάθε περίπτωση στέκομαι στο πλευρό όλων των μειονοτήτων, ανεξαρτήτως χρώματος, που αγωνίζονται για δίκαιη αλλαγή, είμαστε όλοι αδέρφια σε αυτό.
● Εφόσον ανέφερες την ισραηλινή κυβέρνηση, θεωρείς ότι υπάρχει περιθώριο πολιτικής λύσης για την τεταμένη κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας;
Θα έλεγα όχι όσο έχουμε τη συγκεκριμένη δεξιά κυβέρνηση. Ενδεχομένως με μια οικουμενική συνεργασία που θα ενέπλεκε προοδευτικούς πολιτικούς της Αριστεράς ναι, αλλά όσο έχεις ρατσιστές στην εξουσία δεν πρόκειται να επέλθει αλλαγή. Οχι όσο έχεις ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο να κρατήσουν την καρέκλα τους, όχι όσο ενθαρρύνεις ρατσιστικές συμπεριφορές, όχι όσο μιλάς για τους Αραβες σαν να είναι ο εχθρός, σαν να είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Ισως το πιστεύεις, ίσως το κάνεις για πολιτικό όφελος επιδιώκοντας να προσεγγίσεις τη συντηρητική βάση ψηφοφόρων, αλλά αυτό πρέπει να αλλάξει.
Θα πρέπει περισσότερος κόσμος να βγει και να ψηφίσει, να ξεφύγει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης που βιώνει με τον Νετανιάχου και την υπόλοιπη κυβέρνησή του η οποία τους έχει υπνωτίσει.
Δε μπορώ να ανεχτώ να λέει ένας πολιτικός ότι δεν θα καθίσει καν να μιλήσει με τα αραβικά κόμματα, αυτό είναι λάθος, θα πρέπει να μιλάει με όλους, οι Αραβες είναι το 20% του πληθυσμού, είναι και αυτοί τμήμα του λαού μας, δεν είναι μαζί μας ή εναντίον μας, είναι κομμάτι μας. Δεν μπορείς να τους αντιμετωπίζεις σαν απειλή, είσαι ο πρωθυπουργός, θα έπρεπε να έχεις ενωτικό λόγο, να τους ενθαρρύνεις να ψηφίσουν ως ισότιμοι πολίτες, όχι να προκρίνεις τον ρατσισμό. Θεωρώ πως θα έρθει αυτή η ώρα και ελπίζω να είμαι εδώ για να τη δω.
● Οπότε είσαι αισιόδοξος;
Θέλω να είμαι, αλλά σε κάθε περίπτωση όλα είναι στο χέρι του λαού να φέρει την αλλαγή με την ψήφο του. Η δημοκρατία είναι σίγουρα η καλύτερη επιλογή που έχουμε, αλλά ταυτόχρονα οι μέχρι τώρα επιλογές του κόσμου με απογοητεύουν. Σκέφτομαι ότι ποιος είμαι εγώ για να κρίνω την απόφασή τους, ίσως εγώ είμαι λάθος σε όλο αυτό, αλλά όταν βλέπω ότι επιλέγουν έναν ρατσιστή πρωθυπουργό, απογοητεύομαι. Είτε είσαι ρατσιστής κι εσύ και φυσικά πολλοί είναι, είτε είσαι τυφλός. Δεν ξέρω τι ισχύει από τα δύο, δεν ξέρω, ίσως να μην είμαι τόσο αισιόδοξος τελικά.
● Σε πολλές αναφορές στον Τύπο συναντάμε παραφρασμένη με πολλούς τρόπους την έκφραση «απόγονος του Miles Davis» αναφορικά με εσένα. Πώς αισθάνεσαι με αυτό, πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα;
Εχω μελετήσει πολύ σοβαρά τον Miles όλη μου τη ζωή, όπως και πολλούς άλλους θρυλικούς μουσικούς, και το πρώτο που σκέφτομαι όταν βλέπω κάτι τέτοιο είναι ότι με κολακεύει, πρωτίστως επειδή είμαι φανατικός οπαδός του. Είναι ένας από τους ήρωες μου, μαζί με τους Charles.
Πηγή: efsyn.gr
