«Επιτέλους, Ναύπλιο!» αναφωνεί ενθουσιασμένη μια επισκέπτρια που κάνει την πρώτη της εκδρομή μετά τον αποκλεισμό. Εντάξει, ψέματα. Εγώ είμαι η επισκέπτρια που αναφωνώ, καθώς στο Ναύπλιο ερχόμουν προ κορωνοϊού μία φορά τον μήνα, και πόσο να αντέξει κανείς. Η έκπληξη έρχεται με το «καλημέρα»: τα δύο πάρκινγκ της πόλης (του λιμανιού και της πυροσβεστικής) είναι άδεια! «Την Κυριακή πριν από τις απαγορεύσεις υπήρχαν στα πάρκινγκ 4.500 αυτοκίνητα. Δύο μέρες μετά, μόνο δύο, ούτε εμείς οι ντόπιοι δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!» μας λέει ο ντελιβεράς του Trendy στη λεωφ. Μπουμπουλίνας, από όπου ψωνίζουμε κρέπες και σάντουιτς στον ξυλόφουρνο, στο χέρι. Η πόλη είναι πράγματι άδεια, καθώς τα μαγαζιά εστίασης είναι κλειστά. Οι μαγαζάτορες, όμως, επί ποδός.
«Πού πήγαν όλοι;» αναρωτιόμαστε. Στην Καραθώνα, την κοντινότερη στο Ναύπλιο παραλία, νιώθεις ότι είναι μια τυπική Κυριακή του Ιουλίου από την πολυκοσμία. «Αν ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά, κανείς δεν θα ήταν στην παραλία Μάη μήνα. Αχ, είναι τόσο τέλεια!» μου λέει η 16χρονη Κατερίνα και τα μάτια της λάμπουν. Με εξοχικό στην περιοχή, ο αποκλεισμός τής κόστισε ιδιαίτερα. Τη βρίσκουμε να λιάζεται, με τον φίλο της Δημήτρη, πλάι στις ξαπλώστρες ενός beach bar που έχουν στηθεί, έχουν περιφραχθεί με κορδέλα και είναι έτοιμες να υποδεχτούν τους πρώτους λουομένους τις επόμενες ώρες. Πρώτη Κυριακή μετά το άνοιγμα των εσωτερικών συνόρων της χώρας, και το Ναύπλιο, ως η πρώτη πρωτεύουσα του ελεύθερου ελληνικού κράτους, μοιάζει διπλά ως ιδανικός προορισμός. Οι Αθηναίοι έχουν κατακλύσει όλο το παραλιακό μέτωπο, από το Τολό έως το φημισμένο Κονδύλι. Η πόλη παραμένει άδεια. Και είναι κούκλα.
Πρώτη βόλτα στο Παλαμήδι, το μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο από τα τρία κάστρα της πόλης. Έμεινε κλειστό, όπως όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι, λόγω COVID-19. «Σήμερα, από το πρωί έχουν έρθει 100 άτομα. Για Κυριακή του Μαΐου είναι λίγα», μας λέει η υπάλληλος στην είσοδο και περιγράφει διάφορα περιστατικά, όπως την ιστορία μιας Γαλλίδας που έμεινε αποκλεισμένη εδώ κι ήταν πανευτυχής. Ζευγαράκια και οικογένειες απολαμβάνουν τον περίπατο πλάι στα τείχη και στους εντυπωσιακούς προμαχώνες του ενετικού κάστρου του 1714 και φωτογραφίζονται με θέα την παλιά πόλη. Δύο φίλες μάς λένε ότι έρχονται από την Αθήνα και επέλεξαν το Ναύπλιο λόγω κοντινής απόστασης. Αντίθετα, ένα ζευγάρι θα μας πει: «Ερχόμαστε πρώτη φορά. Με τον αποκλεισμό συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πρέπει να αναβάλουμε κάποια ταξίδια που ονειρευόμασταν. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου τα απαγορεύσουν!».
Για εμάς, πάλι, αυτή η γλυκιά επανάληψη του Ναυπλίου είναι ό,τι ονειρευόμασταν. Κατεβαίνουμε στην παλιά πόλη, περνώντας από την πάλαι ποτέ προσφυγική γειτονιά της Πρόνοιας, στην οδό 25ης Μαρτίου. Η πιάτσα του Ναυπλίου είναι έρημη, αφού οι new age καφενέδες δεν έχουν ακόμη ανοίξει. Στο αγαπημένο μας μεζεδοπωλείο Ζουρνάλ τα τραπεζάκια στήνονται, το επόμενο Σαββατοκύριακο θα τους βρούμε όλους πάλι εδώ.
Νωρίς το απόγευμα οι Ναυπλιώτες ξεκινούν τις βόλτες. Οι υπάλληλοι στα εμπορικά καταστήματα δείχνουν ότι έχουν καιρό να δουν πελάτες, αλλά παραμένουν στο πόστο τους. Μόνο τα ονομαστά παγωτατζίδικα του Κουστένη στη Βασιλέως Κωνσταντίνου και του Ιταλού (Antica Gelateria di Roma, στη Φαρμακοπούλου) έχουν απέξω ουρές.
Όσοι έρχονται χρόνια στο Ναύπλιο και δυσανασχετούν με την πολυκοσμία του, η βόλτα αυτή τη μεταβατική περίοδο θα τους μείνει για πάντα. Τα στενά πλακόστρωτα και οι δρομόσκαλες προς την Άνω Πόλη είναι πανήσυχα. Χαζεύουμε χωρίς άγχος τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που αφηγούνται όλη την ιστορία του Ναυπλίου: αρχαία και ενετικά τείχη, τζαμιά, νεοκλασικά κτίρια, μαρμάρινα λιοντάρια (ενετικά ή βαυαρικά), οθωμανικές κρήνες με ενετική αρχιτεκτονική, όλα είναι εκεί, ίδια κι απαράλλαχτα. Στην εμπορική οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου ίσως για πρώτη φορά περπατάς χωρίς να σε παρασύρει το ανθρώπινο ποτάμι, στη Σταϊκοπούλου με τα ταβερνάκια δεν κυκλοφορεί ψυχή και μόνο το καλό σουβλατζίδικο-μπεργκεράδικο Μιτάτο μπορεί να καλύψει την πείνα μας. Η πλατεία Συντάγματος μοιάζει επίσης άδεια, ελλείψει τραπεζοκαθισμάτων, ωστόσο οι πιτσιρικάδες με τα ποδήλατα και τις μπάλες δεν την εγκαταλείπουν ποτέ, ούτε οι νεαροί που κάνουν κερκίδα στα σκαλιά του –κλειστού ακόμη– Αρχαιολογικού Μουσείου.
Στην παραλιακή περατζάδα, ποδήλατα, οικογένειες με καρότσια και σκυλιά, παρέες καταλαμβάνουν παγκάκια και προβλήτες με καφέ ή παγωτό στο χέρι. Κάποιοι έχουν αρχίσει δειλά και κάθονται στα τραπεζοκαθίσματα, παρά τις απαγορευτικές κορδέλες. Σε ένα παγκάκι, μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη τρώνε σουβλάκια ενθουσιασμένοι. Ο Δημήτρης, που ήταν και φαντάρος, αναφωνεί ότι βρέθηκε στο πιο ωραίο μέρος του κόσμου χάρη στις φίλες του που έχουν εξοχικό εδώ. Τα ξενοδοχεία είναι ακόμη κλειστά, ωστόσο αρκετοί βρήκαν τρόπο να έρθουν για Σαββατοκύριακο, όπως σιγοψιθυρίζουν οι καταστηματάρχες από το πρωί. Ο ήλιος γέρνει και χτυπάει από το πλάι το Μπούρτζι, το θαλασσόκαστρο του 15ου αιώνα και σήμα κατατεθέν της πόλης.
Ώρες μπορούμε να καθόμαστε να το χαζεύουμε. Αλλά είναι η ιδανική ώρα για βόλτα στην Αρβανιτιά: τον πλακόστρωτο περίπατο κάτω από τον βράχο της Ακροναυπλίας. Πλάι στη θάλασσα και στις φραγκοσυκιές, με το γλυκό απογευματινό φως να κάνει τα πάντα να χρυσίζουν και με θέα ψηλά, στο Παλαμήδι, γρήγορα ξεχάσαμε ότι είχαμε να ταξιδέψουμε δύο μήνες. Δυστυχώς, είχαμε ξεχάσει και τις ουρές στα διόδια της Εθνικής που συνοδεύουν πάντα τις κυριακάτικες νύχτες!
Πηγή: kathimerini.gr
