Πώς οι υγιείς σχέσεις στην ανήλικη ζωή επηρεάζουν τη ψυχική υγεία στην ενήλικη ζωή.
Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου, ένας πατέρας μου εξήγησε ότι αποφάσισε να ξεκινήσει να εργάζεται με μειωμένο ωράριο για να έχει περισσότερο χρόνο με τους γιους του, οι οποίοι μόλις μπήκαν στην εφηβεία. Η γυναίκα μου ήταν μαζί με τα παιδιά όταν ήταν πιο μικρά. Τώρα είναι η δική μου σειρά, μου είπε.
Παρά το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη οικογένεια, η κίνηση αυτή μπορεί να σχετίζεται και με μια συνολικότερη προσπάθεια διαμερισμού των ευθυνών ως προς την ανατροφή των παιδιών, μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνα υποστηρίζει ότι η απόφαση αυτή δύναται να επιφέρει μακροπρόθεσμα θετικά οφέλη για όλη την οικογένεια.
Η εν λόγω μελέτη, που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο στο Journal of the American Medical Association Pediatrics, διερεύνησε την επίδραση των θετικών οικογενειακών σχέσεων στην εφηβεία σε σχέση με την ανάπτυξη κατάθλιψης στην ενήλικη ζωή.
Η ερευνητική ομάδα άντλησε τα δεδομένα από το National Longitudinal Study of Adolescent to Adult Health και το δείγμα της έρευνας αποτέλεσε μια αντιπροσωπευτική ομάδα με πάνω από 18.000 συμμετέχοντες, οι οποίοι παρακολουθούνταν για πάνω από 20 χρόνια, περίπου από την ηλικία των 7 με 12 ετών μέχρι την ηλικία των 40 ετών.
Οι ερευνητές εξέτασαν δύο βασικές πτυχές των οικογενειακών σχέσεων: τη συνοχή της οικογένειας και τις συγκρούσεις μεταξύ γονέων-παιδιού. Ως προς τη μέτρηση της συνοχής, ζητήθηκε από τους εφήβους του δείγματος να αναφέρουν πόσα από τα μέλη της οικογένειας αισθάνονται ότι τους έδωσαν την απαραίτητη προσοχή, τους κατανόησαν και πέρασαν ευχάριστο χρόνο μαζί τους. Η κλίμακα μέτρησης είχε εύρος από «Καθόλου» έως «Πολύ».
Με παρόμοιο τρόπο πραγματοποιήθηκε και η μέτρηση για τις συγκρούσεις, όπου ζητήθηκε από τους έφηβους συμμετέχοντες να αναφερθούν σε κάποια έντονη σύγκρουση που είχαν με τον έναν ή και τους δύο γονείς σχετικά με τη συμπεριφορά τους, τους περασμένους μήνες.
Όπως προέκυψε από την ανάλυση των απαντήσεων, τα επίπεδα των καταθλιπτικών συμπτωμάτων έτειναν να είναι χαμηλότερα μεταξύ των εφήβων με υψηλότερα επίπεδα οικογενειακής συνοχής. Τόσο τα έφηβα αγόρια όσο και τα έφηβα κορίτσια που δήλωσαν υψηλά επίπεδα οικογενειακής συνοχής και χαμηλά επίπεδα συγκρούσεων μεταξύ γονέα-παιδιού, ανέφεραν λιγότερα συμπτώματα κατάθλιψης, συνολικά από την ηλικία 12 έως 42 ετών.
Οι γυναίκες, ωστόσο, παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης κατά την πρώιμη εφηβεία, τα οποία μειώθηκαν έως την ηλικία των 30 ετών και στη συνέχεια αυξήθηκαν και πάλι, ενώ οι άντρες εμφάνισαν για μικρότερο χρονικό διάστημα συμπτώματα κατάθλιψης στην εφηβική ηλικία και στη συνέχεια αυτά παρέμειναν σταθερά μέχρι και την ηλικία των 30 και 40 ετών, όπου τα συμπτώματα σημείωσαν αύξηση.
Πολλές μελέτες έχουν εξετάσει, στο παρελθόν, τις επιπτώσεις των δυσμενών παιδικών εμπειριών και το τοξικό άγχος στην ψυχική και σωματική υγεία των ενηλίκων, καθώς και τα προστατευτικά αποτελέσματα που ενέχουν οι θετικές σχέσεις εντός του οικογενειακού πλαισίου κατά την παιδική και εφηβική ηλικία. Το ενθαρρυντικό εύρημα της παρούσας μελέτης έγκειται στο γεγονός ότι τέτοιου είδους θετικές εμπειρίες, όπως η συνοχή της οικογένειας, λειτουργούν προστατευτικά στην εφηβική και κατ’ επέκταση στην ενήλικη ζωή.
Ως ανάδοχος γονέας δύο ενήλικων κοριτσιών πια, τα οποία πήρα υπό την προστασία μου στην εφηβεία τους, μου δίνει μεγάλη ελπίδα ότι η αγάπη και η φροντίδα που τους έδωσα μπορεί να αρκούν για να τους στηρίξουν καθώς προχωρούν περαιτέρω στην εκπαίδευσή τους, στην καριέρα τους, στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και στη δημιουργία της δικής τους οικογένειας, παρά τις όποιες δυσκολίες συνάντησαν στη ζωή τους.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως να μην μπορώ να εργαστώ με μερική απασχόληση, όπως εκείνος ο μπαμπάς που συνάντησα κάποτε, αλλά μπορώ να βρω τον χρόνο να έρθω σε επαφή με τα παιδιά μου, να τα ρωτήσω για τη μέρα τους και να συνεχίσω τα οικογενειακά τραπέζια κάθε Παρασκευή βράδυ.
Όλες αυτές οι δραστηριότητες έχουν τη δυνατότητα να οικοδομήσουν την οικογενειακή συνοχή και να μας προστατεύσουν από ψυχολογικά τραύματα.
Μία φίλη μου, μού είπε πρόσφατα ότι πιστεύει πως «αδρανοποιώ» τα παιδιά μου με το να τα αφήνω να παραμένουν στο σπίτι, καθώς σκέπτονται τα μελλοντικά τους βήματα. Δεν θα μάθουν ποτέ να είναι ενήλικες αν είσαι πάντα εκεί γι’ αυτές, είπε. Αλλά για μένα, το να είσαι εκεί γι’ αυτές είναι το σημείο κλειδί.
Έχοντας κάπου να ακουμπήσουν, ένα μέρος για να το αποκαλούν σπίτι, κάποιον να τους συμβουλεύει και να τους βοηθά, κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσιμων χρόνων και θα τις βοηθήσει σημαντικά για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έρχονται στη μετέπειτα ζωή.
Πηγή: psychologynow.gr
