[ad_1]
Η ΠΟΣΠΕΡΤ καλεί τα σωματεία- μέλη της, τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ και στα ιδιωτικά ΜΜΕ , στα παλλαϊκά – πανσωματειακά συλλαλητήρια της Πέμπτης 9 Ιουλίου. (Αθήνα 19.00 πλ. Κλαυθμώνος).
Με πρόσχημα την «τάξη» και την «ασφάλεια» η σημερινή κυβέρνηση πάντρεψε το χουντικό νομοθετικό διάταγμα 794/1971 «Περί δημοσίων συναθροίσεων» και τον αλήστου μνήμης νόμο 4229/1929 περί «προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος», γνωστού ως «ιδιώνυμο του Βενιζέλου» (απόγονος του οποίου είναι ο σημερινός πρωθυπουργός) και έφερε προς ψήφιση στη βουλή ένα νομοσχέδιο υβρίδιο και των δύο , που έχει χαρακτηριστεί ως «νομοσχέδιο του γύψου» όχι άδικα, αφού οι ρυθμίσεις του πράγματι βάζουν στο «γύψο» κάθε μορφή οργανωμένης ή αυθόρμητης συλλογικής λαϊκής, εργατικής διεκδίκησης, δράσης ή διαμαρτυρίας.
Ένα νομοσχέδιο πού είναι όνειδος για την ίδια τη Δημοκρατία όχι μόνο επειδή είναι καταφανώς αντίθετο στο πνεύμα του άρθρου 11 του ισχύοντος Συντάγματος, αλλά γιατί ξεπερνώντας ακόμα και τις χουντικές του καταβολές, νεκρανασταίνει την ποινικοποίηση του «συνέρχεσθαι» χαρακτηρίζοντάς την ως «ιδιώνυμο αδίκημα» και διώκει ποινικά ακόμα και αυτόν που συμμετέχει σε μια ειρηνική διαδήλωση η οποία δεν θα έχει την «πιστοποίηση» ή την …έγκριση της αστυνομίας ή αλλιώς , «Polizei uber alles» ( η αστυνομία υπεράνω όλων) στη γλώσσα των μνημονίων και της προστασίας του πολιτικοοικονομικού καθεστώτος.
Η συμμετοχή μας στα συλλαλητήρια της Πέμπτης 9 Ιουλίου 2020, είναι μια, εργατική, πολιτική και ταξική υποχρέωση, ένα καθήκον που ξεπερνά τα «πρέπει». Ένα καθήκον που περιγράφεται στα παρακάτω λόγια του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι:
«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
[ad_2]
Πηγή : AVGI
