Μετά από την τελευταία ανακοίνωση της αύξησης των κρουσμάτων σε όλη τη χώρα, δεν είναι λίγοι οι επαγγελματικοί κλάδοι οι οποίοι πλήττονται από την κατάσταση. Ήδη η πόλη της Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε επίπεδο 4, πράγμα που σημαίνει πως πολλοί εργαζόμενοι για ακόμη μία φορά θα βρεθούν σε ευάλωτη θέση. Και δυστυχώς όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος έξαρσης της πανδημίας, οι εργαζόμενοι στην τέχνη πλήττονται όσο ποτέ.
Για τους καλλιτέχνες στην χώρα μας, ακόμα και πριν φτάσει ο κορωνοϊός, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα καθώς για πολλούς, ειδικά για όσους ασχολούνται με τις παραστατικές τέχνες, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βιοπορίζονται παράγοντας τέχνη. Στις «πιάτσες» των ηθοποιών στην Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί πληρώνονται με ποσοστά από τις παραστάσεις τους, κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να ανταπεξέλθουν, δεν πληρώνονται τις πρόβες τους και προσπαθούν συχνά, να αγοράσουν τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων ώστε να μπορούν να συμμετέχουν σε οντισιόν του κρατικού θεάτρου, το οποίο τους παρέχει σύμβαση εργασίας με έναν αξιοπρεπή μισθό.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, ο χώρος είχε παραλύσει, καθώς θέατρα, μουσικές σκηνές αλλά και κάθε άλλο μέρος που μπορούσαν να εργαστούν οι άνθρωποι αυτοί, είχε κλείσει. Σε αντίθεση με άλλες τέχνες, οι παραστατικές είναι αδύνατον να αποδοθούν ψηφιακά, γιατί η μαγεία τους βρίσκεται στην αλληλεπίδραση: με την ενέργεια του κοινού, με το άρωμα των σκηνικών, με τον απόηχο της φωνής που μπορεί να αγγίξει τον θεατή.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να μεριμνήσει, εθελοτυφλώντας όμως για την πραγματικότητα. Άλλωστε το μέτρο που έδινε επίδομα σε όσους καλλιτέχνες είχαν ενεργές συμβάσεις εργασίας κατά το πρώτο κύμα έξαρσης της πανδημίας, για τους περισσότερους φάνταζε αστείο:
Αλήθεια στην πόλη μας πόσοι καλλιτεχνικοί οργανισμοί και παραγωγές κολλάνε ένσημα στους ηθοποιούς τους; Και πόσοι καλλιτέχνες βιοπορίζονται κάνοντας live χωρίς ένσημα;
Παρόλο που από το προηγούμενο διάστημα τα μέτρα είχαν χαλαρώσει δεν ήταν αρκετό για να μπορέσουν οι άνθρωποι αυτοί να ισοσταθμήσουν την χασούρα των προηγούμενων μηνών. Και η χασούρα για έναν καλλιτέχνη σίγουρα δεν είναι ίδια με αυτήν που θα έχει οποιοσδήποτε άλλος εργαζόμενος. Γιατί εδώ που τα λέμε, οι παραστατικές τέχνες αμείβονται πενιχρά.
Τα συσσίτια από διάφορους συλλόγους και σωματεία ήδη έχουν ξεκινήσει, προκειμένου να προσφέρουν σε αυτούς τους συνανθρώπους μας ένα πιάτο φαγητό. Αλλά αυτή, δεν είναι η λύση. Η πολιτεία θα πρέπει να σταματήσει να φοράει «κόκκινα γυαλιά» μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα και να στηρίξει ουσιαστικά με κάθε τρόπο τους καλλιτέχνες. Άλλωστε σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές, που είχε περάσει η χώρα μας, η τέχνη ήταν πάντοτε αυτή που μας ένωνε αλλά και μας έδινε τη δύναμη να ανταπεξέλθουμε.
Άννα Σαϊνίδου
