Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες δύναμης. Και αυτό γιατί ένα από τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, είναι ότι συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε για τα μικρά εμπόδια που συναντάμε καθημερινά, για όλα όσα φαντάζουν στο μυαλό μας δεδομένα. Για μας είναι δεδομένη η βόλτα που θα βγούμε, έστω και με τους περιορισμούς που επιβάλλονται ενόψει πανδημίας. Αλλά είναι φορές που η ζωή αποφασίζει να γράψει την ιστορία μας με τρόπο διαφορετικό και να μας πει, οκ τώρα το παιχνίδι παίζεται αλλιώς.
Η ιστορία της Ελ.
Οι περισσότεροι από εμάς, ειδικά όταν είμαστε πολύ νέοι, θα μπούμε στην λούπα των καταχρήσεων. Ατέλειωτα πάρτι, ξέφρενοι ρυθμοί ζωής ποτά και ξενύχτια είναι από τα πράγματα που όλοι λίγο – πολύ έχουμε ζήσει. Η Ελ. από τα 18 της, μετά την είσοδό της στο πανεπιστήμιο ήταν έτοιμη για όλα: Ήθελε να γνωρίσει τα πάντα, να γυρίσει τον κόσμο, να τον κατακτήσει.
Γιατί όταν ενηλικιώνεσαι νιώθεις παντοδύναμος και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Η Ελ. τα έκανε “όλα πολύ”: Πάρτι, ταξίδια, καταχρήσεις. Παρέες από δω κι από κει. Μα μέσα σε όλο αυτό το περιπετειώδες ταξίδι κάπου χάνεσαι, περνάς την διαχωριστική γραμμή.
Ήταν Απρίλης, την ημέρα που χαμένη από την πραγματικότητα περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης της, ψάχνοντας να βρει κάποιον και κάτι. Το μυαλό της έμοιαζε θολωμένο καθώς περιπλανιόταν ανάμεσα στην αλήθεια και στη φαντασία. Ευτυχώς αγαπημένα της πρόσωπα την βρήκαν γρήγορα και της παρείχαν βοήθεια. Υστέρα από δύο ημέρες περιπλάνηση η Ελ. πήγε στον γιατρό. “Ψυχοσικό σοκ” είπε εκείνος και ξεκίνησε να ερευνά τους λόγους που προκλήθηκε. Για λόγους προληπτικούς της ζητήθηκε να κάνει μια μαγνητική στο κεφάλι.
Και τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα: Υπήρχε όγκος.
Όταν τέλειωσε το πρώτο χειρουργείο οι γιατροί είχαν μείνει άναυδοι με το πόσο γρήγορα ανάρρωσε και με την χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισε την κατάστασή της. Δεν είχε αλλάξει τίποτα, ήταν η ίδια, δυνατή και χαμογελαστή, με την μόνη διαφορά πως ένα “στεφάνι” στόλιζε πλέον το κεφάλι της στο σημείο της τομής, ένα στεφάνι που της θύμιζε πως πρέπει από δω και πέρα πρέπει να πολεμά, πως οι κανόνες στη ζωή της άλλαξαν για πάντα.
Δύο χρόνια αργότερα και αφού είχε καταφέρει να ορθοποδήσει, μια εξέταση της επιφύλασσε έναν νέο αγώνα δρόμου. Έπρεπε να χειρουργηθεί ξανά, καθώς ο όγκος βγήκε πάλι. Από την ημέρα εκείνη η ζωή της είχε μοιραστεί στο νοσοκομείο και στο σπίτι, αφού συνολικά είχε κάνει 3 χειρουργεία μέσα σε διάστημα ενός χρόνου.
Οι γιατροί απορούσαν με το θάρρος της και με την θετική ματιά που έδειχνε στα πράγματα. Ποτέ της δεν παραπονέθηκε, ποτέ της δεν θύμωσε απολάμβανε την αγάπη και την φροντίδα των δικών της ανθρώπων και περίμενε να φτάσει η ημέρα που όλο αυτό θα τελειώσει.
Η Ελ. εδώ και 2 χρόνια δεν έχει κάνει επέμβαση. Μπορεί να δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί ή να την κουράζουν οι μεγάλοι περίπατοι, όμως πλέον ζει μια ζωή ισορροπημένη. Κοντά στους φίλους της και την οικογένειά της, ρουφά την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό και ξέρει πως για να κερδίσει κανείς τη ζωή θέλει δύναμη.
Μα η Ελ. τελικά ξέρει πως η κάθε μεγάλη νίκη ξεκινά από τον τρόπο που εσύ θα βλέπεις τα πράγματα. Γιατί πέρα από την κάθε δυσκολία που καλείσαι να αντιμετωπίσεις, ο τρόπος που θα ζήσεις την ζωή σου είναι καθαρά δική σου επιλογή.
Άννα Σαϊνίδου
