Είναι φορές που τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ ό,τι θα έπρεπε να είναι. Είναι φορές που δυσκολεύεσαι να ακούσεις το καμπανάκι που χτυπά. Χαοτικά και περίεργα, τα κορίτσια με ΔΕΠΥ αιωρούνται ανάμεσα στα “κόκκινα σημαιάκια” που στοιχειώνουν πολλούς από εμάς και στην επιθυμία μιας πιο λειτουργικής ζωής.

Ένιωσα ότι ο εγκέφαλός μου είχε πεταχτεί σε ένα πλυντήριο και όλα τα ευαίσθητα κομμάτια του άρχισαν να ακολουθούν την κίνηση της πλύσης. Χρειάστηκε περισσότερη προσπάθεια από ό, τι θα έπρεπε για να γίνουν τα πράγματα πιο λειτουργικά. Κατά κάποιο τρόπο, τα τελευταία χρόνια, οι προσπάθειες μου άρχισαν να είναι ισχνές. «Δεν μπορώ να αντέξω άλλο», είπα κουρασμένη. Αυτό δεν είναι ζωή.

Η ψυχολόγος έσφιξε τα χείλη της. «Γνωρίζετε ότι πολλές γυναίκες δέχονται πίεση για να είναι τέλειες;».

Τα μάτια μου άρχισαν να λάμπουν. Ένιωθα πολλή πίεση, αλλά δεν ήταν μια κατάσταση που δεν θα έπρεπε να διαχειριστεί κάποιος που είχε την εμπειρία μου, απλά χρειαζόμουν κάποιον για να μου δείξει το πώς: «Υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω στην ηλικία μου που κατακτούν τον κόσμο! Το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να στείλω μερικά email, να διατηρήσω το σπίτι μου καθαρό, να είμαι δημιουργική και να έχω ελεύθερο χρόνο! Δεν θεραπεύω τον καρκίνο και δεν μεγαλώνω οικογένεια. Προσπαθώ απλώς να ζήσω. ” Πάντα ήμουν χαοτική, αλλά αυτό ήταν κάτι εντελώς καινούργιο.

Η συγκεκριμένη συνεδρία, μπορώ να πω με απόλυτη ειλικρίνεια, ήταν μια αποτυχία. Έφυγα από το γραφείο της ψυχολόγου χωρίς να έχω αποκομίσει τίποτα και με καμία ελπίδα για κάτι καλύτερο. Είχα βιώσει την κατάθλιψη. Ήξερα πως αυτό δεν ήταν. Ήταν στρες; Ήταν ανησυχία; Σίγουρα. Αλλά αυτά ήταν τα συμπτώματα, όχι η αιτία. “Τι πάει λάθος με μένα;”, σκέφτηκα. Μόλις επέστρεψα στο σπίτι, κατέρρευσα στο πάτωμα και κουλουριάστηκα σε εμβρυακή στάση μήπως και καταφέρω να χαλαρώσω. Αλήθεια, πως αντιμετωπίζουν όλοι οι άλλοι τη ζωή;

Για αυτούς ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά, αλλά για εμένα δεν είναι:

Πρέπει να επισκεφτώ δύο ακόμη γιατρούς, να κάνω μια εξέταση αίματος, μια εξέταση ορμονών, να περιμένω τρεις μήνες για να δω έναν ψυχίατρο και άλλο ενάμισι χρόνο που θα περιμένω για μια απάντηση. Εντέλει, αποδείχθηκε, όπως πολλές γυναίκες στα 30 τους, είχα ΔΕΠΥ από τη στιγμή που γεννήθηκα. Και όπως και πολλά άλλα, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει αυτό.

Η ΔΕΠΥ μου κι εγώ

Η  Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας  είναι μια κατάσταση που εμφανίζεται στην παιδική ηλικία αλλά συχνά δεν μπορεί να διαγνωστεί. Στην Αυστραλία, επηρεάζει περίπου 814.500 άτομα και περίπου το 5 – 7.1% του πληθυσμού παγκοσμίως. Παρά το όνομα, η ΔΕΠΥ δεν έχει ακριβώς να κάνει με το «έλλειμμα» της προσοχής, αλλά περισσότερο με λειτουργίες οι οποίες καθιστούν πιο δύσκολο τον προγραμματισμό, την προτεραιοποίηση, την αποφυγή των παρορμήσεων, την απομνημόνευση και την εστίαση.

Μια καλή μέρα, είναι σαν να παρακολουθείς ένα τρένο που περνά από δίπλα σου, ενώ προσπαθείς να διαβάσεις το κείμενο στο πλάι και να ζωγραφίσεις πρόσωπα στο παράθυρο. Μία κακή ημέρα πάλι, ένα πουλί μπορεί να προσγειωθεί μπροστά σου, να γκουγκλάρεις για να βρεις ποιό είναι το είδος του πουλιού και μετά να ανακαλύψεις ότι τα αυγά κασουάρου είναι λαχανί και ότι το 2005, η βρετανική αστυνομία βρήκε ένα πόδι κύκνου στον καταψύκτη του Master’s Music.  Λίγο αργότερα, συνειδητοποιείς ότι το τρένο έχει περάσει εδώ και πολλή ώρα και έχει πέσει η νύχτα. Έκπληκτη τότε, βουλιάζεις μέσα σε ένα σκοτεινό σύννεφο που σε κάνει να μισείς τον εαυτό σου, θρηνώντας μια άλλη χαμένη μέρα, γιατί δεν θυμάσαι καν τί πουλί ήταν αυτό που είδες τελικά.

Συνήθως, υποθέτουμε πως τα μικρά αγόρια έχουν ΔΕΠΥ. Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα.

Οι στατιστικές έχουν δείξει ότι η ΔΕΠΥ είναι πιο διαδεδομένη στους άνδρες, αλλά πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι αυτό θα μπορούσε, εν μέρει, να οφείλεται σε λανθασμένη διάγνωση. Άλλωστε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ΔΕΠΥ στις γυναίκες δεν έχει ερευνηθεί πολύ, καθώς οι γυναίκες δεν συμπεριλήφθηκαν ακόμη επαρκώς στα ευρήματα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90.

Η ΔΕΠΥ παρουσιάζει διαφορετικά χαρακτηριστικά στα αγόρια απ’ ότι στα κορίτσια. Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να παρουσιάζουν ελλειμματική προσοχή, παρά να είναι παρορμητικές. Λόγω των φυλετικών κοινωνικών στερεοτύπων, τα κορίτσια με ΔΕΠΥ συχνά χαρακτηρίζονται ως “ονειροπόλα” και “υπερβολικά ευαίσθητα”, σαν να είναι ρομαντικές, περίεργες ηρωίδες από ένα μυθιστόρημα του John Green ή ταινίας του Disney.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι τα κορίτσια που εμφανίζουν παρορμητικότητα συχνά χαρακτηρίζονται ως «αγοροκόριτσα».

Ως παιδί που ήταν κάπως πιο παρορμητικό και απρόσεκτο, μου έλεγαν επανειλημμένα να «σταματήσω να ονειρεύομαι», «να επιβραδύνω», «να βιαστώ» και «φέρομαι σαν κορίτσι».

Υπάρχουν πολλές γυναίκες σαν εμένα: Τα «χαμένα κορίτσια», όπως συνηθίζουν να μας ονομάζουν. Χαοτικές και περίεργες, μερικές φορές νιώθουμε λες και είμαστε υπερηρωίδες ενώ άλλες φορές, νιώθουμε εντελώς αποτυχημένες. Δεν είναι πάντα η έλλειψη ενδιαφέροντος που μας δυσκολεύει να επεξεργαστούμε πληροφορίες, αλλά η επιθυμία του εγκεφάλου μας να απορροφήσει όσο περισσότερες μπορεί. Γιατί είμαστε “σφουγγάρια”, προμηθευτές πληροφοριών, θέλουμε να μαθαίνουμε τα πάντα.

Όταν ήμουν εννέα ετών, ο δάσκαλός μου είπε στους γονείς μου ότι ήμουν “πανταχού παρών”. Είχα αρκετή ενέργεια για να συμμετέχω σε πέντε μαθήματα χορού την εβδομάδα, να κάνω netball, μαθήματα γαλλικών, μαθήματα πιάνου, να είμαι σε μια λέσχη βιβλίων και σε μια σχολική μπάντα.

Ωστόσο, νόμιζε ότι δεν είχα ακόμα αρκετά ερεθίσματα για να εκφράσω κι άλλο την «δημιουργικότητά μου» και πρότεινε στους γονείς μου να με γράψουν και σε δραματική σχολή. Με βοήθησε να εστιάσω; Φυσικά και όχι.

Οι “νευροδιαβιβαστικές γυναίκες” περνούν συχνά από τα όρια της διάγνωσης επειδή μπορεί να φαίνονται έξυπνες ή προικισμένες. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι πιο πιθανό να είμαστε τελειομανείς ή να υποφέρουμε από χαμηλή αυτοεκτίμηση, οπότε εργαζόμαστε πολύ σκληρά για να αποδείξουμε στον εαυτό μας κάτι. Σε συνδυασμό με την υπερβολική εστίαση σε κάτι, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πετυχαίνουμε εύκολα κάποιο στόχο.

Ακόμη, οι γυναίκες με ΔΕΠΥ έχουμε την τάση να διαμορφώνουμε συνήθειες αντανακλώντας τις κοινωνικές συμπεριφορές των γύρω μας.

Όπως ανακάλυψα, η κατάρρευση έρχεται όταν οι μάσκες πέφτουν. Ολόκληρος ο κόσμος σου καταρρέει και δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί συμβαίνει αυτό.

ΔΕΠΥ και πανδημία

Σύμφωνα με την έκθεση “Under the Radar”, που κυκλοφόρησε στις 25 Οκτωβρίου από την ADHD Australia, υπάρχει έλλειψη εκπαίδευσης και κατανόησης σχετικά με τη ΔΕΠΥ. Η πανδημία έχει οδηγήσει τα παιδιά με ΔΕΠΥ να αισθάνονται πνιγμένα από την μάθηση στο σπίτι, και τους ενήλικες σαν κι εμένα να “καίγονται” από τις σκέψεις. Το άγχος σε άτομα με ΔΕΠΥ ανεβαίνει στα ύψη, ( 52,4% των παιδιών και το 64,7% των ενηλίκων). Άλλωστε, οι συγκεκριμένες καταστάσεις συνυπάρχουν συχνά με άλλες διαταραχές της ψυχικής υγείας.

«Ήταν μια ζωντανή κόλαση χωρίς διαφυγή ή υποστήριξη, είμαι ψυχικά εξαντλημένος», αναφέρει ο γονέας ενός παιδιού ΔΕΠΥ στην έκθεση.

Επτά μήνες μετά από τη διάγνωσή μου, έχω περάσει από πολλά στάδια θλίψης. Νιώθω άνετα με το χάος μου και τώρα έχω απαντήσεις και ένα οπλοστάσιο “εργαλείων” για να με αποτρέψει από το να οδηγηθώ ξανά σε ένα τέλμα. Αλλά συνεχίζω να σκέφτομαι όλα τα άλλα “χαμένα” κορίτσια εκεί έξω. Βρίσκω τον εαυτό μου θυμωμένο και λυπημένο, καθώς πενθώ για τον νεότερο εαυτό μου.

Θρηνώ την άσκοπη πίεση και όλες τις φορές που ο κόσμος ήταν πολύ δυνατός, φωτεινός ή τραγικός. Θρηνώ τα πράγματα που ξέχασα, τις δεξιότητες που θα μπορούσα να χα μάθει και όσα έχασα εξαιτίας της  παρορμητικότητας μου. Αλλά πάνω απ’ όλα, θρηνώ τον χρόνος που έχασα. Επειδή παρόλο που το ΔΕΠΥ μου με μεταμόρφωνε μερικές φορές στο πιο δυνατό άτομο του κόσμου, επειδή ήμουν γυναίκα, κανείς δεν το πρόσεχε…

Πηγή: guardian.com

Επιμέλεια: Άννα Σαϊνίδου