Άρθρο του Αναστάση Ασκητά
Το κλισέ που θέλει κάτι να είναι «πιο επίκαιρο από ποτέ» είναι τόσο γνωστό, όσο και βαρετό. Συνήθως αυτό που είναι «πιο επίκαιρο από ποτέ» είναι μακρινή ανάμνηση χωρίς επαφή με τη σημερινή συγκυρία και απονευρωμένο από κάθε κοινωνική γείωση. Χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο, σε επετείους χωρίς νόημα, όταν ο ομιλητής ή ο γράφοντας δε θέλει να μπει στην ουσία.
Μια τέτοια επέτειος δεν είναι η σημερινή. Φέτος, το Πολυτεχνείο είναι … λιγότερο επέτειος από ποτέ. Η παραβίαση της εθιμοτυπίας της από την κυβέρνηση δεν είναι η αιτία, είναι το σύμπτωμα. Η αιτία είναι το γεγονός, πως η εποχή ομαλότητας που χτίστηκε πάνω στο φορτίο του Πολυτεχνείου και εκείνης της εποχής, πλέον έχει κλείσει και η χώρα αντιμετωπίζει σκοτεινές προκλήσεις που πιστεύαμε πως οι κοινωνίες είχαν αφήσει πίσω τους.
Βία, αυταρχισμός, διαστρέβλωση, παραβιάσεις των συνταγματικών κανόνων και ελευθεριών, ασυδοσία, αδικία. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα εξαιτίας της πολυπλόκαμης φύσης του συστήματος εξουσίας που στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, δεν αφήνει αμφιβολίες.
Στην υγειονομική ανασφάλεια και την οικονομική καταστροφή, η κυβέρνηση προσθέτει με επιλογή της και το βάρος της κοινωνικής σύγκρουσης. Επιλέγει να βάλει απέναντι την κοινωνία για να χειριστεί επικοινωνιακά τις αδιαπραγμάτευτες ευθύνες της σε υγεία και οικονομία.
Με το μιντιακό της οπλοστάσιο διχάζει εσκεμμένα την κοινωνία, προκαλεί αυτοματισμούς, στοχοποιεί κοινωνικές ομάδες και πολιτικές δυνάμεις και δημιουργεί κλίμα ασφυξίας για τον καθένα και την καθεμιά, που συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πάει καλά. Στην Υγεία, στην Οικονομία, στη Δημοκρατία.
Το Πολυτεχνείο φέτος είναι λιγότερο επέτειος από ποτέ γιατί δεν υπάρχουν πια οι βεβαιότητες για τις οποίες γιορτάζαμε στις 17 Νοεμβρίου. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει μπει σε μια λίστα χωρών, στην οποία πρωταγωνιστεί η Ουγγαρία του Όρμπαν, η Ιταλία του Σαλβίνι, η Βραζιλία του Μπολσονάρου, η Τουρκία του Ερντογάν, χώρες στις οποίες μόνο κατ’ όνομα υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί.
Κάθε αντίθετη φωνή πνίγεται υπό την ασύμμετρη εξουσία του πλέγματος οικονομικής ολιγαρχίας – ΜΜΕ – κυβέρνησης, κάθε διαμαρτυρία καταστέλλεται με βία. Βία φυσική από τα σώματα ασφαλείας, αλλά και βία ηθική από τα fake news και τις διαστρεβλωτικές φωνές των Μέσων Ενημέρωσης.
Η πανδημία δεν είναι ασύμβατη με τη δημοκρατία, όσο κι αν έτσι παρουσιάζεται. Είναι μια εξαίρεση. Μια εξαίρεση που όμως μονιμοποιείται, κανονικοποιείται και κυρίως εργαλειοποιείται. Σύντομα θα ψηφιστεί ο αντεργατικός νόμος Βρούτση που θα ξεριζώσει εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Εν μέσω πανδημίας. Η κυβέρνηση δε φροντίζει να διασφαλίσει έστω ένα fairplay, που στις φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες της Δύσης, ήταν πάντα προϋπόθεση κοινωνικής συναίνεσης και παραδοχή του κοινωνικού συμβολαίου.
Σε όλα αυτά, οι λαϊκές δυνάμεις και οι πολιτικές τους εκφράσεις, στέκονταν αμήχανα. Ωστόσο, σιγά σιγά, αν δε θέλουμε να πάμε κι άλλα χρόνια πίσω, πρέπει να δημιουργηθούν αντίβαρα στην κατρακύλα. Η χώρα πρέπει να απαλλαγεί από αυτά που την πηγαίνουν δεκαετίες πίσω και σύντομα να επουλώσει τις πληγές στο σώμα της κοινωνίας και της δημοκρατίας, που θα αφήσει πίσω της αυτή η περίοδος.
Όσα σήμερα κανονικά απλά θα θυμόμασταν ή θα μαθαίναμε, πλέον αποτελούν σύγχρονα βιώματα. Δεν πρόκειται για επέτειο. Πρόκειται για καμπανάκι. Οι βεβαιότητες με τις οποίες μεγαλώσαμε και θεωρήσαμε δεδομένες, έχουν σπασμένα πόδια. Αν τις θέλουμε πίσω, πρέπει να προσπαθήσουμε. Αν θέλουμε να πάμε μπροστά και όχι πίσω, πρέπει να βάλουμε τέλος στη διολίσθηση.
Είναι ήδη αργά!
