Μετά από πρωτοβουλία της Γαλλίας, οι G20 άρχισαν να συζητάνε σε σοβαρότερα πλαίσια την επιτακτική ανάγκη ελάφρυνσης των αναπτυσσόμενων κρατών από τα ιδιωτικά, διμερή χρέη τους προς τις πλουσιότερες χώρες. Δυστυχώς οι καρποί που απέδωσε η συγκεκριμένη ιδέα, αποδείχτηκαν αρκετά άγουροι.
Αναφορικά με τον λεπτομερή σχεδιασμό της πρότασης, ήδη από τον Απρίλιο του 2020, συζητήθηκε μια σε βάθος χρόνου επέκταση της εξόφλησης των χρεών από συνολικά 73 χώρες, οι οποίες αμφιταλαντεύονται συνεχώς μεταξύ πληρωμής των δόσεων και επιβίωσης.
Αν και οι μεγαλύτεροι οικονομικοί παίκτες της υφηλίου προσκλήθηκαν να σβήσουν εντελώς τα χρέη εάν το επιθυμούσαν, έναντι της επέκτασης αποπληρωμής, προφανώς εκείνοι δήλωσαν απρόθυμοι στο να εφαρμόσουν μια τόσο ριζοσπαστική τακτική.
Το σχέδιο της επέκτασης, ωστόσο, μοιραία ναυάγησε, καθώς από τις 73 αυτές χώρες, μόνο οι 46 αιτήθηκαν να επωφεληθούν της προσφοράς, κάτι που αντιπροσωπεύει μόλις το 1,6% από το σύνολο των αποζημιώσεων που μέλλουν να επιστραφούν στις ισχυρές οικονομικά χώρες.
Πίσω από αυτή τους την απόφαση κρύβεται ο φόβος πως μια τέτοια κίνηση θα υποβαθμίσει την χρηματοπιστωτικής τους αξιολόγηση, επιδεινώνοντας τις πιθανότητες μελλοντικής αναχρηματοδότησης ή δανεισμού.
Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου που προκύπτει βέβαια από μια τέτοια αποτυχημένη προσπάθεια οριζόντιας στρατηγικής είναι εάν όντως οι G20 στάθηκαν αδύναμοι στο να εξαναγκάσουν τους πιο δύσπιστους πιστωτές στη διαγραφή των χρεών ή αν τους άφησαν επίτηδες τόσο ευρύ περιθώριο δράσης.
Ντορίνα Παπαγεωργίου
