Για όσους δεν ανήκουν στη γενιά Y, πιθανόν να θεώρησαν τον τίτλο ένα μάτσο ασυναρτησίες.
Για την ιστορία λοιπόν, η Karen είναι ένα γραφικό ιντερνετικό αστειάκι που περικλείει στη φούσκα του όλες εκείνες τις γυναίκες που έχουν εμμονή με την ιεραρχία, νιώθουν ανώτερες από τους υπόλοιπους, και ανήκουν συνήθως στην ανώτερη τάξη.
Θα την αναγνωρίσουμε από το σικ ντύσιμο, το παλιομοδίτικο αλλά φτιαγμένο σε κομμωτήριο χτένισμά της, κι από το γεγονός ότι ζητάει συνεχώς από τους σερβιτόρους να «μιλήσει στον μάνατζερ» για τα παράπονά της.
Το trend της προνομιούχας και αγενούς Karen, που κατέληξε να κάνει τον γύρο του διαδικτύου σε μορφή meme, ξεκίνησε πιθανότατα από το φαινόμενο ονόματι «unreasonable white woman» και κορυφώθηκε με αφορμή το φετινό κίνημα του black lives matter.
Διότι φυσικά η αγαπημένη μας Karen είναι και ρατσίστρια· δεν αντιστέκεται ποτέ στο να κάνει υποδείξεις για το φέρσιμο των μειονοτικών ομάδων, καθώς οποιοσδήποτε απαιτεί αλλαγή και επανάσταση της χαλάει την ηρεμία μαζί με το image.
Επίσης ως βαθιά καπιταλίστρια, θα σου πει πράγματα όπως «εγώ ξέρω πως όποιος θέλει να βρει δουλειά βρίσκει» και «έχουμε πλέον αντίστροφο ρατσισμό, οι μαύροι ευνοούνται πολύ περισσότερο από το κράτος».
Η Karen, ο Karen, κι ο κάζουαλ σεξισμός
Νομίζω πλέον το ‘χουμε σαν concept, και σίγουρα μας ξύπνησε κάνα-δυό βιώματα. Η Karen είναι μια ενοχλητική, προκατειλημμένη, γραφική τύπισσα με μυαλό που κολυμπάει στη φορμόλη.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αν έχετε έστω και ψήγματα φεμινισμού μέσα σας, ίσως αναρωτηθείτε «μα καλά, μόνο οι γυναίκες τα κάνουν αυτά;».
Αλήθεια μόνο οι γυναίκες τα κάνουν αυτά; Πού είναι άραγε το αρσενικό αντίπαλο δέος;
Η Yael Wolfe, σε άρθρο της στο medium.com, αναρωτιέται πως γίνεται να τσατιζόμαστε τόσο πολύ με τις γυναίκες Karen από τη στιγμή που ο σνομπισμός τους ωχριά μπροστά στα εγκλήματα των λευκών αντρών, που πυροβολάνε μαύρους εν ψυχρώ και προωθούν τη βία σε κάθε τους πράξη.
Η Karen όσο και να προσπαθήσει να τους ανταγωνιστεί, θα χάνει κάθε φορά πανηγυρικά, γιατί μπορεί μπροστά στους φτωχούς μετανάστες να είναι προνομιούχα, αλλά θα είναι πάντα ένα σκαλί παρακάτω από τους λευκούς άντρες της ίδιας συνομοταξίας.
Μήπως απλά θέλουμε οι γυναίκες να το βουλώσουν;
Για να καταλάβουμε για ποιόν λόγο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι επικίνδυνα, πρέπει να αναλογιστούμε πως οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους όχι μόνο δεν είναι Karen, αλλά κάνουν καθημερινά συνειδητές προσπάθειες για να υψώνουν το ανάστημά τους και να διεκδικούν.
Οπότε, κι ενώ είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε για το ταξικό προνόμιο και την κατάχρηση εξουσίας από ανθρώπους με εξουσιομανία, ίσως το αρχέτυπο της Karen να μη βοηθάει και πολύ τις γυναίκες στο να γίνονται δυσάρεστες όταν πρέπει, φοβούμενες μη τις χαρακτηρίσουν κι εκείνες ως σνομπ και αγενείς, παρά την έλλειψη ταξικού πρόσημου.
Η γελοιοποίηση τέτοιων καρικατουρίστικων ανθρώπων συνεχίζει βέβαια να είναι σημαντικό όπλο ενάντια στην εξάλειψη των ανισοτήτων και τη διακωμώδηση της κατάστασης. Απλά ίσως ο συγκεκριμένος τρόπος να είναι κομματάκι αδέξιος και να στρέφει την προσοχή στη λάθος πλευρά του ζητήματος.
Ντορίνα Παπαγεωργίου
