Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεστε, όποια δεκαετία κι αν έχετε γεννηθεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχετε χορέψει τσιφτετέλι με το «χοντρό μπιζέλι» ούτε να μην έχετε γελάσει με τις ιστορίες του δημάρχου Χαρχούδα. Οι ιστορίες των κατοίκων της «Λιλιπούπολης» είτε είστε από τους τυχερούς που πρόλαβαν να ακούσουν τις ραδιοφωνικές εκπομπές της δεκαετίας του ’70 , είτε τις ακούσατε από τις αφηγήσεις των γονιών σας, σίγουρα την Λιλιπούπολη την έχετε αγαπήσει.
«Εδώ Λιλιπούπολη» στο 3ο πρόγραμμα της ΕΡ
Το 1975, ο τότε διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Μάνος Χατζιδάκις είχε μια ιδέα: Να δημιουργηθεί μια παιδική ραδιοφωνική εκπομπή. Αφού λοιπόν βρήκε τους κατάλληλους συνεργάτες, και ενθουσιασμένος από το αποτέλεσμα, το 1976, ο μαγικός κόσμος της Λιλιπούπολης άρχισε να μπαίνει σε καθημερινή βάση στα σπίτια των Ελλήνων. Η Μαριανίνα Κριεζή ήταν η στιχουργός των τραγουδιών και μια σειρά νέων καλλιτεχνών όπως οι Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός και Νίκος Χριστοδούλου συνέθεταν τις μουσικές, ενώ τα τραγούδια ερμήνευαν οι Σπύρος Σακκάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Αντώνης Κοντογεωργίου και Νένα Βενετσάνου. Μπορεί στις αρχές οι «σοβαροί» ακροατές της σειράς να επέκριναν την εκπομπή, αλλά για τον Μ. Χατζηδάκι, αυτό δεν είχε καμία σημασία καθώς πίστευε πολύ σε αυτό το καλλιτεχνικό εγχείρημα. Με το που μπήκε λοιπόν στην συγγραφική ομάδα και η ηθοποιός Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία έδωσε έναν πιο θεατρικό χαρακτήρα στα κείμενα όλα άρχιζαν να αλλάζουν: Οι χαρακτήρες απέκτησαν προσωπικότητα, οι ιστορίες έμοιαζαν κατά πολύ με αυτές που ζούσαν οι κανονικοί άνθρωποι, ενώ σιγά – σιγά το κοινό όλων των ηλικιών άρχισε να την ακούει.
Η πολιτική διάσταση της Λιλιπούπολης
Μπορεί με τον τρόπο που αποδίδονταν οι ιστορίες να απευθύνονταν περισσότερο σε παιδιά, όμως ταυτόχρονα αφορούσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και τους ενήλικες. Η κριτική που ασκούσε η Λιλιπούπολη στην εγχώρια πολιτική σκηνή, αποτέλεσε έναν από τους λόγους που πολεμήθηκε τόσο πολύ από αρκετούς. Σύμφωνα με τον Νίκο Δήμου και το περιοδικό “Επίκαιρα” το 1979, «το βουνό Λιλιμπάγια θα μπορούσε να είναι ο Όλυμπος, ενώ το Πόρτο Λίλι θα μπορούσε να είναι ο Πειραιάς. Ακόμη και τα πρόσωπα ήταν βγαλμένα από την καθημερινή ζωή: Ο Δήμαρχος Χαρχούδας, συμβόλιζε τις «φρούδες» υποσχέσεις των πολιτικών και τα μεγάλα λόγια που λένε, ενώ οι αντιδράσεις των πολιτών της Λιλιπούπολης, μοιάζουν πολύ με αυτές του εξαγριωμένου λαού, όταν αντιλαμβάνεται πως έχει έχει εξαπατηθεί. Καθώς στα σενάρια της εκπομπής κάποια στιγμή έδειχναν τον «Δυστροπόπιγκα», να προσπαθεί να πάρει την εξουσία από τον Χαρχούδα, πολλοί είχαν ταυτίσει τον Δήμαρχο της Λιλιπούπολης με την δεξιά κυβέρνηση και τον Δυστροπόπιγκα με την αντιπολίτευση. Η εξέλιξη αυτή είχε προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις μιας μερίδας του τύπου όπως και της κυβέρνησης. Μάλιστα ο Αβέρωφ τότε είχε δηλώσει: «Ακούμε τη “Λιλιπούπολη” και νομίζουμε ότι ακούμε Ράδιο Μόσχα». Για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης, μια καλλιτεχνική εκπομπή βρέθηκε για να ασκήσει κριτική στην επικαιρότητα, να «σατυρίσει» την παραδοσιακή δεξιά και να δώσει έναν άλλον αέρα στο ελληνικό ραδιόφωνο.
Το τέλος
Δυστυχώς, το 1980 η εκπομπή έπρεπε να σταματήσει, ενώ από τις εκπομπές διασώθηκαν μόνο 74. Με τα χρόνια πολλές θεατρικές ομάδες έχουν προσπαθήσει να αποδώσουν θεατρικά στη σκηνή τις ιστορίες του λαού της Λιλιπούπολης και η αλήθεια είναι πως ο κόσμος τις αγκάλιασε θερμά. Μέχρι και σήμερα, η «Λιλιπούπολη» παραμένει η αγαπημένη μαγική πόλη μεγάλων και μικρών.
Οι ραδιοφωνικές εκπομπές:
Άννα Σαϊνίδου
