Κείμενο: Γεωργία Σκονδράνη
Έξαψη, αγωνία, φωνές, πασατέμπο, χοτ- ντογκ, κοντά παντελονάκια, τρέξιμο, μπάλα, γκολ! Αυτές είναι οι λέξεις, τα συναισθήματα και οι ασχολίες που μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη ποδόσφαιρο.
Μια λέξη ακόμη μάλλον μου τριβελίζει το μυαλό τώρα. Φασαρία! Πορωμένοι φίλαθλοι να ουρλιάζουν στον παίχτη που έχει στα πόδια του τη μπάλα και να τον προτρέπουν μέσα από φωνές και ακόμη και «κοσμητικά» επίθετα να τρέξει προς το τέρμα και να βάλει τη στρόγγυλη θεά στα δίχτυα και να φέρει το πολυπόθητο αποτέλεσμα νίκης στην εκάστοτε ομάδα.
Ωραία μέχρι εδώ. Αυτά όλοι τα ξέρουμε. Αυτό που δεν ξέρουμε όμως είναι τι συμβαίνει στον αγαπημένο χώρο αθλητών και οπαδών όταν αποχωρούν από το γήπεδο. Όταν πια έχει αδειάζει ο χώρος, αναλαμβάνουν οι καθαριστές για να πετάξουν ότι άφησε πίσω το φιλοθεάμων κοινό, να βάλουν μια τάξη στο χάος και να επαναφέρουν το γήπεδο στην πρότερη του κατάσταση. Πριν το παιχνίδι δηλαδή. Στην αρένα πρέπει το γκαζόν να καθαριστεί, αν υπέστη ζημιές, να κουρευτεί και ούτω καθεξής.
Στα μικρά, ανοιχτά γήπεδα σε πόλεις όπως τα Τρίκαλα για παράδειγμα, τον χώρο καταλαμβάνουν σκυλάκια που θέλουν να ξαποστάσουν και να απολαύσουν το ήλιο, γατούλες που τους αρέσει η ανοιχτωσιά και πουλάκια που στροβιλίζουν για να κάνουν τη βόλτα τους. Το γήπεδο ξεκουράζεται. Μια λυτρωτική ησυχία απλώνεται παντού και η γύρω περιοχή επανέρχεται στους πρότερους ρυθμούς της. Μέχρι την επόμενη φορά.
