Του Σπύρου Σιδέρη
Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η διαφθορά. Τη συναντάς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Από τις πιο δημοκρατικές έως τις πιο αυταρχικές χώρες η κατάχρηση ενός δημοσίου αξιώματος για ίδιον όφελος είναι «φυσικό» φαινόμενο.
Η διαφορά όμως από τις περισσότερες χώρες με την Ελλάδα σε ότι αφορά τη διαφθορά, είναι ότι τιμωρείται, σε αντίθεση με τη χώρα μας που προσπερνιέται, δικαιολογείται, αποσιωπάται.
Κι αν η πολιτική ευθύνη για τη διαφθορά υπάρχει μόνο στα λεξικά για την Ελλάδα, στο εξωτερικό, είναι σύνηθες το φαινόμενο να γίνεται πράξη από τους υπό διερεύνηση πολιτικών για θέματα διασπάθισης δημοσίου χρήματος ή διαφθοράς.
Πολλοί θα θυμούνται την παραίτηση υπουργού στη Μεγάλη Βρετανία όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε χρεώσει το αντίτιμο για ενοικίαση βιντεοκασετών στο δημόσιο.
Και στη Γαλλία, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είναι εμπλεκόμενος σε διαφθορά και αθέμιτη άσκηση επιρροής, καταδικάστηκε.
Στη Γερμανία από την άλλη παραιτήθηκε Υπουργός για λογοκλοπή στο διδακτορικό του.
Τίποτα δεν μένει στο απυρόβλητο, εφόσον υπάρξουν καταγγελίες προς τις «ανεξάρτητες» αρχές της δικαιοσύνης, οι οποίες κάνουν το αυτονόητο, να ερευνούν τις καταγγελίες και να αποδίδουν ευθύνες όπου επιβεβαιωθούν παραβάσεις.
Τελευταία περίπτωση ο Καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς που αποκαλύφθηκε ότι χειραγώγησε δημοσκοπήσεις υπέρ του με χρήματα του Υπουργείου Εξωτερικών, όπου προΐστατο την εποχή εκείνη.
Η αντίδραση του άμεση, καθώς παραιτήθηκε από την Καγκελαρία και τέθηκε στη διάθεση της Δικαιοσύνης. Κανείς δεν ξέρει τι θα προκύψει. Μπορεί να αθωωθεί ή να καταδικαστεί, όμως το πολιτικό του προφίλ που τόσο μεθοδικά προσπάθησε να χτίσει, κατάρρευσε.
Ο Κουρτς γνωρίζει ότι κανείς στη χώρα του δεν είναι στο απυρόβλητο κι ότι η δικαιοσύνη θα κάνει το αυτονόητο, να ερευνήσει και να απονείμει το δίκαιο.
Ακριβώς το αντίθετο με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου η πολυνομία, τα παραθυράκια στους νόμους και μια εξαρτώμενη από την εξουσία δικαιοσύνη, δεν έχουν διάθεση ή φοβούνται να κάνουν αυτό για το οποίο έχουν υποχρέωση, την απονομή του δικαίου, στο πλαίσιο της ισονομίας ενός κράτους δικαίου.
Εξάλλου οι ελληνικές κυβερνήσεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν το νομικό πλαίσιο ώστε οι επιλογές τους σε επικεφαλής δημοσίων οργανισμών να είναι νομιμοφανής.
Φυσικά ούτε λόγος για πολιτική ευθύνη των πολιτικών προϊσταμένων των Υπουργείων που έλαβαν τις αποφάσεις. Ούτε καν όταν αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία ότι κάποιοι υπουργοί δεν πληρούν τα ελάχιστα κριτήρια που απαιτούνται, παρουσιάζοντας ψευδή πτυχία και μεταπτυχιακά.
Δεν ήταν και λίγες οι καταγγελίες για υπουργούς και επικεφαλής οργανισμών επιλεγμένων από την κυβέρνηση για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, αναθέσεις χωρίς διαγωνισμούς και ενδείξεις για ποινικά κολάσιμες πράξεις, χωρίς όμως ν’ ανοίξει ρουθούνι.
Η ισονομία και η ισοπολιτεία μάλλον αφορούν τους άλλους κι όχι τους κυβερνώντες, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Αυτό όμως που θα έπρεπε να προκαλεί τύψεις στους ταγούς της δικαιοσύνης που συμμετέχουν με τον δικό τους τρόπο στη διαφθορά, θα ήταν η σύγκριση του έργου τους με το αντίστοιχο των συναδέλφων τους σε άλλες χώρες και δη περισσότερο στις ευρωπαϊκές.
Η Δικαιοσύνη είναι πυλώνας ισχυρός της Δημοκρατίας. Και θα πρέπει να τον προασπίσουν με όλα τα μέσα που τους δίνει η θέση τους. Η συμπόρευση τους με τις επιταγές της εξουσίας, πρώτα απ’ όλα μειώνει το κύρος και την αξιοπιστία τους.
Δεύτερον δίνει το δικαίωμα τους πολίτες να αμφισβητούν την Δημοκρατία και την ισονομία, αναζητώντας ακραίους εκφραστές για να συμπορευτούν μαζί τους και να «απονείμουν» δικαιοσύνη.
Η υπονόμευση της Δημοκρατίας δεν έχει αντίκτυπο στους λίγους, αλλά στους πολλούς. Κι όλοι εμείς είμαστε οι πολλοί κι απαιτούμε από την Δικαιοσύνη να πατάξει τη διαφθορά και τους διεφθαρμένους που υποσκάπτουν τη Δημοκρατία.#menoumespeedy
