Του Σπύρου Σιδέρη
Σήμερα το απόγευμα, καλώς εχόντων των πραγμάτων ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας που βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, θα υπογράψει με τον Αμερικανό ομόλογο του Άντονυ Μπλίνκεν, την ανανέωση της Αμοιβαίας Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας με τις ΗΠΑ που θα έχει πενταετή διάρκεια.
Μια συμφωνία, που παρότι δεν είναι γνωστές οι λεπτομέρειες της, γίνεται τεράστια επικοινωνιακή προσπάθεια από την κυβέρνηση να φανεί ότι είναι η συμφωνία του αιώνα, που μας μεταμορφώνει σε Robocop της περιοχής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο επικοινωνιακά. Το ίδιο συνέβη με τις συμφωνίες οριοθέτησης των ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο μερικώς.
Δυο συμφωνίες που άνοιξαν το δρόμο και την όρεξη της Τουρκίας για διεκδικήσεις και αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, βασισμένα στις υπογεγραμμένες συμφωνίες και τα κενά που είχαν αυτές.
Η σπουδή της κυβέρνησης να υπογράφει συμφωνίες που συντάσσονται στην κυριολεξία στο πόδι, χωρίς να διασφαλίζουν τα θέλω στις ανάγκες της Ελλάδας, είναι αν μη τη άλλο μια επικίνδυνη πολιτική.
Μια πολιτική που αποδυναμώνει διπλωματικά και επιχειρησιακά την Ελλάδα, εγκλωβίζοντας την στην λογική του προβλέψιμου συμμάχου.
Θα ήταν θεμιτό και επιβεβλημένο να διαμορφώνονται συμμαχίες, πολυεπίπεδες, οι οποίες θα διασφάλιζαν win-win και τα δυο συμβαλλόμενα μέρη.
Όμως είναι επικίνδυνο στον βωμό της υπογραφής συμφωνιών να γίνονται παραχωρήσεις ακόμα και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Οι συμφωνίες συνεργασίας, δεν είναι επίλυση διμερών διαφορών, όπου είναι αναγκαίο να υπάρχουν παραχωρήσεις ένθεν κακείθεν για την επίτευξη λύσης.
Είναι επιθυμία και των δυο μερών να συνάψουν ένα σύμφωνο που θα καλύπτει σε μεγάλο εύρος θεμάτων όπως προ είπαμε τα θέλω στις ανάγκες των δυο χωρών.
Όταν οι συμφωνίες συνεργασίας είναι ανισοβαρής ή γίνεται εξαγορά τους, όπως με το Ελληνογαλλικό σύμφωνο και τα ανταλλάγματα δεν είναι σημαντικά όπως σύμφωνα με τις πληροφορίες θα συμβεί με την ανανέωση της πενταετούς διάρκειας Αμοιβαίας Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας με τις ΗΠΑ, τότε μιλάμε ότι δεν αναζητάμε συμμάχους, αλλά «προστάτες».
«Προστάτες» που είναι γνωστό τοις πάσι πως συμπεριφέρονται στους «προστατευόμενους» και πόσο εύκολα τους θυσιάζουν στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους.
Τόσο στην ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία συνεργασίας όσο και με τα μέχρι τώρα γνωστά δεδομένα για την ελληνοαμερικανική, τα οφέλη είναι πολύ περισσότερα για Γαλλία και ΗΠΑ, παρά για την Ελλάδα, διαμορφώνοντας έτσι μια σχέση «προστάτη-προστατευόμενου».
Η ίδια αντίληψη υπάρχει και στην ΕΕ για την Ελλάδα, που ως μόνιμα γκρινιάρικο μέλος της Ένωσης, όπως λένε, αποζητά προστασία έναντι της Τουρκίας, ενώ οι Ευρωπαίοι επιθυμούν διάλογο μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας για την επίλυση των διμερών διαφορών, που δεν θέλουν να τις κάνουν ευρωτουρκικές.
Αναζητώντας «προστάτες» η Ελλάδα χάνει τόσο σε αξιοπιστία όσο και σε επιχειρησιακή ικανότητα στην διεθνή σκηνή, που εύχομαι να μην επιβεβαιωθούν επί του πεδίου.#menoumespeedy
