Η στεγαστική πολιτική στα Εθνικά Σχέδια των χωρών του
Ευρωπαϊκού Νότου – Η περίπτωση της Ελλάδας
* Ανάλυση στο Ινστιτούτο ΕΝΑ του Βασίλη Δελή, Απόφοιτου Εθνικής Σχολής
Δημόσιας Διοίκησης, Επιστημονικού Συνεργάτη της Ομάδας Κοινωνικών
Αναλύσεων ΕΝΑ | Δημοσίευση του Focus Report του Παρατηρητηρίου
Ταμείου Ανάκαμψης & Ανθεκτικότητας «Ελλάδα 2.0» και ΕΣΠΑ 2021-2027 του
ΕΝΑ σε συνεργασία με την Ομάδα Kοινωνικών Eξελίξεων ENA
Η στεγαστική κρίση που βιώνει η Ευρώπη αναδεικνυόταν ήδη στην ανακοίνωση της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής του 2020 1 , στο πλαίσιο της οποίας η Επιτροπή συνιστούσε στα
κράτη-μέλη «να προστατεύσουν τα νοικοκυριά που επιβαρύνονται υπερβολικά από το
κόστος στέγασης, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα μπορεί να περιλαμβάνουν προσωρινή
αναστολή εξώσεων και κατασχέσεων ή αναβολή πληρωμών υποθηκών και ενοικίων για
χαμηλά εισοδήματα κατά τη διάρκεια της κρίσης (COVID19), διατηρώντας παράλληλα την
οικονομική σταθερότητα και τα κίνητρα αποπληρωμής μεσοπρόθεσμα». Επιπλέον, στην ίδια
ανακοίνωση επισημαινόταν ότι «οι επενδύσεις σε υποδομές “μεγάλου αντίκτυπου” μπορούν
να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των υφιστάμενων αντισταθμίσεων πολιτικής και
κοινωνικών ανισορροπιών».
Ποιότητα στέγασης
Η ποιότητα της στέγασης μπορεί να μετρηθεί με αρκετούς τρόπους και ένας εξ αυτών
αποτελεί το εάν οι άνθρωποι ζουν σε ένα σπίτι με συνωστισμό. Σύμφωνα με τα πιο
πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία (έτος αναφοράς το 2020), περίπου το 18% του πληθυσμού
της ΕΕ ζει σε συνθήκη οικιακού συνωστισμού. Συγκρίνοντας τις χώρες του Ευρωπαϊκού
Νότου, βλέπουμε ότι η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ατόμων που ζουν σε
συνωστισμό με 29%, ενώ ακολουθούν η Ιταλία με 26% περίπου, η Πορτογαλία με 9% και η
Ισπανία με 7,6% για το 2020.
