Στις 20 Μαΐου 1940, οι πρώτοι κρατούμενοι φτάνουν στο Άουσβιτς Ι, ακολουθώντας έναν δρόμο δίχως επιστροφή, ακολουθώντας δίχως να το ξέρουν και να το υποψιάζονται, τον δύσβατο δρόμο προς το ολοκαύτωμα…
Ολοκαύτωμα! Ο προγραμματισμένος διωγμός με κύριο υποκινητή τον κρατικό μηχανισμό και η γενοκτονία διαφόρων εθνικών, κοινωνικών ή και πολιτικών ομάδων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια έμπνευση του δικτάτορα Αδόλφου Χίτλερ σε συνεργασία με τους Ναζί, με σκοπό την εξόντωση και τον αφανισμό των Εβραίων και των ευρέως αποδιοπομπαίων τράγων.
Μα, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Στο Άουσβιτς (60 km δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην Γερμ. κωμόπολη Όσβιετσιμ), η Ναζιστική τότε(;) Γερμανία, δημιούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης με απώτερο σκοπό τον εγκλεισμό πολιτικών κρατουμένων και «ανεπιθύμητων» ατόμων.
Λόγω της γεωγραφικής του θέσης, κοντά στη βιομηχανική περιοχή της Σιλεσίας, με διαταγή του Χάινριχ Χίμλερ, διαμορφωτή της ναζιστικής πολιτικής, κατασκευάζεται το στρατόπεδο Άουσβιτς (Ι). Κύριοι ένοικοι ήταν Εβραίοι, Πολωνοί, Σοβιετικοί και γενικά αιχμάλωτοι πολέμου.
Το εν λόγω στρατόπεδο, το οποίο επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς λόγω της καταναγκαστικής εργασίας, λειτούργησε πρωταρχικά ως στρατόπεδο συγκέντρωσης που εξυπηρετούσε ποινικής λειτουργίας. Αργότερα, ο θάλαμος αερίων, το κρεματόριο, τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και οι οπλισμένοι φρουροί, συνέθεσαν την εικόνα μιας καλά οχυρωμένης φυλακής.
Τι να αναφερθεί για τις συνθήκες διαβίωσης… Δωμάτια χωρίς παράθυρα, ελάχιστο φαγητό, έλλειψη θέρμανσης, τουαλέτας, ακόμα και πόσιμου νερού. Κόπωση, εξαθλίωση, απουσία ιατρικής περίθαλψης και ψυχολογική βία ολοκλήρωναν το μακάβριο σκηνικό…
Άρρωστοι και ανίκανοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, εκτελούνταν ή καταδικάζονταν στους θαλάμους αερίων. Όσοι δε άντεχαν την κακομεταχείριση αυτοκτονούσαν, άλλοι πάλι έπεφταν θύματα βασανιστηρίων και στο τέλος δολοφονούνταν, απλά για να προσφέρουν στιγμές διασκέδασης και να χορτάσουν τα φρικαλέα βίτσια των φρουρών.
Μαρτυρίες ανθρώπων που κατάφεραν και επέζησαν των συνθηκών, αναφέρουν ότι αυτό που δε μπόρεσαν ποτέ να συνηθίσουν, ήταν η οσμή της καμένης σάρκας και οι στάχτες που αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο στρατόπεδο…
Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή κοινώς λεγόμενα «στρατόπεδα θανάτου». Κύριες αιτίες θανάτου οι ομαδικές εκτελέσεις, η κακομεταχείριση, οι ασθένειες λόγω των άθλιων συνθηκών που επικρατούσαν, τα βασανιστήρια, η ασιτία, τα διεστραμμένα ιατρικά πειράματα, η εξοντωτική εργασία. Συνολικά, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 αθώοι άνθρωποι και συνολικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ~ 6εκ αιχμάλωτοι.
Κατά τη γνώμη μου, θεωρείται το μεγαλύτερο έγκλημα του 20ου αιώνα! Χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία και ευελπιστώ χωρίς επόμενο. Παράλληλα, το θεωρώ μοναδικό ως προς τη σύλληψη, την οργάνωση και την στυγνή του εκτέλεση.
Φέρνω στο νου μου όλη αυτή την κτηνωδία και κατακλύζομαι από φρίκη, μίσος, ντροπή, συμπόνια, αγανάκτηση, λύπη, τρόμο. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα αρρωστημένο έθνος για να κατευνάσει τα αισχρά του πάθη!
Όμως, ας μη κρυβόμαστε. Σε μια καταστροφή υπεύθυνοι δεν είναι μονάχα εκείνοι που την προκαλούν, εκείνοι που την συμμερίζονται, εκείνοι που την υλοποιούν. Υπεύθυνοι είναι και εκείνοι που γνωρίζουν και από αδιαφορία ή από φόβο, σιωπούν.
Αυτά τα μελανά κομμάτια ιστορίας, πρέπει να μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στις ψυχές μας, όσο κι αν πονάνε. Έτσι απονέμουμε ελάχιστο φόρο τιμής στους χιλιάδες αδικοχαμένους νεκρούς και σεβασμό σε όσους κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους, μάζεψαν τα κομμάτια της ραγισμένης τους καρδιάς και συνέχισαν να ζουν έχοντας συντροφιά ξέφρενους εφιάλτες και θλιβερές αναμνήσεις.
Για να θυμόνται οι παλιοί μα και για να μαθαίνουν οι νεότεροι, αυτές οι καταδικαστέες, αποτρόπαιες πράξεις ας γίνουν παράδειγμα προς αποφυγή και ας δώσουν σε όλους μας ένα μάθημα ζωής.
