Μια παρέμβαση για την υπερψήφιση του νόμου, πλέον, του Κράτους περί ισότητας στον πολιτικό γάμο.
Ερώτημα επί της αρχής: Όταν υπουργοί δεν συμφωνούν με την πολιτική κατεύθυνση που δίνει η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν, πως δύνανται, πως νομιμοποιούνται να συνεχίζουν να είναι μέλη της; Και επί της ουσίας: Πως είναι δυνατόν η Κυβέρνηση Μητσοτάκη να θριαμβολογεί σήμερα, όταν καλά γνωρίζει -και αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος-, ότι χωρίς την ψήφο της αντιπολίτευσης δεν θα είχε υπερψηφιστεί το νομοσχέδιο και δεν θα είχε γίνει νόμος του κράτους;
Στο κόμμα μου, στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι ταυτοτική θέση ο πλήρης σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η συμπερίληψη, η δικαιοσύνη για όλους και η ισότητα. Ψήφισα ΝΑΙ λοιπόν. Επειδή όμως, έπεσαν στην αντίληψή μου δηλώσεις περί δήθεν “αξιακών κωδίκων” και “παραδοσιακών οικογενειών”, δηλώνω ότι κι εγώ σε μια κερκυραϊκή, παραδοσιακή οικογένεια μεγάλωσα, περήφανος για τους γονείς μου, που μου δίδαξαν δικαιοσύνη, εντιμότητα και αγώνα και έτσι ο δικός μου αξιακός κώδικας δεν περιλαμβάνει αποκλεισμούς, ρατσισμό και μισανθρωπισμό.
Η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια ουδόλως κινδυνεύει από την ισότητα όλων στον πολιτικό γάμο. Ο καθείς μας θα συνεχίσει την ζωή του, με την οικογένεια που επέλεξε να κάνει. Κινδυνεύει όμως τα μέγιστα από την υποκρισία, την κακονομία, τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση.
Κινδυνεύει από κακές επιλογές που χωρίζουν την κοινωνία, αντί να την ενώνουν. Κινδυνεύει από την αδιαφορία, την πλημμελή εκτέλεση των καθηκόντων των δημοσίων λειτουργών, από την αδιαλλαξία και την περιφρόνηση των θεσμών, από την αλαζονεία των κρατούντων.
Κινδυνεύει από τα τραίνα που σκοτώνουν την ελπίδα της χώρας, από την ακραία ακρίβεια που οδηγεί στην απελπισία τις οικογένειες, τους νέους επιστήμονες και τους απόμαχους της ζωής, από την στεγαστική κρίση που απομακρύνει τους νέους ανθρώπους από τη σκέψη δημιουργίας οικογένειας, από την παράδοση κρίσιμων δημοσίων αγαθών στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, από την ρύπανση του περιβάλλοντος, από την αδιαφορία για έναν ολιστικό σχεδιασμό για το μέλλον του τόπου.
Για όλα αυτά, για ένα πραγματικό Κράτος Δικαίου, θα συνεχίσω να παλεύω, όσο έχω τη δύναμη των πολιτών στη Βουλή, στην κοινωνία και στη ζωή μου. Και γυρνώντας στο σπίτι μου στην Κέρκυρα, θα σφιχταγκαλιάσω τα εγγόνια μου, ξέροντας ότι και με τη δική μου ψήφο, έβαλα ένα λιθαράκι για να μην υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα παιδιά όλου του κόσμου!
