Οι εσωκομματικές εκλογές είναι οι πιο επίπονες διαδικασίες κυρίως γιατί άνθρωποι που εργάζονται προς ένα σκοπό βλέπουν τους εαυτούς τους να συγκρούονται με τους συντρόφους τους.
Επίσης, οι παλιότεροι έλεγαν ότι την διάσπαση ενός κόμματος την κρίνει πάντα ο ηττημένος. Και αυτό γιατί όπως εξηγούσαν αυτός που χάνει διασφαλίζει την ενότητα. Όλοι μίλησαν για την εξαιρετική τοποθέτηση του Παύλου Γερουλάνου. Το πόσο δημοκρατικός ήταν αλλά και το πόσο ενωτικός εμφανίστηκε αποδεχόμενος την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές.
Δεν ισχύει το ίδιο για τους συνεργάτες του Παύλου Γερουλάνου που εκφράζουν την πικρία τους απαξιώνοντας τους νικητές της πρώτης βραδιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αργύρης Αργυριάδης, ο οποίος «έτρεχε» για τον βουλευτή της Α’ Αθηνών στη Θεσσαλονίκη. Σε απολογιστική ανάρτηση δεν αναφέρει καν τους δύο μονομάχους της δεύτερης Κυριακής. Δηλαδή, τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Χάρη Δούκα. Παράλληλα, μη μπορώντας να κρύψει την ενόχληση του για το αποτέλεσμα αναφέρει πως «ήρθε ένα αποτέλεσμα που λίγοι ανέμεναν και πολλοί περισσότεροι απεύχονταν». Μα αλήθεια αυτό πώς γίνεται σε μία δημοκρατική διαδικασία;
Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης:
Μερικές ώρες μετά το αποτέλεσμα που μου προκάλεσε εύλογη, ανθρώπινη πικρία θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να μην ευχαριστήσω προσωπικά όλους όσοι συνέβαλαν στο εξαιρετικό αποτέλεσμα της Α΄ Θεσσαλονίκης. Ο Παύλος Γερουλάνος κατέλαβε τη δεύτερη θέση, λίγες ψήφους μετά την πρώτη Άννα Διαμαντοπούλου και με μεγάλη διαφορά από τον τρίτο και τέταρτο ανθυποψήφιο (που θα είναι οι «μονομάχοι» της επόμενης Κυριακής).
Οφείλω να ομολογήσω ότι η έννοια «αυτοοργάνωση» εν έτη 2024 για μένα είχε μόνον ιστορική σημασία. Αρχικά πίστευα ότι ήταν αδύνατη στην πράξη. Νόμιζα ότι ήταν δυσέφικτο μια ομάδα 80 ανδρών και γυναικών να αντιπαρατεθούν με καλά οργανωμένους μηχανισμούς. Και τι ομάδα. Χωρίς κοινή ιστορία, δίχως κοινό παρελθόν, με διαφορετικές προσλαμβάνουσες αλλά με κοινή αγωνία για το μέλλον και πολιτική συναντίληψη για τις ανάγκες της πατρίδας και της προοδευτικής παράταξης. Τρεις διακριτές ομάδες συναθροίστηκαν και δούλεψαν άοκνα, στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που είχαν στη διάθεσή τους.
Άτομα που διακρίνονταν στο χώρο του επιχειρείν, στελέχη με σημαντική διαδρομή στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες. Αυτό που κάποιοι ονομάζουμε «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ».
Άτομα με σημαντική διαδρομή στα επιμελητήρια, στην τοπική αυτοδιοίκηση στους επιστημονικούς συλλόγους, στην κοινωνία των πολιτών.
Άτομα νέα σε ηλικία, με σημαντική, όμως, κομματική εμπειρία και πρωτίστως πνεύμα ελευθεροφροσύνης και τόλμη. Δεν διαπραγματεύτηκαν οφίκια δεν φοβήθηκαν μήπως χάσουν κομματικούς θώκους.
Όλοι μας κλείσαμε τα αυτιά στις «έγκυρες δημοσκοπήσεις». Για μας η μεγαλύτερη δημοσκόπηση ήταν η επικοινωνία με τον κόσμο.
Καταλαβαίναμε τα κίνητρα όσων προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν το αποτέλεσμα. Αντιλαμβανόμασταν ότι κάτι σημαντικό δημιουργούνταν μέσα στην κοινωνία, για την κοινωνία.
Και ναι ήρθε ένα αποτέλεσμα που λίγοι ανέμεναν και πολλοί περισσότεροι απεύχονταν. Για λίγες ψήφους το εκλογικό αποτέλεσμα – πανελλαδικά – δεν ήταν το απαιτούμενο για να οδηγήσει στην αλλαγή. Ωστόσο, οι αξίες μας νίκησαν. Οι βάσεις για μια πραγματική Αναγέννηση της χώρας και της προοδευτικής παράταξης τέθηκαν. Και είναι στέρεες. Όπως συμπαγής είναι και η ομάδα που δημιουργήθηκε. Και εδώ είχε δίκαιο ο Παύλος: ξέρει να φτιάχνει ομάδες.
Προσωπικά νιώθω περήφανος που γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Που συμμετείχα σε αυτήν την προσπάθεια. Συγχαρητήρια σε όλους σας. Συγχαρητήρια Παύλο!
