Στις 18 Οκτωβρίου 1981, με το εκκωφαντικό 48,02%, ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχοντας ξεκαθαρίσει οργανωτικά, πολιτικά και οραματικά το Κίνημα που ίδρυσε, εγκρίθηκε από την κοινωνία ως ο Ηγέτης που θα την μετασχημάτιζε Δίκαια και με πυξίδα τον Σοσιαλισμό.
Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των Ελλήνων, δεν έγιναν Σοσιαλιστές. Κυριάρχησε το «Δίκαια» στην κοινωνία και το «Σοσιαλισμός» στην Ηγεσία. Μέχρι που έμαθε ο κόσμος ότι ο Σοσιαλισμός σημαίνει μια χειροπιαστή βελτίωση στην ζωή του και τον πίστεψε.
Στην πορεία αυτά τα δυο συναντήθηκαν και η δημοκρατική κοινωνία απέκτησε κοινό βηματισμό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφήνοντας πίσω λογικές και πρακτικές που δεν λειτουργούσαν, υποχρέωσε όλα τα ρεύματα να συναντηθούν, να ξανασυστηθούν και να αισθάνονται ισότιμα μέλη μιας μεγάλης πλειοψηφίας.
Αυτό τον ξεχώρισε ως ηγέτη
Την εποχή εκείνη, όπως και σήμερα, η κοινωνία δεν ασχολιόταν με περιθωριακές, στη δημόσια συνείδηση, ενδοκομματικές και ενδοαριστερές/ενδοσοσιαλιστικές αντιθέσεις. Αυτά ανήκαν εκτός κοινής λογικής και εκεί παραμένουν.
Την κοινωνία εξακολουθεί να την συγκινεί η έννοια του «ηγέτη», που θα την οδηγήσει στην μέγιστη δυνατή ατομική και συλλογική ευημερία με δίκαιο τρόπο, σε καθεστώς κοινωνικής ελευθερίας και Εθνιξής Ανεξαρτησίας.
Τα αιτήματα και τα προτάγματα του 1981 δεν άλλαξαν ποτέ. Έμειναν και παραμένουν ίδια. Οι Ηγέτες εναλλάχθηκαν, αλλά η πολίτες δήλωναν «ΠΑΣΟΚ». Απέκτησαν, χάρη στον Ανδρέα, κοινή ταυτοτική συνείδηση. Η κατάργηση του αναγκαίου στην εκκίνηση «αρχηγικού κόμματος», αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ακόμα και στο «ΜΕΡΑ 25», θα δήλωναν οι 7 στους 10, «ΠΑΣΟΚ».
Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι ο Ανδρέας έχτισε μια άφοβη, μαχητική, διεκδικητική κοινωνία που αποζητά τη νίκη ενάντια στην αντικοινωνική Δεξιά, γιατί χωρίς αυτή τη νίκη, όλα είναι μια εικονική και ατελέσφορη διεργασία αντιθέσεων και διαχείρισης των μικρών και ασήμαντων ζητημάτων.
Σε απλά ελληνικά, όποιος παθαίνει ίλιγγο στο 36% και προσπαθεί απλά να το κατανοήσει και να το διαχειριστεί, είναι ακατάλληλος για μετέχει σε πολιτικά Κινήματα ανοιχτών οριζόντων που αγγίζουν την «στρατόσφαιρα» του 48%.
Σε απλά ελληνικά, η 18η Οκτωβρίου μας υπενθυμίζει, ότι οι άνθρωποι που έμαθαν να συνυπάρχουμε και να δουλεύουμε μαζί στα άνω του 45% επίπεδα, δεν μπορούμε να συνθηκολογήσουμε με στενόμυαλες, χειριστικές και περιθωριακές πρακτικές που εμποδίζουν τον Αλέξη Τσίπρα να ενώσει τις διασπαρμένες «ταυτότητες ΠΑΣΟΚ» και να τις οδηγήσει σε μια νέα, εκκωφαντικά πολυσυλλεκτική και νικηφόρα πορεία.
Σε απλά ελληνικά, «Αλέξη κάντο όπως ο Ανδρέας και ξεπέρασέ τον αν μπορείς», είναι το μήνυμα της φετινής Εθνικής Λαϊκής Επετείου.
Αρέσει δεν αρέσει, εκεί έξω, ο πάνσοφος Δημοκρατικός Λαός λέει «είμαι Τσίπρας». Όχι ΣΥΡΙΖΑ. Τσίπρας. Άρα de facto είναι «πολιτικός επενδυτής» σε κάτι αντίθετο με αυτό που «το κόμμα που παθαίνει ίλιγγο στο 36%», τον καλεί να πιστέψει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ έχει μία και μόνη επιλογή. Να επανεκκινήσει από ένα «αρχηγικό», απλό, κατανοητό και πειστικό πρότυπο για να οδηγηθεί σε μια νέα συλλογική και μη αρχηγοκεντρική επίγνωση.
Το εγχείρημα θα έχει πετύχει όταν, εκεί έξω, ρωτάμε τον κόσμο και απαντά «είμαι ΣΥΡΙΖΑ». Όπως κατάφερε ο Ανδρέας, εκατομμύρια ετερόκλητων να δηλώνουν «είμαι ΠΑΣΟΚ», 40 χρόνια μετά.
Γιώργος Παναγιωτόπουλος
