Στη Θεσσαλονίκη είναι μεσημέρι Kυριακής. Η συνηθισμένη βουή του δρόμου έχει χαθεί, ο απόηχος της πανδημία την έχει πνίξει. Οι φωνές των περαστικών δεν ακούγονται πια, είναι ελάχιστοι όσοι κυκλοφορούν. Από αυτούς, μερικοί βγαίνουν μια μικρή βόλτα με το αγαπημένο τους κατοικίδιο, ενώ τα αδέσποτα της πόλης βρίσκουν χώρο για να παίξουν τα δικά τους παιχνίδια χωρίς τις παρεμβολές των ανθρώπων.
Όταν η κίνηση μειώνεται σε μια πόλη τόσο ζωντανή όπως η Θεσσαλονίκη, πολλά μπορεί να δει κανείς. Όταν διασχίζεις τους δρόμους της πόλης, θα δεις διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων: Άλλοι φορούν τις μάσκες τους όπως το επιβάλλουν οι ειδικοί, άλλοι θα έχουν την μύτη τους απ’ έξω, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που κυκλοφορούν χωρίς να φορούν μάσκα. Αντιφατικές εικόνες, αν αναλογιστεί κανείς τα κρούσματα της Θεσσαλονίκης. Όμως, από πίσω υπάρχει λογική.
Γιατί για τον καθένα η πανδημία είναι μια προσωπική υπόθεση: Εσύ επιλέγεις ποια στάση θα κρατήσεις
Η Κυριακή λοιπόν είναι μια καλή ημέρα για να μπορέσει κανείς να δει τα απομεινάρια της υπόλοιπης εβδομάδας και τις πληγές που ανοίγουν αυτά στην πόλη. Γιατί μόνο αν βρεθείς μέσα στην ησυχία μπορείς να αντικρίσεις την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι.
Ακολουθώντας μια διαδρομή από την Ρωμαϊκή αγορά μέχρι την παλιά παραλία, αντίκρισα μια γνώριμη εικόνα: Μια εικόνα που συνήθως την έβλεπα δίπλα στις στάσεις των λεωφορείων την περίοδο του lockdown της προηγούμενης άνοιξης. Αλλά στην διαδρομή μου δεν υπήρχε καμία στάση λεωφορείου. Και οι μάσκες μίας χρήσης με τα γάντια ήταν εκεί. Πεταμένες κάτω.
Πάντοτε στην Ελλάδα υπήρχε μια νοοτροπία “υποτίμησης” του δημόσιου χώρου. Εννοώ πως ακόμη και αν υπήρχε κάποιος σκουπιδοτενεκές δέκα μέτρα παραπέρα, πολλοί θα προτιμούσαν να αφήσουν τα σκουπίδια τους στο σημείο που κάθονταν. Η νοοτροπία αυτή σε συνδυασμό με την στάση της δημοτικής αρχής, η δεν έχει λάβει ουσιαστικά μέτρα για να λύσει το πρόβλημα της καθαριότητας στην πόλη, δυσχεραίνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο.
Μα αυτήν την φορά, τα πράγματα δεν είναι ίδια. Γιατί υποτίθεται πως μάσκες και γάντια τα χρησιμοποιούμε ώστε να προστατευτούμε εμείς ίδιοι και κατ’ επέκταση, να προστατέψουμε τους διπλανούς μας.
Κάθε μάσκα και ζευγάρι γάντια, δυνητικά κουβαλούν τον κορωνοϊό. Όταν λοιπόν βρίσκονται πεταμένα στους δρόμους, πρέπει να υποθέσουμε πως είναι δουλειά κάποιου άλλου να τα μαζέψει. Όπως συνήθως είναι δουλειά κάποιου άλλου να σέβεται το δημόσιο χώρο, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα και γενικά το “σπίτι” του.
Αλήθεια, δεν ξέρω αν ποτέ αναρωτήθηκε κανείς πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για κάποιον να μαζεύει τις μάσκες και τα γάντια κάποιου άλλου μέσα στην πανδημία. Γιατί ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να αποτελεί υγειονομική βόμβα. Τα νοσοκομεία πλέον έχουν γεμίσει και απ’ ό,τι φαίνεται η Πολιτεία δεν είχε και δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο για να σώσει την κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα πετά το μπαλάκι στην δική μας ατομική ευθύνη.
Το ερώτημα λοιπόν στρέφεται προς εμάς: Έρχεται η ώρα που πρέπει να μάθουμε πόσο πολύτιμη είναι και η δική μας στάση, σε κάθε επίπεδο. Από το σε ποιον θα δώσουμε την ψήφο μας, μέχρι το που θα επιλέξουμε να πετάξουμε τα σκουπίδια μας.
“Είμαστε οι επιλογές μας” λέει το ρητό. Ώρα να αναστοχαστούμε αν αυτές οι επιλογές συμβαδίζουν και με τις επιθυμίες μας…
Άννα Σαϊνίδου
