Πλατεία Αριστοτέλους. Στο πάρκο που βρίσκεται το Άγαλμα Βενιζέλου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Οι περαστικοί που περνούν είναι λίγοι. Αλλά όχι, δεν φταίει το lockdown για αυτό. Μια από τις κεντρικότερες πλατείες της πόλεις, μέσα στην οποία υπάρχει παιδική χαρά και ιστορικά μνημεία καταλήγει να γίνεται απλησίαστη για όσους απλά θα ήθελαν να απολαύσουν την ομορφιά της, ενώ για πολλούς ακόμη 12 το μεσημέρι, όπως και κάθε μεσημέρι, όπως κάθε μέρα και η διακίνηση και η χρήση των ναρκωτικών γίνονται ανενδοίαστα.
Υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν…
Είναι γνωστό πως ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, κ. Ζερβας δήλωνε με βαρύγδουπα λόγια ότι θα αναμορφώσει την περιοχή και ότι θα λύσει το πρόβλημα. Παρόλα αυτά, η μόνη κίνηση που είχε κάνει ήταν να φέρει το χριστουγεννιάτικο πάρκο στο σημείο, πέρσι τα Χριστούγεννα. Μετά από αυτό τίποτα. Πόσο μάλλον τώρα, που η δημοτική αστυνομία έχει να ασχολείται με τους ελέγχους των πολιτών, μήπως κυκλοφορούν παράνομα, χωρίς να έχουν στείλε το απαραίτητο sms στο 13033. Για τους ανθρώπους όμως που εξακολουθούν να πεθαίνουν ή να πουλούν τον θάνατο στις πλατείες τις πόλης, δεν υπάρχει καμία μέριμνα.
Από την άλλη, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που δήλωνε ότι θα αποκαταστήσει το αίσθημα ασφαλείας πνίγηκε στα “ρηχά νερά των Πρεσπών”. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας χάθηκε μέσα στο ίδιο της το αφήγημα και για αυτό δεν φταίνε οι συγκυρίες. Γιατί μπορεί να κατήργησε το ακαδημαϊκό άσυλο ώστε να μην γίνεται παράνομη διακίνηση ουσιών στο πανεπιστήμιο, αλλά στην πλατεία Αριστοτέλους εξακολουθεί να γίνεται. Μαζί με λαθρεμπόριο τσιγάρων. Και αυτό είναι κάτι που το ξέρουν όλοι.
Το εμπόριο των ναρκωτικών συνεχίζει να γίνεται υπό όλες τις συνθήκες στην Θεσσαλονίκη. Και οι αρμόδιοι έχουν πάψει να ασχολούνται με αυτό το ζήτημα εδώ και καιρό. Γιατί είναι ευκολότερο να κάνεις συστάσεις ή να δίνεις πρόστιμα στους πολίτες επειδή μετακινούνται “παράνομα” κατά τη διάρκεια της πανδημίας, παρά να δεις κατάματα ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πόλης. Άλλωστε, όπως και στο παρελθόν, όσες επιχειρήσεις “σκούπα” κι αν είχαν γίνει σε διάφορες περιοχές του κέντρου στις οποίες διακινούνταν παράνομες ουσίες, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μεταφέρουν τις πιάτσες των ναρκωτικών σε άλλα μέρη. Άλλωστε ας μην ξεχάσουμε την πλατεία Ναυαρίνου, όπου στα πεζούλια της έχουν χάσει τη ζωή τους πολλά νέα παιδιά εξαιτίας της ηρωίνης. Πολλοί περάσαν δίπλα τους, κανένας δεν ακούμπησε, κανένας δεν άκουσε, κανένας δεν οσφρήστηκε, κανένας δεν ένιωσε. Καμία (ενσυν)αίσθηση.
Όσο νομίζουμε ότι το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών θα λυθεί με καταστολή και βία, τόσο θα αποτυγχάνουμε. Όσο οι τοξικοεξαρτημένοι θα αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες, ή ως άνθρωποι του περιθωρίου που πρέπει η πολιτεία κάπως να κρύψει για να μην της χαλούν τη “μόστρα” και όχι ως ασθενείς, τόσο θα αποτυγχάνουμε. Και όσο η χρήση των ναρκωτικών δεν εντάσσεται σε ευρύτερα οργανωμένα προγράμματα απεξάρτησης (με διαθέσιμους χώρους χρήσης και ειδική στήριξη), τόσο οι ναρκέμποροι θα κάνουν χρυσές δουλειές εις βάρος της δημόσιας ασφαλείας. Και εντέλει, εις βάρος της ανθρώπινης ζωής.
Άννα Σαϊνίδου
