Γράφει η Δήμητρα Νούση
Ένα κείμενο ποταμός, σε μια εποχή που η εικόνα νικά τις λέξεις, μια ηθοποιός δίνει γενναία μάχη με το ψυχικό σύμπαν της ηρωίδας που υποδύεται και θεατές που φωνάζουν μπράβο σε ένα κατάμεστο θέατρο, δεν είναι συνηθισμένος συνδυασμός. Προχτές τη Δευτέρα, στην πρεμιέρα μιας άλλης εκδοχής του έργου «Δεσποινίς Χάος», έζησα κάτι που είχα ξεχάσει εδώ και χρόνια. Μέσα στο θέατρο Φάουστ, στο κέντρο της Αθήνας, για μία ώρα, όλα και όλοι είχαμε το ρόλο μας: ένα κείμενο γεμάτο έννοιες – λέξεις ακούγονταν σαν σφαίρες που σε έστηναν στον τοίχο, με την αντίθεση και τη σύνθεσή τους ταυτόχρονα. Θα μπορούσε να ήταν παραλήρημα, αλλά δεν ήταν.
Η ηρωίδα του μονόλογου μπροστά στην αρρώστια και την απειλή του θανάτου θα μπορούσε να γλιστρήσει στην ακραία ή υστερική έκφραση, αλλά δεν το έκανε. Η σκηνή δεν ήταν ο χώρος όπου παίζεται το έργο, αλλά ο τόπος όπου εκτυλίσσεται ένα δράμα, σοφά φτιαγμένος με κάθε αντικείμενο να είναι απολύτως αναγκαίο εργαλείο του κειμένου, των λέξεων και της σκηνικής ατμόσφαιρας. Σε αυτόν τον τόπο μια γυναίκα ζει την μοναξιά, την απειλή της ζωής της και την αποκάλυψη της ψυχής της, μοναδικό μέσο λύτρωσης. Η φυλακισμένη ψυχή της ηρωίδας στα χέρια της Αλεξάνδρας Τσιάγκα ξεσπά, εκφράζεται, ουρλιάζει μέσα από ένα θαυμαστό μέτρο. Είναι προφανές ότι το σκηνοθετικό ζύγι του Αντώνη Καραγιάννη έχτισε μια παράσταση γεμάτη μέτρο που βάζει σε τάξη το χάος της ψυχής. Όλα δείχνουν μόχθο και καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα που καθήλωσε τη γεμάτη αίθουσα. Και στο τέλος, βλέπεις γύρω σου ανθρώπους που αγγίχτηκαν από αυτό που μοιραστήκαμε όλοι μαζί. Τα επαναλαμβανόμενα μπράβο του κοινού ήταν γεμάτα θέρμη. Οι θεατές έζησαν το ρόλο τους: αγγίχτηκαν. Μετά από χρόνια η αντίδραση των θεατών μου έμεινε στο νου περισσότερο ακόμη και από την ίδια την παράσταση. Το θέατρο επιτέλεσε το σκοπό του.
