Όταν ο Αϊνστάιν συνάντησε τον Τσάπλιν
Και όμως είναι στο πνεύμα των ημερών τα παρακάτω γραφόμενα και ιδίως ένα: “και οι δυο τους δεν φοβόντουσαν να πάρουν θέση στα κορυφαία ζητήματα των ημερών τους…”
Από Alexandros Liakopoulos
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο σταρ του Χόλιγουντ Τσάρλι Τσάπλιν συναντήθηκαν το 1931. Σύμφωνα με την εφημερίδα του βραβείου Νόμπελ, λεγόταν πως «ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν το μόνο άτομο στο Χόλιγουντ που ήθελε να συναντήσει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν».
Το 1931, ο Αϊνστάιν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το μεγαλύτερο όνομα της εποχής του βωβού κινηματογράφου κατά την πρεμιέρα της ταινίας CityLights στο Λος Άντζελες.
Αϊνστάιν: “Αυτό που θαυμάζω περισσότερο στην τέχνη σου είναι η οικουμενικότητα σου. Δεν λες λέξη, αλλά ο κόσμος σε καταλαβαίνει!”
Τσάπλιν: «Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά η δόξα σου είναι ακόμη μεγαλύτερη! Όλος ο κόσμος σε θαυμάζει, παρόλο που δεν καταλαβαίνουν λέξη από αυτά που λες».
Η συνάντηση μνημονεύεται συχνά ως απόδειξη του πώς δύο διαφορετικές ιδιοφυΐες μπορούσαν να εκτιμήσουν η μια την άλλη. Ο Τσάπλιν θαύμαζε την ικανότητα του Αϊνστάιν στο βιολί, ενώ ο Αϊνστάιν την ικανότητα του Τσάπλιν να αντιλαμβάνεται, διαισθητικά, υπερβολικά σύνθετα θέματα.
Ο Τσάπλιν πέθανε σε ηλικία 88 ετών.
Μας άφησε 4 δηλώσεις:
(1) Τίποτα δεν είναι αιώνιο σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καν τα προβλήματά μας.
(2) Μου αρέσει να περπατάω στη βροχή, γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τα δάκρυά μου.
(3) Η πιο χαμένη μέρα στη ζωή είναι η μέρα που δεν γελάμε.
(4) Οι έξι καλύτεροι γιατροί στον κόσμο…
1. Ηλιοφάνεια,
2. Ξεκούραση,
3. Άσκηση,
4. Δίαιτα,
5. Αυτοεκτίμηση
6. Φίλοι.
Ο Αϊνστάιν συχνά διέκοπτε το πρόγραμμά του για να κοιμηθεί, έστω για 10 λεπτά, κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πίστευε πως αυτή του η συνήθεια αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο της πνευματικής του διαύγειας και της ικανότητάς του να παράγει πρωτότυπες σκέψεις.
Και οι δύο ασκούνταν τακτικά, από πολύ μικρή ηλικία μέχρι τα γεράματά τους. Και οι δύο ήταν κοινωνικοί και δεν φοβούνταν να πάρουν θέση στα κορυφαία ζητήματα των ημερών τους, όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν. Και οι δύο, λένε οι βιογράφοι τους, ζούσαν για το όλον του οποίου ήταν μέρος και αν και εκτιμούσαν πολύ αυτό το μέρος ποτέ δεν ξεχνούσαν το όλον εκ του οποίου προέκυψε και στο οποίο θα επιστρέψει. Και οι δύο θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολίτες του Κόσμου και διαβάτες της πανανθρώπινης Ιστορίας. Και οι δύο Κόσμησαν και άφησαν Ιστορία. Ας μαθαίνουμε παντοτινά από λαμπρές προσωπικότητες σαν κι αυτούς.
Τα υποδείγματα μετράνε. Έχουμε τόσα λαμπρά, ας μην σπαταλάμε τον χρόνο μας με τα μέτρια και τα λειψά, ασχέτως αν τα τελευταία είναι απροσμετρήτως περισσότερα. Γιατί ανάλογα με το υπόδειγμα παράγουμε συμπεριφορά και όταν το πρώτο είναι προβληματικό τέτοια θα είναι και η δεύτερη. Και η Ιστορία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των συμπεριφορών όλων μας, όπου ισχύει το Αριστοτελικό “το σύνολο είναι περισσότερο από το άθροισμα των μερών.” Αν είναι να αλλάζουμε την Ιστορία προς το καλύτερο πρέπει να αρχίζουμε πάντα από τους εαυτούς μας. “Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο” μας είπε ο Γκάντι. Ας γίνουμε. Ο Κόσμος το χρειάζεται. Ά-με-σα.
