Κείμενο: Γεωργία Σκονδράνη
Υπάρχει μια στάση λεωφορείου στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, στα δυτικά της πόλης, που στέκει δίπλα της μια αμυγδαλιά. Παλιότερα για να κατέβω στο κέντρο της πόλης και να πάω στην εκάστοτε δουλειά μου περίμενα σε αυτή τη στάση. Ώρες ολόκληρες…
Ο ΟΑΣΘ δεν φημίζεται για τις γρήγορες υπηρεσίες του οπότε καθόμουν εκεί από ένα τέταρτο μέχρι μισή ώρα και παραπάνω, παρέα με ένα βιβλίο ή περιοδικό περίμενένοντας το λεωφορείο, με κρύο ή με ζέστη.
Το υπέροχο δέντρο δίπλα μου στέκει εκεί. Ακούραστο ανα τις εποχές. Το χειμώνα με τις παγωμένες θερμοκρασίες κάνε υπομονή, γυμνό αλλά δουλεύοντας εσωτερικά για την ανθοφορία της άνοιξης.
Και η ζωή κυλάει. Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε, προχωράμε, ταξιδεύουμε. Με την έλευση της πανδημίας οι μετακινήσεις περιορίστηκαν. Η στάση ερήμωσε και η αμυγδαλιά έμεινε μόνη.
Ένα πρωινό λοιπόν, όταν βγήκα για ψώνια στη γειτονιά, κατέβηκα στον κεντρικό δρόμο του Ευόσμου και αντίκρισα ένα μοναδικό θέαμα.
Η αμυγδαλιά άνθισε! Με κάτι υπέροχα ροζ λουλούδια, που ξεπρόβαλαν από κάθε κλαδί φουντώνοντας υπέροχα το δέντρο και δίνοντας του μια χαρούμενη όψη.
Η ανθοφορία της αμυγδαλιάς μου έδωσε το ξεκάθαρο μήνυμα πως μπήκε η άνοιξη. Θυμάμαι παλιότερα να λένε πως η άνοιξη έρχεται όταν οι αμυγδαλιές ανθίζουν.
Λοιπόν ετοιμαστείτε να πετάξετε τα χοντρά παλτά και μπουφάν. Η άνοιξη είναι εδώ.
