Με κείμενό του παρέμβαση στο θέμα της ονομασίας προέλευσης της Ελληνικής Φέτας, αναφέρθηκε το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΡΑΤΤΩ, οικονομολόγος και συγγραφέας, Γιάννης Καραγιάννης, σε σχέση με τις συμφωνίες που έχει πράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τρίτες χώρες, γύρω από τα ΠΟΠ προϊόντα που παράγονται εντός Ε.Ε
“Με αφορμή τη θετική, αυτή τη φορά, στάση της ΕΕ στην υπεράσπιση ελληνικών προϊόντων ονομασίας προέλευσης στη συμφωνία με την Αυστραλία, παραθέτω κάποιες απόψεις που αφορούν το εθνικό μας προϊόν, τη φέτα.
Η φέτα με τις συμφωνίες της ΕΕ με τον Καναδά (CETA) και τη Νότια Αφρική (SADC) βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση στην παγκόσμια αγορά, λόγω των λανθασμένων χειρισμών, όσων διαχειρίστηκαν την τύχη της τα τελευταία χρόνια. Και όσοι πιστέψαμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση θα μπορούσε, έστω για την τιμή των όπλων, να θέσει veto, στις συμφωνίες αυτές, απογοητευτήκαμε οικτρά.
Με την συμφωνία ΕΕ- Ν. Αφρικής (SADC) παρέχεται πλήρης προστασία στην αγορά της Ν. Αφρικής όλων των ΠΟΠ τυριών της ΕΕ πλην της φέτας. H συμφωνία αυτή προβλέπει ότι οι υφιστάμενοι παραγωγοί και έμποροι λευκών τυριών άλμης που τα διαθέτουν στην αγορά της Ν. Αφρικής με την ονομασία ΦΕΤΑ μπορούν να συνεχίσουν να τα πωλούν με την ονομασία αυτή, εις το διηνεκές. Το ίδιο περίπου ισχύει και στη συμφωνία με τον Καναδά (CETA).
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να κατανοήσει το πρόβλημα που δημιουργούν οι παραπάνω συμφωνίες στο εθνικό μας προϊόν. Γενάτε όμως το ερώτημα γιατί η ΕΕ δεν προστάτεψε τη φέτα, τη στιγμή που συμπεριλαμβάνεται στα 232 ΠΟΠ τυριά της και τι έκανε η χώρα μας γι’ αυτό;
Η διαμάχη της χώρας μας με τους ανταγωνιστές της για το θέμα της ΦΕΤΑΣ άρχισε το 1984, κράτησε 21 περίπου χρόνια και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνεχιζόταν μέχρι σήμερα αν δεν παρέμβαινε το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) που αποφάσισε ότι η ονομασία ΦΕΤΑ δεν είναι κοινή (generic) αλλά Π.Ο.Π. (Αρ.92/05/EL). Άρα, καμιά χώρα δεν μπορεί να αποκτά κεκτημένα δικαιώματα (grandfathering) πάνω σε προϊόντα ονομασίας προέλευσης άλλων χωρών.
Αυτό γίνεται παρατύπως λόγω απουσίας διεθνούς νομολογίας και μόνο η ΕΕ στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) νομοθέτησε τη δυνατότητα αυτή με τους κανονισμούς 2081/1992 και 510/2006. Με βάση δεν τον πρώτο η χώρα μας κατοχύρωσε 21 παραδοσιακά τυριά της, μεταξύ των οποίων και τη ΦΕΤΑ.
Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα κράτους- μέλους και η απορία είναι τι έπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις για αυτό.
Δυστυχώς η φέτα συνεχίζει να εκπέμπει SOS, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο «Όμιλος φίλων φέτας» κι αν δεν μπορούμε να πράξουμε τα δέοντα ας αντιγράψουμε τουλάχιστον τις πετυχημένες στρατηγικές των Ιταλών για την παρμεζάνα, των Γάλλων για το ροκφόρ και των Κυπρίων για το Χαλούμι, μήπως και συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
#menoumespeedy
