Της Δήμητρας Νούση
Πανδημία, ακρωτηριασμένη έκφραση, κουκουλωμένη φωνή, άδεια θέατρα σπίτια γεμάτα ανθρώπους με αγωνίες είναι. Έτσι κύλησε μια χρονιά που βαδίζει στον τελευταίο της μήνα. Αρρώστια που δε λέει να τελειώσει.
«Το παλτό» του Γκόγκολ είναι μια ανάγκη ζωής για τον Ακάκιο που δεν πρόλαβε να το φορέσει, είναι ένας στόχος-ήταν όνειρο για τον ασήμαντο άνθρωπο, είναι μια ενδιαφέρουσα λία για έναν κλέφτη και, τέλος, μια σημαντική καλλιτεχνική στιγμή στη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία τρία χρόνια.
Η παράσταση του σκηνοθέτη Αντώνη Καραγιάννη είχε βραβεία, είχε θαυμάσιους πρωταγωνιστές όπως ο Κρίτων Ζαχαριάδης και ο Βασίλης Κανελλόπουλος, υπέροχη και προφυλαγμένη από υπερβολές γκογκολική ατμόσφαιρα, καθάρια σκηνοθετική γλώσσα ικανή να ξεδιψάσει και να χορτάσει τους θεατές της, καθώς και μια φιλόξενη, αντιστεκόμενη κόντρα στους χαλεπούς καιρούς, θεατρική πόρτα της Σοφούλη. «Το παλτό» στο Θέατρο Σοφούλη ήταν μια πολύ τίμια δουλειά απέναντι σε ένα κορυφαίο λογοτεχνικό κείμενο.
Το παλτό δεν παίζεται πια. Αλλά εμείς που το είδαμε ξέρουμε. Είδαμε μια παράσταση που έσφυζε από καλλιτεχνική υγεία σε συνθήκες αρρώστιας. Είδαμε μια παράσταση «ξέσπασμα» καλλιτεχνικής έκφρασης σε συνθήκες πανδημίας και αρρωστημένης, εδώ και χρόνια, σιωπής. Εμείς που την είδαμε το νιώσαμε: σε μια εποχή που η δημιουργία γνωρίζει περιφρόνηση και η κονσέρβα δόξα, στο θέατρο υπάρχει ελπίδα… ακόμη…#menoumespeedy
