Σε παρέμβασή του μετά τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ ο γνωστός στιχουργός και υποστηρικτής του Στέφανου Κασσελάκη, Νίκος Μωραΐτης αναφέρει τα ακόλουθα:
Για να μιλήσουν για «επιτυχία» έπρεπε να ψηφίσουν πάνω από 70.000 ψηφοφόροι. Και ψήφισαν… 70.152.
Για να γλιτώσουν μια δεύτερη Κυριακή με έξοδα και άδεια χαρτόκουτα, έπρεπε να βγει ο εκλεκτός από τον α’ γύρο. Και βγήκε με… συμβιβασμό κατεργαρέων, λίγο κάτω από το 50%. «Θα δεχτώ να χάσω αλλά θα με αφήσετε να φανώ γενναιόψυχος»…
Είναι βέβαιο ότι ο ομοφοβικός υβριστής και ο πολιτικός αρουραίος έχουν εξασφαλίσει ανταλλάγματα για τον «συμβιβασμό» αυτό. Προσωρινά, αλλά αυτό θα το διαπιστώσουν και οι δύο αργότερα.
Η Όλγα Γεροβασίλη μπορεί ανακουφισμένη να πιάσει από το χέρι τον αφανή εμπνευστή και τους εμφανείς εκτελεστές του πραξικοπήματος και να χορέψουν όλοι μαζί έναν από τους αγαπημένους της παραδοσιακούς χορούς, και θα ‘ρθουν κι άλλα χέρια να πιαστούν στον χορό και ο κύκλος θα μεγαλώνει, μέχρι να συμπεριλάβει όλους εκείνους τους σωτήρες που διόρθωσαν τα λάθη των ψηφοφόρων και των λαών, σε έναν αιώνιο κύκλο πολιτικών τεράτων που πάντα θα τους συντρίβει η δημοκρατία και πάντα θα γεννιούνται από την αρχή.
Για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σαν εμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία οδυνηρή διαδρομή που αφήνει πληγές μέσα μας. Πώς γίνεται να υπήρξαμε τόσο αφελείς;
Ήμασταν – είμαστε, γιατί κάποιους μάς μεγάλωσαν με κάτι παράξενα όνειρα. Με το όνειρο της άσπιλης, αμόλυντης, ηθικής Αριστεράς που δεν είναι όπως οι άλλοι και, αν κυβερνήσει ποτέ, θα γίνουμε όλοι ισότιμοι σε ένα δίκαιο κόσμο.
Ένας χαρισματικός καιροσκόπος έχτισε την προσωπική του καριέρα πάνω στις δικές μας ελπίδες. Του τις δώσαμε δωρεάν. Τις πούλησε ακριβά.
Όμως τίποτα δε μένει ατιμώρητο. Είδατε πώς μεταφέρει ένας νέος άνθρωπος, στα 50 του, το πολιτικό κουφάρι του;
Γιατί τέτοιοι κατά Μελανσόν «ελεεινοί» σαπίζουν από μέσα τους.
Δε φταίμε εμείς που υπήρξαμε θύματα μίας αντιδημοκρατικής συμμορίας. Ούτε η Αριστερά φταίει.
Η αγνότητα είναι στοιχείο της Αριστεράς. Η αγνότητα είναι είδος προς εκμετάλλευση. Τώρα ξέρουμε ότι και η Αριστερά είναι είδος προς εκμετάλλευση από επιτήδειους.
Προσωπικά, αισθάνομαι λυτρωμένος που βγήκα από αυτόν τον βούρκο πριν με καταπιεί.
Κι αν μας κοιτάξουμε, ναι, λερωθήκαμε μέσα στην τόση λάσπη.
Λερώσαμε τα ρούχα μας.
Όμως δε λερώσαμε την ψυχή μας.
Σήμερα, στην τελευταία περιφορά ενός πολιτικού πτώματος, μπορούμε να τρέξουμε μακριά, ελεύθεροι, καθαροί πια.
Μόνο, παρακαλώ, μη γίνουμε καχύποπτοι με τους ανθρώπους εξαιτίας αυτής της δραματικής εμπειρίας.
Το ότι μας ξεγέλασαν τόσο, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αλλάξουμε και να κλειδώσουμε την καρδιά μας.
Γιατί αν κλειδώσουμε την καρδιά μας, θα αφήσουμε απ’ έξω τον Άνθρωπο.
Και αυτός είναι η μόνη μας περιουσία.
