Το 2021 θα είναι έτος ανάδειξης νέων συνδικαλιστικών ηγεσιών για τους Έλληνες δικηγόρους. Δεν αντέχω στον πειρασμό να παραθέσω ορισμένες σκέψεις ενόψει αυτής της προοπτικής.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία διάχυτη και υπόκωφη δυσφορία και διαμαρτυρία των Ελλήνων δικηγόρων απέναντι στην κυβέρνηση και την ηγεσία του σώματος για την στάση τους στη διάρκεια της πανδημίας. Εκτός από την αποτυχημένη συνταγή οριζόντιας ενίσχυσης των δικηγόρων με το πρόγραμμα «σκοίλ ελικικου» κανένα άλλο μέτρο οριζόντιας ενίσχυσης δεν λήφθηκε.
Ούτε- εκ του αποτελέσματος- η κυβέρνηση αισθάνθηκε την επιβαλλόμενη ασφυκτική πίεση για να προβεί σε τέτοιου είδους οριζόντιες ρυθμίσεις με αποτέλεσμα οι δικηγόροι να αισθάνονται παραγκωνισμένοι και εγκαταλειμμένοι στην «μοίρα» τους. Περιττό βέβαια να αναφερθούμε στην ανασφάλεια και στο άγχος που τους γέμισε το «μια μπρός μια πίσω» στη λειτουργία των δικαστηρίων, όταν πληροφορούνταν το Σάββατο για το ποιες δίκες θα γίνονταν την Δευτέρα και τις επόμενες ημέρες!
Την ίδια χρονική στιγμή με πρόσχημα τη δήθεν διεύρυνση των ορίων επαγγελματικής δραστηριότητας των δικηγόρων ανοίγει συζήτηση για κατάργηση του αμιγούς λειτουργηματικού χαρακτήρα του επαγγέλματος του δικηγόρου με την παροχή δυνατότητας με μέσα από τροποποιήσεις άρθρων του Κώδικα Δικηγόρων για παράλληλη «επιχειρηματική» δράση. Τυχαίο; Δε νομίζουμε! Την ίδια στιγμή σαφώς προκύπτει η ανάγκη αναβάθμισης και θεσμικής θωράκισης του ρόλου αυτού.
Με τις ραγδαίες εξελίξεις στην κοινωνία και την οικονομία διευρύνεται παράλληλα η «εν δυνάμει» δικηγορική ύλη, η οποία πρέπει να οριοθετηθεί με σαφήνεια, να περιφρουρηθεί ώστε να εμπεδωθεί το αίσθημα της «ασφάλειας δικαίου» στους αποδέκτες των νομικών υπηρεσιών, στους πολίτες.
Παράλληλα επιβάλλεται η καθολική ψηφιοποίηση των λειτουργιών της δικαιοσύνης, αλλά όχι με αποσπασματικό τρόπο.
Πρέπει να γίνει ενοποίηση και απλοποίηση όλων αυτών των διαδικασιών χωρίς όμως να συρρικνώνονται ή να φαλκιδεύονται τα δικαιώματα των πολιτών και των δικηγόρων. Το αντίθετο μάλιστα, να διευκολύνουν την πρόσβαση στις λειτουργίες της δικαιοσύνης καθιστώντας την προσιτή σε όλους
Ο δικηγορικός κόσμος παράλληλα έχει υποχρέωση να προασπίζει με πάθος και υγιή φανατισμό τις θεμελιώδεις αρχές ενός σύγχρονου Κράτους Δικαίου, τις αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης.
Και αυτή η προσπάθεια οφείλει να εκτείνεται τόσο σε εθνικό , όσο σε πανευρωπαϊκό σε οικουμενικό επίπεδο, αλλά ιδιαίτερα σε διαβαλκανικό επίπεδο. Το τελευταίο για εμάς στη Βόρεια Ελλάδα, έχει ιδιαίτερη σημασία, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή της «Συμφωνίας των Πρεσπών».
Οι δικηγόροι και οι Σύλλογοί τους έχουν υποχρέωση δημιουργίας και εμβάθυνσης θεσμών διαβαλκανικής συνεργασίας των δικηγόρων Ελλάδας και χωρών των Βαλκανίων στην κατεύθυνση της εμπέδωσης κλίματος ειρήνης, δημοκρατίας και της συνεννόησης των νομικών κοινοτήτων ειδικότερα και των λαών γενικότερα.
Δεν είναι ανεκτό να προσπερνούμε τα σοβαρά ζητήματα δημοκρατίας που ταλανίζουν τη γειτονική Τουρκία, οι συγκρούσεις των Τούρκων δικηγόρων με την κυβέρνηση για θέματα θεσμικά και συνδικαλιστικά και οι κατάφωρες παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων που τείνουν να αποκτήσουν συστηματικό χαρακτήρα.
Κλασικό παράδειγμα είναι η συνεχιζόμενη κράτηση του ΟΣΜΑΝ ΚΑΒΑΛΑ, στην πλάτη του οποίου η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας «φορτώνει» σωρεία αδικημάτων!
Σε αυτόν τον τομέα καταγράφεται ως θετικές και -δυστυχώς μέχρι σήμερα μοναδικές – πρωτοβουλίες ορισμένων δικηγόρων από τη Βόρεια Ελλάδα, στους οποίους έχει την τιμή να συμπεριλαμβάνεται και ο υπογράφων , οι οποίοι συνέστησαν το μοναδικό στην Ελλάδα αμιγώς «νομικό» σωματείο με την επωνυμία «Δικηγόροι για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία και τη Συνεννόηση στα Βαλκάνια», του οποίου η δράση ανακόπηκε εξαιτίας της πανδημίας.
Μία από τις τελευταίες δράσεις του ήταν η συνάντηση μέσα στο Βουλγαρικό Προξενείο Θεσσαλονίκης με τον Βούλγαρο πρόξενο και με τον εντεταλμένο ειδικό σύμβουλο, κατά τη διάρκεια της οποίας εξετάστηκε η δυνατότητα συνεργασίας με την υποβοήθηση του Βουλγαρικού κράτους των νομικών κοινοτήτων των δύο χωρών
Τελευταίο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας είναι η ανάγκη αλλαγή της δομής του δικηγορικού συνδικαλισμού με την κατάργηση του θεσμού της Ολομέλειας των Προέδρων και της Συντονιστικής Επιτροπής και αντικατάστασή τους από ένα αιρετό δευτεροβάθμιο όργανο χωρίς όμως να υποβαθμίζεται η αυτοτέλεια των επιμέρους δικηγορικών συλλόγων.
Αυτά τα ζητήματα εκτιμώ ότι θα είναι τα «επίδικα» των ερχόμενων αρχαιρεσιών. Αν δεν τα αντιμετωπίσουμε, αν επιχειρήσουμε να τα «βάλουμε κάτω από το χαλί» θα έρθουμε αντιμέτωποι με συμπεριφορές και καταστάσεις, στις οποίες θα κυριαρχεί η αδιαφορία για τις εκλογές, η αποστασιοποίηση από τις συλλογικές λειτουργίες και η αποδυνάμωση του ρόλου των δικηγορικών συλλόγων. Αλλά αυτά συνεπάγονται σοβαρά πλήγματα στο Κράτος Δικαίου στη χώρα μας, διότι ο υγιής, ισχυρός και αποτελεσματικός δικηγορικός συνδικαλισμός θωρακίζει το σύγχρονο Κράτος Δικαίου στη χώρα μας.
Μανόλης Λαμτζίδης, πρ. Πρόεδρος ΔΣΘ, Αντιπρόεδρος Περιφ. Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας
