*Άρθρο της Ιωάννας Λιούτα, πολιτικής αναλύτριας με εξειδίκευση στην Οικονομική Διακυβέρνηση και στις Δημόσιες πολιτικές
Πολιτική είναι η τέχνη της ορθής ανάλυσης των κοινωνικών αναγκών και προτεραιοτήτων και η δημιουργία συνθηκών καλής διακυβέρνησης.
Χαμογελάσατε; εκνευριστήκατε; Θέλετε να αντιδράσετε στην αφέλεια του ορισμού, στην στρέβλωση της πραγματικότητας; μην το κάνετε ακόμη. Συνεχίζουμε.
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού είτε άμεσα, είτε μέσω αντιπροσώπων.
Με εργαλεία την ελευθερία λόγου, την λήψη αποφάσεων μέσα από την διαβούλευση, συμμετοχή και συνέλευση πολιτών, η δημοκρατία γεννήθηκε για να υπηρετεί το δικαίωμα στην ζωή με αξιοπρέπεια του πολίτη και του ανθρώπου που ζει και εργάζεται.
Πόσο απέχουμε σαν οργανωμένη κοινωνία και σαν χώρα από αυτούς τους ορισμούς-θεμέλιο για την ζωή και ευημερία των ανθρώπων; πόσο έχει αλλάξει στις μέρες μας η Δημοκρατία για την οποία αγωνίστηκαν και έδωσαν ψυχή και αίμα χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση και την ολιγαρχία;
Η απάντηση είναι αρκετά εύκολη, το επιχείρημα και οι λύσεις όχι. Ας περάσουμε στην άλλη άκρη του ποταμού, ας θυμηθούμε τον Νικολό Μακιαβέλι, εκπρόσωπο και θεωρητικό του “ρεαλισμού” στην πολιτική, ένα γνήσιο πρόγονο των νεοφιλελεύθερων που σήμερα με τον ένα ή άλλο τρόπο ασκούν την οικονομική και πολιτική εξουσία παγκόσμια.
Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος. Ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος.
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως είναι η επίγευση του πολιτικού σκηνικού στην χώρα μας και αλλού; Ο Νικολό δεν σταματάει εδώ.
Ο απλοϊκός λαός πάντα παρασύρεται από την εξωτερική εμφάνιση, και ο κόσμος αποτελείται κυρίως από απλοϊκούς.
Φυσικά δεν μιλάμε για το ντύσιμο, ένα επίσημο ρούχο, μιλάμε για την εικόνα του ηγέτη, την εικόνα της συλλογικότητας που πολιτεύεται, ή ακόμη χειρότερα που κυβερνά.
Καμμία από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν ξέφυγε από τον γενικό κανόνα “κυβερνώ σημαίνει δημιουργώ ψευδή εικόνα για να κρύψω την ουσία”.
‘Ολες, άλλες λίγο, άλλες περισσότερο κρύφτηκαν μέσα από εικόνες υπεραισιοδοξιας, υψηλών στόχων, λαϊκισμό και μεγαλοστομίες. Όλες χάιδεψαν αυτιά, υποσχέθηκαν, συνετέλεσαν από επιλογή στην μετατροπή της κοινωνίας σε ένα σύνολο ανθρώπων ατομικιστών, που δεν εμπιστεύονται τις συλλογικές διαδικασίες, που αγωνίζονται μόνο για το προσωπικό συμφέρον. Στο πλάι τους και τα περισσότερα από τα πολιτικά κόμματα και φορείς
Είμαστε σαν άτομα άμοιροι ευθυνών; Σε κάποια σημεία ναι, σε κάποια όχι. Δικαιολογίες έχουμε η σήψη αξιών είναι μια πραγματικότητα που μας ταλαιπωρεί πολλά χρόνια, όμως σαν κοινωνία έχουμε πλέον πρόσβαση στην Παιδεία, στην κριτική σκέψη στην ανάλυση. Οι άνθρωποι εξελίσσονται, αποκτούν λόγο, εκφέρουν γνώμη και έχουν άποψη.
Διανύουμε τον αιώνα της πρόσβασης στην πληροφορία, έχουμε πλέον την δυνατότητα να την διυλίσουμε, να αντιληφθούμε την ορθότητα της, να συζητήσουμε. Παρόλα αυτά σε ζητήματα παρέμβασης στην λήψη αποφάσεων που αφορούν την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας αντιδρούμε με αφέλεια, παθητικά. Λες και τα κόμματα, τα κλαδικά όργανα, οι φορείς που καθορίζουν τις αποφάσεις δρουν ελέω Θεού. Ποιου Θεού ;
Είναι καιρός να μπούμε στον 21ο αιώνα, να απαιτήσουμε την συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων, να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτική, να θυμίσουμε και να θυμηθούμε τον ορισμό της Δημοκρατίας. Εκτός αν μας ικανοποιεί το παρακάτω
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου μια ομάδα “αντιπροσώπων” βγαλμένη θαρρείς από τα βιβλία του Μακιαβέλι, εμποτισμενη μόνο από προσωπικές φιλοδοξίες, υπηρετεί την οικονομική εξουσία και την άρχουσα τάξη, με εργαλεία την ψευδή εικόνα, τον ατομικισμό, την γραφειοκρατία, την στρέβλωση, την προπαγάνδα και την καταπίεση ανθρώπων. Σας ικανοποιεί ο ορισμός ; εμένα προσωπικά όχι.
πηγή:pontiki
