Ας φανταστούμε τον Erik. Ο Erik είναι γιατρός σε Τμήμα Επειγόντων σε ένα νοσοκομείο, κοντά στη Στοκχόλμη.
Ο Erik ξυπνάει το πρωί. Πίνει τον καφέ του και διαβάζει τα νέα. Ενημερώνεται από site που δεν έχουν πάρει αδιαφάνως λεφτά από την Σουηδική Κυβέρνηση και δεν δημοσιεύουν προπαγανδιστικά non papers της κυβέρνησης ως «πραγματικά» νέα. Διαβάζει που λέτε, σήμερα ο Erik ότι η Σουηδία είχε 65 θανάτους για τον μήνα Οκτώβριο από τον κορωνοϊό. Λιγότερους από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Ανακουφισμένος φεύγει για τη δουλειά με το τρένο. Ο κόσμος κυκλοφορεί και φοράει μάσκες ανάλογα με την επιθυμία και την ανάγκη του να προστατευθεί. Τα δρομολόγια είναι συχνά και αξιόπιστα. Ο Erik μέχρι να φτάσει στη δουλειά διαβάζει το βιβλίο του. Έχει 12ωρη βάρδια σήμερα. Είναι το μέγιστο που μπορεί να δουλέψει σε μια μέρα. Δεν επιτρέπεται να ξεπεράσει εξάλλου τις 48 ώρες την εβδομάδα. Θα ήταν επικίνδυνος μετά. Όλοι το ξέρουν αυτό.
Ο Erik φτάνει στο νοσοκομείο. Όλο το προσωπικό κάνει rapid test ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Είναι όλοι ασφαλείς. Το Νοσοκομείο διαθέτει Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, που αν και λίγο ζορισμένα, τα κατάφερε την περσινή άνοιξη. Η νοσηλεύτρια τον ενημερώνει ότι η ΜΕΘ είναι σχεδόν άδεια σήμερα.
Το Τμήμα Επειγόντων που δουλεύει έχει ένα άρτιο σύστημα διαλογής ασθενών. Το Νοσοκομείο του, όπως και όλα, διοικείται από managers υγείας. Σκέψου να έκαναν αυτή τη δουλειά τίποτα κομματικοί πολιτευτές, διορισμένοι από την Κυβέρνηση. Πώς του ήρθε τώρα; Αστείο θα ήταν.
Το βράδυ θα δει τους φίλους και τις φίλες του για ποτό. Θα κάτσουν έξω για ασφάλεια, σ’ ένα μπιστρό της πόλης στο οποίο αγαπούν να πηγαίνουν. Ξέρει πόσο σημαντικό είναι για την ψυχική του ανθρώπου, το να διατηρεί κάποιος την κοινωνική του ζωή.
Ο Erik χαμογελά και είναι έτοιμος να πιάσει δουλειά. Σ’ ένα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, λίγο έξω από τη Στοκχόλμη.
Kι όμως, υπάρχει κι άλλη πραγματικότητα.
Πέτρος Παππάς
Ιατρός – Διδάκτωρ Ιατρικής
Διευθυντής ΤΕΠ, Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς
