Άρθρο της Δήμητρας Νούση , νομικός και συγγραφέας
Η Ελένη και ο Κωνσταντίνος είναι μια διαδρομή μέσα στο χρόνο. Την
κουβαλάμε στις φλέβες μας, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Στην
πραγματικότητα δεν είναι καθόλου θρησκευτικής γιορτή, αλλά μια μέρα με
θρησκευτικό άλλοθι και μακρά ιστορική περιπλάνηση σε ανθρώπινα πάθη, σε
στιγμές ήττας και νίκης.
Όταν μιλάς ελληνικά, αντικρίζεις τις δυο πλευρές του Αιγαίου, κουβαλάς μέσα
σου το γαλάζιο της Μεσογείου, το λευκό του μαρμάρου που έδωσε σάρκα και
τέχνη στα όνειρά σου, μαζί και το πορφυρό της Αγιά Σοφιάς, είναι
αυταπόδεικτο: είσαι συνομιλητής της Ελένης και του Κωνσταντίνου από τη
γέννησή σου μέχρι το θάνατό σου. Η διαδρομή σου είναι ολοφάνερη: από τον
Όμηρο μέχρι το Ρήγα Φεραίο, δηλαδή από την Ιλιάδα μέχρι το Θούριο.
Τελικά η Ελένη δεν είναι μόνο «αδειανό πουκάμισο». Είναι το όνειρο-κίνητρο.
Χωρίς τον πόθο για μια Ελένη δε γίνεσαι ποτέ μαχητής, διεκδικητής,
θριαμβευτής, ούτε και εφευρετικός να φτιάχνεις δούρειους ίππους.
Ταυτόχρονα, χωρίς τον ηγέτη, δηλαδή αυτόν που βλέπει όσα δε βλέπουν οι
άλλοι, δε θα διδαχτείς ποτέ την πολιτική της επιβίωσης στην αρχή, αργότερα
της επικράτησης, μετά της κυριαρχίας, αλλά πάντα της καινοτομίας που θα
γράψει ιστορία. Η Ελένη εμπνέει, ο Κωνσταντίνος υλοποιεί, οι λαοί και οι
ηγεσίες χρειάζονται και τους δυο, διαφορετικά αποτυγχάνουν.
Η Ελένη και ο Κωνσταντίνος είναι η αφορμή για να κοιτάξουμε πίσω μας, να θυμηθούμε και
τελικά να τολμήσουμε.
