Του Σπύρου Σιδέρη
Υπάρχουν χώρες όπου οι ένστολοι αστυνομικοί χαίρουν εκτίμησης και σεβασμού. Είναι δίπλα στην κοινότητα, φροντίζουν για την τάξη και την ασφάλεια της, συμμετέχουν στις δραστηριότητες της, σέβονται τους πολίτες και τα δικαιώματα τους.
Είχα επαφή στο πεδίο με δεκάδες αστυνομικούς σε πολλές χώρες, λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας. Ούκ έστιν αριθμός πόσους ελέγχους έχω περάσει είτε για να εισέλθω σε χώρους ασφαλείας, είτε να καλύψω διαδηλώσεις, πορείες, επεισόδια.
Ακόμα και στην Τουρκία, όταν βρέθηκα σε διαδηλώσεις με πετροπόλεμο και χημικά για τον θάνατο του 14χρονου από το Γκεζί Παρκ, δεν είχα κανένα πρόβλημα με την αστυνομία, που με προστάτεψε για να καλύψω το γεγονός. Μόνο να μην φωτογραφίσω τα πρόσωπα των αστυνομικών μου ζήτησαν ευγενικά. Ακόμα και στο πραξικόπημα που έτυχε να είμαι εκεί όταν εκδηλώθηκε δεν μου δημιούργησε κανένας αστυνομικός θέμα και έκανα τη δουλειά μου, απρόσκοπτα και προστατευμένα.
Δεν συζητώ για τους Μπόμπηδες στη Μεγάλη Βρετανία που άοπλοι παρακαλώ, αστυνομεύουν για την τήρηση της τάξης και την ασφάλεια. Παρότι είχα μια δυσάρεστη εμπειρία μετά την τετραπλή βομβιστική τρομοκρατική επίθεση το 2005, σε προσωπικό επίπεδο, ο επαγγελματισμός και ο σεβασμός που επέδειξαν ήταν μοναδικός.
Βέβαια δεν λείπουν και οι χώρες όπου οι αστυνομικοί είναι το μαύρο πρόβατο για τους πολίτες, ως συνάρτηση των παλιών αυταρχικών καθεστώτων στις χώρες αυτές.
Στη Βουλγαρία για παράδειγμα, τα αντίστοιχα ανέκδοτα που έχουμε στην Ελλάδα για τους Πόντιους, λέγονται για τους αστυνομικούς. Αντίστοιχα και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ισχύει κάτι παρόμοιο για τους αστυνομικούς, ενώ και στην Ιταλία συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τους Καραμπινιέρι.
Εν κατακλείδι η αστυνομία συμπεριφέρεται ανάλογα με το πόσο αυταρχικό είναι ή ήταν το καθεστώς κάθε χώρας.
Αντίστοιχα και στην Ελλάδα, η λογική της παλιάς χωροφυλακής, των μπάτσων, των αυταρχικών χρόνων, παρότι έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια από την χούντα, δεν έχει εκλείψει από την νοοτροπία της Ελληνικής Αστυνομίας.
Τα περισσότερα στελέχη της νέας γενιάς είναι αλήθεια ότι έχουν εξελιχθεί και είναι και σπουδαγμένα και δημοκρατικά ευαισθητοποιημένα. Τα περισσότερα όμως, όχι όλα.
Οι άνδρες και οι γυναίκες όμως των δυνάμεων τήρησης της τάξης που έρχονται σε επαφή με τους πολίτες, κάθε άλλο παρά με προσόντα είναι, δυστυχώς.
Οι άρπα κόλλα προσλήψεις για την στελέχωση των ομάδων αυτών, χωρίς να έχουν τα βασικά κριτήρια κι ούτε να έχουν περάσει στην ουσία, ψυχολογικά τεστ, αναλαμβάνουν ευθύνες μεγαλύτερες από το μπόι τους.
Λογικό είναι να υπάρχουν παραβιάσεις και παραβάσεις πολλές φορές ποινικά κολάσιμες από τα στελέχη αυτά της ΕΛ.ΑΣ, όταν και ανεκπαίδευτα είναι και χωρίς την γνώση των νόμων που βάση αυτών δρουν.
Η πρωτοβουλία του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκου, είναι θετική για την επανεκπαίδευση των στελεχών της ομάδας ΔΙ.ΑΣ, των δικυκλιστών δηλαδή της αστυνομίας που πρώτοι συνήθως προστρέχουν στο συμβάν.
Όμως όση γνώση και εκπαίδευση μπορεί να έχουν ή να δεχτούν οι άνδρες και γυναίκες των ομάδων αυτών, το πρόβλημα θα παραμένει στη διαχείριση των συμβάντων, όταν η νοοτροπία παραμένει η ίδια.
Μια νοοτροπία, δυστυχώς φασίζουσα, που απομακρύνει αν δεν φέρνει απέναντι τους, τους πολίτες με την συμπεριφορά τους.
Καλή η εκπαίδευση, η οποία έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα, αλλά καλύτερο θα ήταν να αλλάξει η νοοτροπία σε ένα μεγάλο τμήμα των στελεχών της ΕΛ.ΑΣ.
Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα να γίνει μια συμφωνία με την Σκότλαντ Γιαρντ και οι αστυνομικοί μας να εκπαιδεύονται πλάι στους συναδέλφους τους στη Μεγάλη Βρετανία. Ίσως άλλαζε η νοοτροπία.
Μια ιδέα που θα μπορούσε να επεκταθεί σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους ώστε να πάνε για εκπαίδευση σε χώρες όπου ο δημόσιος υπάλληλος κάνει τη δουλειά του εξυπηρετώντας τον πολίτη κι όχι παιδεύοντας τον.#menoumespeedy
