Η υπόθεση του αρχιτεκτονικού γλυπτού διακόσμου του Παρθενώνα, που έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως «Μάρμαρα», αποτελεί μια υπόθεση με πολλές πτυχές. Εχει κατ’ αρχάς την αυτοτελή βαρύτητα της αποκατάστασης της ακεραιότητας του πλέον εμβληματικού αρχαίου μνημείου.
Είναι στόχος που έχει αυτοτελή αξία για την τέχνη και για την προστασία της παγκόσμιας παράδοσης κι ήταν ορθή η παρομοίωση του κ. πρωθυπουργού με την τεμαχισμένη Μόνα Λίζα. Αφορά επίσης μια ευρύτερη σύγχρονη τάση αποαποικιοποίησης των μουσείων της Δύσης που έχει ήδη δώσει απτά δείγματα, όπως στην περίπτωση της επιστροφής των χάλκινων του Μπενίν στη Νιγηρία. Τέλος έχει και μια ιδιαίτερη φόρτιση εθνική για εμάς, με τον τόνο να τον δίνει η ανάμνηση της Μελίνας Μερκούρη.
Ο κ. Μητσοτάκης είχε ένα βεβαρυμένο ιστορικό ατοπημάτων στην υπόθεση αυτή. Ξεκίνησε επί Τζόνσον να ασκεί κι εδώ Ι.Χ. πολιτική, μιλώντας για «δανεισμό» των κλοπιμαίων, αλλά τώρα είναι η αλήθεια ότι τοποθετήθηκε σωστά. Γι’ αυτό εξάλλου προτείναμε και διακομματική υποστήριξη στη θέση του. Εγείρονται ωστόσο και κάποιες επιφυλάξεις:
Α) Γιατί αφέθηκε αναπάντητη η αναφορά του κ. Σούνακ ότι κρυφίως «άλλα» είχαν συμφωνηθεί; Το είπε ο Βρετανός δύο φορές και η απάντηση του ΥΠΕΞ ήταν no comment…
Β) Η διεθνής εικόνα του κ. Μητσοτάκη πόρρω απέχει των θρυλουμένων. Παριστάνεται από εγχώρια λιβανιστήρια ως διεθνής παράγων εν αναμονή. Η υπόθεση των υποκλοπών, της ενημέρωσης 108, των παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη, των pushbacks, της καταστροφικής διαχείρισης των καταστροφών και το πιο σπουδαίο της διαχείρισης κοινοτικών πόρων τον έχουν θέσει υπό αυστηρή παρακολούθηση. Το παράδειγμα της διολίσθησης του κάποτε ακραιφνούς φιλελευθέρου Βίκτορ Ορμπαν σε θέση παρία της Ευρώπης είναι χαρακτηριστικό για τις πιέσεις που ασκούνται σε χώρες του ευρωπαϊκού τρίτου κόσμου. Σε αυτό το πλαίσιο διαβάζεται η βαριά κατηγορία του κ. Σούνακ ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός επιδίωξε «να κάνει φιγούρα».
Γ) Οι πιο καχύποπτοι γνωρίζουν πως η πολιτική παραμένει η τέχνη των συμβολισμών και αναρωτήθηκαν αν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τόσο προσβλητικό στον κ. Ερντογάν.
Οσα έγιναν αυτή την εβδομάδα εδράζονται σε μια ευρύτερη πολιτική μας στάση του προθύμου-δεδομένου συμμάχου ή «προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης». Μιλώ για επιλογές εξωτερικής πολιτικής που εκφράστηκαν με ακρότητες στο Ουκρανικό, αλλά και πιο πρόσφατα με την άρνηση υποστήριξης της εκεχειρίας στο Παλαιστινιακό.
Τούτων δοθέντων, σε μια τόσο ταραγμένη στιγμή της ΝΑ Ευρώπης έρχεται η 2η μεγαλύτερη δύναμη στο ΝΑΤΟ και τρίτη εγγυήτρια στο Κυπριακό να μας μειώσει και να μας προσβάλει τόσο εμφατικά, ενώ ταυτοχρόνως ετοιμάζεται για μεγάλα deals εξοπλισμών με τους Τούρκους!
Δείχνει άραγε αυτό ότι οι επιλογές μας αποδίδουν ή το αντίθετο;
Ο κ. Μητσοτάκης εξελέγη πρόσφατα βασιζόμενος στο δόγμα του φόβου. Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα των μεγάλων διαψεύσεων, της διεθνούς ρευστότητας στην περιοχή και της έντασης της επιθετικότητας του ανατολίτικου δεσποτισμού, οι ψηφοφόροι έδειξαν πρόθυμοι να του συγχωρήσουν πολλά ατοπήματα στο κράτος δικαίου, στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην ανέντιμη διαχείριση. Ολα αυτά έγιναν στο όνομα της ασφάλειας και της αποτροπής των… χειροτέρων.
Ανταποκρίνεται άραγε ο κ. Μητσοτάκης σε όσα τον ανέδειξαν, καλώς ή κακώς;
Οχι και πολύ, αν κρίνουμε από την αγωνιώδη προσπάθεια του Μαξίμου να εξαφανίσει το συμβάν ή και να το διαστρέψει σε πολύ μεγάλη εθνική μας επιτυχία, αφού γνωστοποίησε στα πέρατα του κόσμου τα δίκια μας «για τα Μάρμαρα»…
Αραγε την επόμενη φορά η παράδοξη αυτή προβολή πόσο μεγαλύτερη διεθνή ταπείνωση θα συμπεριλάβει από τη νεο-αποικιοκρατική στάση των μεγάλων μας φίλων;
Τέλος, πώς εξηγείται η αιδήμων σιωπή για όλα αυτά της νεοπαγούς «υπευθύνου και μη λαϊκίστικης Αριστεράς» των προσφάτως αποσχισθέντων; Ξεχνούν ότι καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα για δημοκρατία και σοσιαλισμό χωρίς να προτάσσεται λεξικογραφικά το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας.
* Bουλευτής Πέλλας και γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
