Του Σπύρου Σιδέρη
Ζούμε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας κι ας προσπάθησε ο ποιητής, συγγραφέας και πολιτικός Άγγελος Βλάχος, να περιγράψει μ’ αυτές τις δυο λέξεις την ομορφιά της χώρας μας στο ποίημα «Η γη της Ελλάδας».
Το λαμπερό και φωτεινό του φαιδρού, έγινε το γελοίο και η ομορφιά έγινε η ασχήμια στο πέρασμα του χρόνου.
Πως να εξηγήσει νοήμων νους όλα αυτά που συμβαίνουν σε μια χώρα, όπου δια στόματος του Πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής, ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για μεγαλύτερη θνητότητα εκτός ΜΕΘ, όταν ο ίδιος όπως αποδείχτηκε ήξερε τη μελέτη του «αγαπητού Σωτήρη» Τσιόδρα που αποδείκνυε το αντίθετο.
Πως να κατανοήσει κάποιος την επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου στην αίθουσα σύνταξης εφημερίδας που ο ιδιοκτήτης της βρίσκεται υπό διερεύνηση για ποινικό αδίκημα.
Πως να αποδεχτείς ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας συμμετέχει για πρώτη φορά στα χρονικά της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας σε συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου;
Τι να πεις για την χώρα που ο Πρωθυπουργός της αποδείχθηκε ότι κατέθεσε Πόθεν Έσχες με ελλιπή στοιχεία, αλλά ποτέ δεν τον άγγιξε η δικαιοσύνη, όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα;
Σε ποια χώρα οι αποφάσεις των Ανεξάρτητων Αρχών, εκκινούν διαδικασίες νομικές εναντίον τους;
Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να γράψεις γι’ αυτή την Κυβέρνηση που ασκεί εξουσία όχι μοναρχίας αλλά ενός αυταρχικού καθεστώτος.
Ενός καθεστώτος που στηρίζει ή προφυλάσσει στελέχη του που κατηγορούνται για ποινικά αδικήματα, που συναναστρέφεται με αποδεδειγμένα διωκόμενους από την Δικαιοσύνη.
«Ορέ που πάμε, που πάμε», που έλεγε ο Βασίλης Αυλωνίτης, ως Πρόεδρος του Σωματείου «Πνεύμα και Ηθική».
Που πάμε άραγε; Στα βράχια έχουμε εξοκείλει εδώ και καιρό. Τα συντρίμμια είναι παντού. Τα συντρίμμια είμαστε όλοι εμείς.
Τα βλέπεις στην καθημερινότητα των πολιτών, στους άνεργους, στους χτυπημένους από τα ΜΑΤ, στους πολίτες που χάνουν τα σπίτια τους, στους ανθρώπους που χάνουν τις ζωές τους εκτός ΜΕΘ.#menoumespeedy
