Του Σπύρου Σιδέρη
Χαρές και πανηγύρια σε Ελλάδα και Γαλλία για την στρατηγική εταιρική τους σχέση και την υπογραφή της αμυντικής συνεργασίας που πραγματοποιήθηκε χτες.
Η ελληνική πλευρά γιατί σε κάποια χρόνια θα ενισχυθεί αμυντικά, με μεγάλο κόστος βεβαίως-βεβαίως, αλλά και η γαλλική γιατί ενισχύεται η οικονομία της με πολλά δισ.
Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για την συμφωνία, χωρίς όμως να γίνεται κάποια αναφορά για την αύξηση του δημόσιου χρέους από το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Αυτό που έχει σημασία είναι η αμυντική θωράκιση της χώρας, για την κυβέρνηση και για τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Λεφτά υπάρχουν.
Ήταν μια εμπορική συμφωνία ή μια συμφωνία ενίσχυσης της αμυντικής ικανότητας της χώρας με την συνεργασία της Γαλλίας;
Προφανώς η Γαλλία θέλει να ενισχύσει την αμυντική της βιομηχανία, μετά από μια περίοδο ισχνών αγελάδων. Η απώλεια ενός μεγάλου συμβολαίου που ακυρώθηκε λόγω του AUKUS έπρεπε να βρει ένα αντισταθμιστικό συμβόλαιο. Όχι της ίδιας αξίας, αλλά αρκετό για να μην καταρρεύσει ένα κομμάτι της γαλλικής οικονομίας.
Προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ, δόθηκε το πράσινο φως για την αγορά και γαλλικών φρεγατών μετά τα γαλλικά Rafale. Κάποια «μυστική» επικοινωνία θα υπήρχε για το θέμα στο περιθώριο της 76ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη που άνοιξε το δρόμο για την ελληνογαλλική συμφωνία. Όμως αυτά είναι εικασίες και δεν μ΄ αρέσει συνήθως η συνωμοσιολογία.
Αυτό που μ’ απασχολεί περισσότερο, διαβάζοντας και τις διάφορες αναλύσεις, είναι τι πραγματικά μας προσφέρει, πέρα από αποτρεπτική ισχύ, αυτή η συμφωνία.
Η συμφωνία είναι έτσι γραμμένη, όπως όλες οι συμφωνίες, για να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες. Στα πιο βασικά σημεία ερμηνείας που είναι η συνδρομή της μια χώρας προς την άλλη, σημειώνεται ότι η συμφωνία αφήνει απ’ έξω υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, έρευνες και γεωτρήσεις. Δηλαδή εκεί που αντιμετωπίζουμε ως χώρα πρόβλημα με την Τουρκία. Αν δεν διασφαλίζουμε το σημαντικότερο απ’ όλα προς τι επιχαίρει η κυβέρνηση από τη Συμφωνία;
Είναι άλλη μια συμφωνία, μετά τις οριοθετήσεις της ΑΟΖ με Ιταλία και μερικώς με την Αίγυπτο, όπου τα «μελανά» σημεία είναι πλείστα.
Από την άλλη δεν διασφαλίζει τίποτα ενάντια στο τουρκολιβυκό σύμφωνο οριοθέτησης ΑΟΖ.
Σίγουρα έχει πολλά θετικά σημεία η συμφωνία, αλλά το πρόβλημα το δημιουργούν οι παραλείψεις.
Από την άλλη πλευρά, το αίτιο για αυτή τη μεγάλη «αγορά», η Τουρκία, παίζει σε άλλα επίπεδα, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Στα τέλη Οκτωβρίου επίκειται συνάντηση του Τούρκου Προέδρου με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ενώ σήμερα συναντάται με τον Ρώσο ομόλογο του.
Καλές οι Belharra αλλά τις γεωστρατηγικές κινήσεις τις κάνει ο Ερντογάν, που μιλάει με όλους και συναλλάσσεται με όλους. Χωρίς να είναι προβλέψιμος σύμμαχος κανενός.
Πάντως το λογαριασμό, εμείς θα τον πληρώσουμε, πανάκριβα απ’ ότι φαίνεται σε μια περίοδο που η οικονομία δεν έχει ανακάμψει ακόμα, ούτε από τα μνημόνια ούτε από την πανδημία.#menoumespeedy
