Άρθρο του Αναστάση Ασκητά
Άλλη μία Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέρασε και δεν ακούμπησε για την Ελλάδα και τα μείζονα θέματα εξωτερικής πολιτικής που η ίδια η κυβέρνηση έχει αναδείξει ως κύρια για τη χώρα. Η ελληνική κυβέρνηση, η οποία περιφέρεται τουριστικά, χωρίς σχέδιο και παρέμβαση, σε συνόδους τις οποίες θεωρεί πως απλά πρέπει να διαχειριστεί επικοινωνιακά.
Όμως, οι συναντήσεις κορυφής δεν είναι ασκήσεις επικοινωνιακής πολιτικής και εσωτερικής διαχείρισης. Είναι το πλαίσιο στο οποίο καθορίζεται η εικόνα και ο σεβασμός που εμπνέει η χώρα σε φίλους και εχθρούς στο εξωτερικό. Όταν κάνεις εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στο εσωτερικό ακροατήριο, η αποτυχία είναι δεδομένη εξ αρχής. Και δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν έχει μάθει από τους 17 σερί μήνες αποτυχίας σε αυτό τον τομέα.
Κυβερνητικοί κύκλοι ανέφεραν χθες πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα φύγει από τη σύνοδο χωρίς να πάρει κάτι και σήμερα που δεν πήρε τίποτα, αναλώνονται σε ωραιοποιήσεις της αλήθειας και παραπλάνηση της κοινής γνώμης.
Η αλήθεια όμως είναι ευδιάκριτη.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβάλλει στους εταίρους της την ίδια την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων. Δεν μπορεί να φέρει προ τετελεσμένου το ευρύ φιλοτουρκικό μπλοκ εντός της Ένωσης. Δεν μπορεί να παρέμβει στη χάραξη πολιτικής της ένωσης για κανένα απολύτως θέμα. Είναι ένας θλιβερός ακόλουθος και δέκτης πολιτικής.
Όλα αυτά έχουν υπογραφή Μητσοτάκη.
Η χώρα μας, από τη στιγμή της εκλογής αυτής της κυβέρνησης, αποτελεί προβλέψιμο παράγοντα που δεν διαπραγματεύεται την ψήφο του και την τοποθέτησή του προκειμένου να πάρει ανταλλάγματα για θέματα που τον αφορούν. Αυτό χρειάζεται πλάνο και διάθεση να συγκρουστεί κανείς.
Ωστόσο, μια ενεργητική εξωτερική πολιτική, εκτός από γνώσεις και πολιτικό κεφάλαιο, προκαλεί και ανεπιθύμητους, για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, περισπασμούς από την εσωτερική διαχείριση που έχει πιο μεγάλο … ενδιαφέρον για την κυβερνητική ομάδα. Και προφανώς, δεν ενδιαφέρεται για τη διαχείριση της υγειονομικής καταστροφής, αλλά για το μοίρασμα της τράπουλας μεταξύ φίλων και γνωστών. Η τελευταία πρόταση, πιο σύντομα μπορεί να γραφτεί και ως «Σχέδιο Πισσαρίδη».
Η κατάληξη είναι αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Οι πολίτες να πεθαίνουν στα νοσοκομεία αβοήθητοι με τους υγειονομικούς στα πρόθυρα της κατάρρευσης, μόνους απέναντι στην πανδημία. Η οικονομία να διαλύεται και να παραδίδεται στην ασυδοσία του νεοφιλελευθερισμού. Η χώρα να περιφέρεται ως ένας «regime taker» που δεν μπορεί να συμμετέχει στον καθορισμό πολιτικής, ούτε για τα θέματα που την αφορούν άμεσα.
Και μάλιστα για ένα θέμα που για εσωτερική κατανάλωση, η ίδια η κυβέρνηση έχει αναδείξει ως μείζον. Για το οποίο, όμως απέχει πλήρως.
Ωστόσο, οι σύνοδοι κορυφής δεν είναι εκδρομές, ώστε να περιφέρεται ο Πρωθυπουργός στους διαδρόμους των κτιρίων στις Βρυξέλλες, άπραγος, χωρίς καμία συνεισφορά στις εξελίξεις και χωρίς σχέδιο για αυτές. Στο κάτω κάτω, το μόνο που δεν του λείπει είναι οι εκδρομές. Είχε και άλλους προορισμούς χωρίς να εκτίθεται η χώρα.
