Του Αναστάση Ασκητά
Η γενική συνέλευση του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS) εξέδωσε ψήφισμα-καταπέλτη, σύμφωνα με την οποία, το ICOMOS «τάσσεται κατηγορηματικά υπέρ της κατά χώρα διατήρησης των αρχαιοτήτων και καλεί την ελληνική κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην απόσπαση του μνημειακού αυτού συνόλου, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της πόλης αλλά και τμήμα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς».
Άλλο ένα δυνατό χαστούκι για την Υπουργό Πολιτισμού, την κυβέρνηση συνολικά, αλλά και τους τοπικούς συμπαραστάτες τους, οι οποίοι κόντρα σε κάθε πρακτική πολιτισμένης κοινωνίας, οδηγούν σε αποσύνθεση ένα μεγάλο μνημειακό σύνολο, με χαρακτήρα τοπόσημου για την πόλη της Θεσσαλονίκης.
Μετά από τόσες διεθνείς αναφορές, επιστημονική κατακραυγή, εκκλήσεις ανθρώπων του πολιτισμού, αντιδράσεις των πολιτών της Θεσσαλονίκης, κυβέρνηση και τοπικοί άρχοντες, παραμένουν αμετακίνητοι στην πλευρά εκείνη που επιθυμεί τη διάλυση των αρχαιοτήτων. Και αυτό γιατί η στόχευσή τους να υπηρετήσουν το σχεδιασμό των εργολάβων, δεν τους αφήνει ούτε να παραδεχθούν σιωπηλά το έγκλημα.
Πλέον, οι αντιδράσεις λαμβάνουν διεθνείς διαστάσεις, δεδομένου πως και η σημασία του ευρήματος έχει διεθνή απήχηση, ωστόσο, το ερώτημα είναι πιο … τοπικό: Όλοι αυτοί οι άρχοντες της Θεσσαλονίκης, που ορκίζονται πίστη στην ιστορία και στην κληρονομιά της Μακεδονίας, δεν συγκινούνται από κάτι, το οποίο συγκινεί τόσους ανθρώπους, τόσα χιλιόμετρα μακριά;
Δεν είναι άξιοι λόγου αυτοί οι ειδικοί, αυτοί οι τεχνοκράτες; Οι επιστήμονες οι οποίοι και τη γνώση και την εμπειρία έχουν και στο τέλος της ημέρας, περισσότερο υπηρετούν το συμφέρον της πόλης από εκείνους που … κόπτονται για αυτό. Εκατοντάδες επιστήμονες σε κάθε μέρος της γης είναι περισσότεροι ευαισθητοποιημένοι για την κληρονομιά της Θεσσαλονίκης, από τον ίδιο το Δήμο Θεσσαλονίκης.
Αυτό είναι πρωτοφανές. Αλλά ακόμα και τώρα, μήνες μετά από την πρώτη απόφαση, που οι αντιδράσεις είναι συντριπτικές και δεν αφήνουν περιθώρια συζήτησης, η επιμονή των Ελλήνων υπευθύνων είναι … συγκινητική. Από την Υπουργό και τον Πρωθυπουργό, μέχρι τον Περιφερειάρχη και τον Δήμαρχο, δε διανοήθηκε ούτε ένας να κάνει λίγο πίσω. Να δώσει μια ευκαιρία στην πόλη να αναπνεύσει.
