Φοιτήτρια λοιπόν, πήγα να δουλέψω σε μια μικρή ατομική επιχείρηση δίπλα στο σπίτι μου, που έφτιαχνε μεταξοτυπίες.
Τυπώναμε μπλούζες, παπούτσια κ.λ.π. κατά εκατοντάδες κάθε μέρα. Στο τέλος της βδομάδας, τους 3 υπαλλήλους που δουλεύαμε, το αφεντικό μας πλήρωνε το βδομαδιάτικο. Ώσπου κάποια φορά, μου λέει το αφεντικό ότι θα μου κάνει περικοπή γιατί σε μια παραγγελία το χρώμα δεν ήταν καλό και πρέπει να μοιραστούμε τη χασούρα! 18 χρονών ήμουν και γυρνάω και του λέω: γιατί τα κέρδη σου μαζί τα μοιραζόμαστε και τώρα θες να μοιραστούμε τη χασούρα;Και τι φταίω εγώ αν το χρώμα που έφτιαξες δεν ήταν καλό;
Και φυσικά έμεινε άφωνος από την αντιδρασή μου και μου έδωσε ολόκληρο το βδομαδιάτικο. (Μετά από λίγα χρόνια η επιχείρηση, που είχε εν τω μεταξύ ανοιχτεί επενδυτικά, δυστυχώς έκλεισε λόγω οικονομικής δυσπραγίας…)
Το θυμήθηκα με αφορμή την ενίσχυση της Aegean που τα προηγούμενα χρόνια κερδοφορούσε επιτυχώς αλλά ποτέ δεν είπε να μοιραστεί τα κέρδη της…τη χασούρα της όμως, μια χαρά μας τη φόρτωσε.Αφού έκανε κι έναν ανομολόγητο “δανεισμό” από τους πελάτες της στους οποίους έδωσε voucher και δεν επέστρεψε τα χρήματα από τις ακυρώσεις των πτήσεών της. Κι όλα αυτά με αποφάσεις και συμφωνίες της κυβέρνησης που δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα όπως είπε και ο Βρούτσης…
Υγ1. Τα αφεντικά, μικρά – μεγάλα, με τον ίδιο τρόπο σκέπτονται, δυστυχώς
Υγ2. Η καπιταλιστική αντίληψη χωράει στην πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη επιχείρηση
Υγ3. Ο καπιταλισμός είναι σαν τα παραμορφωτικά γυαλιά…βγάζεις ένα μεροκάματο και νομίζεις ότι είσαι σαν τον πρόεδρο της μεγαλύτερης πολυεθνικής
Της Δέσποινας Κετογλιδου
Αγρονόμος τοπογράφος μηχανικός και συγκοινωνιολόγος
