Του Σπύρου Σιδέρη
Πολλές αναλύσεις γράφτηκαν για τον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών στο Κίνημα Αλλαγής, ανοίγοντας την συζήτηση, για το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται για την επόμενη μέρα.
Το σύνολο των αναλύσεων και απόψεων, περιεστράφηκε γύρω από δυο λέξεις, είτε ευθέως είτε υπονοώντας τες.
Κενό και καινό.
Δυο λέξεις ομόηχες που αν τις ακούσεις δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις, αλλά αν τις δεις γραμμένες θα βγάλεις κάποιο νόημα, αν γνωρίζεις τις σημαίνουν. Τώρα αν βγάλαμε νόημα με τις τόσες σελίδες που γράφτηκαν είναι μια άλλη ιστορία.
Το κενό με ε, είναι το άδειο, το χωρίς περιεχόμενο.
Διαβάσαμε κι ακούσαμε ότι η μεγάλη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία του Κινήματος Αλλαγής, είχε ως αιτία το κενό που υπάρχει στο χώρο του κέντρου και δεν έχει καλυφθεί από τη Νέα Δημοκρατία με την κεντροδεξιά και από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με την κεντροαριστερά.
Περισσότερο δε, αυτό συζητήθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που δεν κατάφερε ή δεν ήθελε να ενσωματώσει το κομμάτι αυτό της κοινωνίας, παραμένοντας οργανωτικά, ερμητικά κλειστό, προς το κέντρο και την σοσιαλδημοκρατία.
Όμως και η Νέα Δημοκρατία που παραδοσιακά είχε στους κόλπους της το συντηρητικό κέντρο, παρόλες τις κυβερνητικές μεταγραφές που έκανε από το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να προσελκύσει και τους αντίστοιχους ψηφοφόρους του χώρου.
Οι πάνω από 270 χιλιάδες που συμμετείχαν στις εκλογές της πρώτης Κυριακής για την ανάδειξη της ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής, δεν σημαίνει ότι το ανάγει ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη.
Να θυμίσουμε εδώ ότι το 2017, όταν ψήφισαν περίπου 210 χιλιάδες, στις εκλογές του 2019 έλαβε 8,10%. Μια απλή αναγωγή αν κάνει κανείς με τους 270 χιλιάδες που ψήφισαν την Κυριακή το ποσοστό που θα έπαιρνε το Κίνημα Αλλαγής ξεπερνά ελαφρώς το 10%.
Μ αυτό το ποσοστό το κενό που θεωρητικά υπάρχει, μ’ αυτό το ποσοστό δεν καλύπτεται. Από τα 7 εκατομμύρια που ψήφισαν το 2009 πέσαμε στα 5,5 εκατομμύρια το 2019.
Το ενάμιση εκατομμύριο που απείχε από τις τελευταίες εκλογές σε σύγκριση με το 2009, είναι οι απογοητευμένοι και κουρασμένοι από τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους και σίγουρα δεν είναι το +2% που ενδεχομένως να πάρει το Κίνημα Αλλαγής, αναλογικά σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μεγάλη φυγή προς το εξωτερικό, αλλά δεν είναι ενάμιση εκατομμύριο αυτοί που έφυγαν και επιπλέον όσοι μετανάστευσαν έχουν την δυνατότητα να ψηφίσουν είτε από τη χώρα που διαμένουν είτε να έρθουν στην Ελλάδα και να το πράξουν.
Το ζήτημα του κενού αφορά και την απουσία του καινού.
Καινό με αι είναι το καινούργιο, το νέο.
Είναι περισσότερο γνωστή η λέξη από την Καινή Διαθήκη, τη «νέα συμφωνία» μεταξύ Θεού και Ανθρώπων.
Πολύ μελάνι χύθηκε για την ανανέωση που επιθυμεί η κοινωνία με την πρώτη θέση του Νίκου Ανδρουλάκη. Ναι έχει μια αλήθεια, ότι με σχεδόν 37% ο πρώτος και με διαφορά στις εκλογές του Κινήματος είναι νέος ηλικιακά και άφθαρτος πολιτικά.
Όμως αν προσθέσει κανείς τα ποσοστά των Παπανδρέου, Λοβέρδου, Γερουλάνου και Καστανίδη, αυτό καταρρίπτεται. Το σχεδόν 60% των 270 χιλιάδων ψηφοφόρων ψήφισε ηλικιακά υποψηφίους άνω των 60 ετών. Δεν το λες κι ανανέωση αυτό σύμφωνα με τα όσα γράφονται.
Όσον αφορά το άφθαρτο, που χρησιμοποιείται κατά κόρον για τον Νίκο Ανδρουλάκη αφορά μόνο τις κυβερνητικές θέσεις κι όχι την συμμετοχή του στο στενό πυρήνα εξουσίας του τότε ΠΑΣΟΚ. Καθώς εκλέχτηκε σε ηλικία 34 ετών από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, Γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής συμμετέχοντας έτσι στη διαμόρφωση της πολιτικής που πορεύτηκε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, η Ελιά, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Κίνημα Αλλαγής.
Παρότι οι Βρυξέλλες είναι μακριά, κι εκεί παράγεται πολιτική και οι Ευρωβουλευτές είναι υπόλογοι για όσα βιώνουμε κι εμείς στην Ελλάδα.
Υπάρχουν πολλοί νέοι που είναι πιο γερασμένοι από τους ηλικιακά γέρους.
Η φαντασία στην Εξουσία, που άδει ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος, δεν ζητάει ταυτότητα και ημερομηνία γέννησης.#menoumespeedy
