Στον αιώνα που διανύει η χώρα μας πολλά θέματα που αφορούν όλες τις τάξεις, μοιάζουν δυσεπίλυτα. Αυτό συμβαίνει κυρίως, επειδή η πολιτική αδράνεια και αναλγησία σε συνδυασμό με την ατιμωρησία αλλά και την ανομία να συντελούν στη διόγκωση του προβλήματος, με ολέθρια αποτελέσματα ως επί το πλείστον. Επίπροσθετα, σε αρκετές περιπτώσεις ευθύνεται και η έλλειψη στοιχειωδούς νοημοσύνης του εκάστοτε πολίτη έχοντας ως αντίκτυπο τις παραπάνω συνέπειες, με την παιδεία να γαλουχεί τα νέα παιδιά με σκοπό την μη διεύρυνση του πνευματικού τους ορίζοντα, μετατρέποντας τα σε άβουλα πιόνια ενός καλοστημένου παιχνιδιού. Αρκετά μακρηγόρησα, σήμερα ήρθε η ώρα να πλέξω το εγκώμιο της βίας στους αγωνιστικούς χώρους, σε δρόμους και γενικότερα σε ότι συνυφαίνεται με το κομμάτι του αθλητισμού.
Πέρασαν περίπου 5 μήνες από το αποτρόπαιο έγκλημα στην περιοχή της Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, με το θέμα σιγά σιγά να περνάει σε δεύτερη μοίρα, μετά τον ντόρο που προκάλεσε τις πρώτες μέρες μετά τη στυγερή δολοφονία. Το θύμα ένας 19χρονος φίλαθλος της ομάδας του Άρεως όταν έπεσε στο έδαφος από όντα που δεν υπολήπτονται την ανθρώπινη ζωή επειδή τόλμησε (άκουσον,άκουσον) να υποστηρίζει διαφορετική ομάδα από εκείνη των ποταπών υποκειμένων που του αφαίρεσαν τη ζωή ακαριαία.
Αναφορικά με το παραπάνω φρικτό γεγονός μεγάλη μερίδα φιλάθλων καταδίκασε το έγκλημα όντας συντετριμμένοι από το θάνατο ενός 19χρονου νέου ανθρώπου, του Αλκιβιάδη Καμπανού. Βέβαια στην αντίπερα όχθη αντικρίσαμε πανό σε γήπεδο που στήριζαν τους δολοφόνους απροκάλυπτα δημιουργώντας την δυσαρέσκεια ακόμα και των συνοπαδών τους.
Προφανώς το συγκεκριμένο συμβάν δεν ήταν η απαρχή, ενδεχομένως και στο μέλλον να βιώσουμε κάτι παρόμοιο μολονότι όλοι τάσσονται κατά της βίας κάτι το οποίο θεωρώ εντελώς υποκριτικό, αφού είναι άξιο παρατήρησης της συμπεριφοράς των πολιτών στα γήπεδα που με βωμολοχίες, απειλές αλλά και χρήση αντικειμένων σπεύδουν να επιτεθούν σε διαιτητές, παίκτες, ακόμα και όσους αγαπούν την ίδια ομάδα.
Όλα τα προαναφερθέντα λειτουργούν ανασταλτικά για τη βελτίωση του αγωνιστικού ιδεώδες και της ευγενής άμιλλας που προάγουν τα αθλήματα αυτά καθ’ αυτά, απόρροια της φνιθούσης πορείας της κοινωνίας μας σε όλους τους τομείς. Μια παροιμία λέει ”ή στραβά πάει ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε”, στην περίπτωση της ”Ψωροκώσταινας” συμβαίνουν και τα δύο, άλλωστε το DNA του Έλληνα δεν αλλάζει συγχρόνως όμως, απαιτεί τα πάντα να δουλεύουν ρολόι, μα αν δεν βαδίζει στο σωστό δρόμος ο άνθρωπος, πώς η πολιτεία δεν θα ολισθήσει και θα χάσει τον έλεγχο; Ακόμα και οι ιθύνοντες που αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν τη χώρα μας από εμάς εκλέγονται οπότε ο καθένας επιβάλλεται να κάνει την αυτοκριτική του διερωτώμενος αν και ο ίδιος επιδρά στο κατήφορο του τόπου . Ας αναλογιστεί ο καθένας πόσες αθώες ψυχές χάθηκαν άδικα στο βωμό του φανατισμού.
Αναμφίβολα, η κατάσταση που επικρατεί ειδικότερα την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από όλους μας χωρίς να εξαιρώ ούτε το δημοσιογραφικό συνάφι που από την παρακμή στην οποία οδηγείται η πατρίδα μας, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που επωφελούνται από τέτοια περιστατικά για να αυξήσουν τα νούμερα των εκπομπών, τις πωλήσεις των εφημερίδων, τις επισκεψιμότητες των ιστοσελίδων που κατέχουν.
Το δέντρο αν δεν το κόψεις από τη ρίζα συνεχίζει να ανθίζει έτσι και η βία αν δεν την καταδικάσεις ειλικρινά με πράξεις, χωρίς φανφάρες-ευχολόγια, διαιωνίζεται ραγδαία.
Άρθρο του Χάρη Κωνσταντινίδη
