Άρθρο του Αναστάση Ασκητά
Μέσα στη μεγάλη δεξαμενή των ειδήσεων που αφορούν την πανδημία, ξεχωρίζω δύο συγκεκριμένες αναφορές των τελευταίων ημερών. Και τις ξεχωρίζω γιατί είναι τόσο ανόμοιες μεταξύ τους, τόσο αντίθετες, που εμπεριέχουν όλες τις αντιφάσεις της τελευταίας περιόδου, αλλά και ευρύτερα, φωτίζουν τις διαιρέσεις της κοινωνίας. Εκείνες τις διαιρέσεις που διάφοροι πασχίζουν να κρύψουν, κάνουν πως δεν υπάρχουν και μας καλούν να μην «διχάζουμε», όταν αναφερόμαστε σε αυτές.
Όμως, οι διαιρέσεις αυτές είναι τόσο δομικές, τόσο θεμελιώδεις, τόσο συνυφασμένες με τον τρόπο παραγωγής και την κατασκευή των κοινωνιών μας, που αν θέλεις να είσαι ακριβής στις αναλύσεις σου και κοινωνικά χρήσιμος, «απαγορεύεται» να αγνοήσεις.
Η πανδημία είναι μια έκτακτη, πιεστική συνθήκη στην οποία αυτές οι διαιρετικές τομές μετατρέπονται σε χάσματα και ο «πόλεμος» που όλοι ισχυρίζονται πως δίνουμε εναντίον του ιού, διεξάγεται μέσα από αυτά τα χαρακώματα, στα οποία ο καθένας πολεμάει με τα όπλα που έχει στη διάθεσή του, αλλά κυρίως με τη διάθεσή του να νικήσει τον πόλεμο, υπέρ αυτών που κινδυνεύουν περισσότερο.
Και όλοι θα μετρηθούμε σε αυτή τη συνθήκη.
Από τη μία βλέπεις δεκάδες νοσηλεύτριες που αμείβονται με κάτι περισσότερο από τον βασικό μισθό, να σπεύδουν εθελοντικά στις περιοχές της χώρας, όπου υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, ώστε να συνεισφέρουν στις προσπάθειες ανάσχεσης του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Άνθρωποι καθημερινοί που σε αντιηρωικές εποχές, κάνουν κάτι ηρωικό. Βάζουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο, υπέρ αυτών που το έχουν ανάγκη, ενώ και οι ίδιοι δεν έχουν την πολυτέλεια. Είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού.
Από την άλλη έχεις τις ιδιωτικές κλινικές με την τεράστια κερδοφορία και την παρασιτική λειτουργία σε βάρος του δημόσιου συστήματος υγείας, με την αρωγή βεβαίως των κυβερνήσεων που παραμέλησαν συστηματικά τις δημόσιες δομές. Αυτές οι κλινικές που ακόμα και τώρα, την ύστατη ώρα της μάχης, αρνούνται να τεθούν στη διάθεση της κοινωνίας και να επιστρέψουν ένα ελάχιστο κλάσμα από τα κέρδη που τόσα χρόνια πραγματοποίησαν.
Αρνούνται ακόμα και τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν μιλά για επιτάξεις, αλλά για ενοικιάσεις, αφού ζητά από τις κλινικές «βοήθεια» επί πληρωμή. Πέρα, όμως από τις κλινικές, έχεις και αυτούς τους ιδιώτες γιατρούς, οι οποίοι δεν αρκούνται στα χρήματα που τους προσφέρει η κυβέρνηση για να ενταχθούν στο ΕΣΥ, αλλά διαπραγματεύονται την αμοιβή τους και τα προνόμια τους, σε βάρος των συναδέλφων τους που δίνουν τη μάχη στα δημόσια νοσοκομεία, με το χρόνο να τρέχει εις βάρος των ανθρώπων που υποφέρουν.
Και στην κορυφή όλων, έχεις την κυβέρνηση που συστηματικά αγνόησε τους πρώτους, τους απλούς ανθρώπους που εργάζονται στο σύστημα υγείας, γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικό και άλλο προσωπικό, παρότι είναι αυτοί που σήκωσαν το βάρος. Τους αγνόησε επιδεικτικά, αφήνοντάς τους γυμνούς απέναντι στην πανδημία, χωρίς ενίσχυση και ουσιαστική βοήθεια. Και τώρα σπεύδει να καπηλευτεί επικοινωνιακά την αυτοθυσία τους και τη βούλησή τους να καλύψουν τις τρύπες που άφησε η πολιτική ηγεσία.
Την ίδια ώρα που αγνοούσε τους ανθρώπους του ΕΣΥ, διαπραγματευόταν με τους κλινικάρχες και τους μεγαλόσχημους ιδιώτες, στερώντας από το ΕΣΥ πολύτιμους πόρους και χάνοντας χρόνο σε μια στιγμή που κάθε λεπτό καθυστέρησης κοστίζει ζωές.
Αυτές είναι οι δύο Ελλάδες. Οι δύο κόσμοι, διότι δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αυτό. Ανάμεσα σε αυτούς τους κόσμους υπάρχει χάος. Αυτοί οι κόσμοι δεν θα μπορέσουν να συγκλίνουν ποτέ. Ο ένας θα μετράει ανθρώπινες ζωές, ο άλλος τζίρους και EBITDA. Ο ένας στέκεται δίπλα στον πόνο των ανθρώπων γιατί είναι κομμάτι του λαού, ο άλλος είναι διεκπεραιωτής συμφερόντων.
Αυτή τη διαχωριστική γραμμή είναι ο άξονας που ορίζει κάθε συζήτηση και πολιτική απόφαση. Είναι η γραμμή που χωρίζει τις δύο πλευρές της ιστορίας. Ο λαός σώζει το λαό και η ολιγαρχία με τις πολιτικές της εκπροσωπήσεις, μετράει ιδιοτελώς κέρδη και συμφέροντα.
