Η συζήτηση για τον κορυφαίο όλων των εποχών, είναι καθαρά υποκειμενική κι ασφαλώς έχει να κάνει και με το πόσο αυτοι που εμπλέκονται στις ατέρμονες αναλύσεις έχουν παρακολουθήσει την δράση των ποδοσφαιριστών on time. Κάθε παίκτης στον καιρό του θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τον θυμόσοφο ελληνικό λαό. Στην συζήτηση όμως για το ποιος έφερε την επανάσταση στον χώρο του ποδοσφαίρου η ιστορία έχει γράψει το όνομα του Ντιέγκο Μαραντόνα με capslock εδώ και χρόνια,,,. Δεν είναι μόνο το ότι οδήγησε ομάδα παρία του φτωχού Νότου της Ιταλίας, την Νάπολι σε τίτλους κόντρα στα “θεσμικά μεγαθήρια” της χώρας ούτε κι ότι ανέβασε την Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου, αλλά ίσως περισσότερο το alegro του χαρακτήρα με τα πάθη του τις αστοχίες του τις ερινύες να τον κατατρώγουν, που τον κατατάσσουν ως κορυφαία ποδοσφαιρική οντότητα γέρνωντας το και το καθαρά αγωνιστικό ισοζύγιο…
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Νοσοκομείο «Evita» στη Λάνους της επαρχίας του Μπουένος Άιρες, αλλά μεγάλωσε στη Villa Fiorito, ένα παλιό λιμάνι στα νότια προάστια της πρωτεύουσας. Η καριέρα του, άρχισε στην Αργεντίνος Τζούνιορς σε ηλικία μόλις 10 ετών, το 1970, αλλά το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα πραγματοποιήθηκε το 1976. Πέντε χρόνια εκεί με 166 εμφανίσεις και 116 γκολ, πριν περάσει στη Μπόκα Τζούνιορς για μία μόνο σεζόν, 1981/82 με 28 γκολ σε 40 παιχνίδια.
Μετά την άφιξή του στην Ευρώπη και στην Μπαρτσελόνα, μια ομάδα στην οποία ο «Pibe de Oro» («χρυσό παιδί») παρέμεινε για δύο σεζόν, σημειώνοντας 38 γκολ σε 58 αγώνες. Η περιπέτεια του στην Ισπανία χαρακτηρίστηκε από πολλούς τραυματισμούς, ο σοβαρότερος από τον οποίο, λόγω ενός φάουλ του παίκτη της Αθλέτικ Μπιλμπάο, Άντονι Γκοικοετσέα, είχε ως συνέπεια να χάσει το 30% της κινητικότητας του αριστερού αστραγάλου. Παρά όλα αυτά, κατέκτησε ένα ισπανικό Κύπελλο, ένα League Cup Ισπανίας και ένα ισπανικό Super Cup με τους Καταλανούς.
Στην συνέχεια, ακολούθησε η Νάπολι, στην οποία εντάχθηκε έναντι 13,5 δισεκατομμυρίων λιρετών (σ.σ. περίπου οκτώ εκατομμύρια ευρώ). Με τη μπλε φανέλα έπαιξε συνολικά 259 παιχνίδια, σημειώνοντας 116 γκολ, αλλά πρωτίστως κέρδισε δύο πρωταθλήματα, ένα ιταλικό Κύπελλο, ένα ιταλικό Super Cup και ένα Κύπελλο UEFA, πριν πάει στην Σεβίλλη και επιστρέψει στην Αργεντινή όπου τελείωσε την καριέρα του, σε ηλικία 37 ετών, με τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα Τζούνιορς, στις 25 Οκτωβρίου 1997, στη νίκη με σκορ 2-1 επί της Ρίβερ Πλέιτ στο Monumental στο Μπουένος Άιρες.
Με την εθνική Αργεντινής συμμετείχε σε τέσσερα Μουντιάλ (1982, 1986, 1990, 1994), σημειώνοντας γκολ σε όλα. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιταλίας το 1990, σκόραρε μόνο με πέναλτι έναντι στους Ιταλούς στα ημιτελικά. Κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό. Σε ένα Μουντιάλ, όπου έμεινε στην Ιστορία για το «χέρι του θεού», γκολ που σημείωσε στα προημιτελικά με την Αγγλία, αλλά και εκείνο που πέρασε όλους τους Άγγλους στον ίδιο αγώνα, σε ένα από τα πιο όμορφα γκολ στην Ιστορία του ποδοσφαίρου.
Οι κορυφαίες ατάκες του Ντιέγκο Μαραντόνα
Από την αυτοβιογραφία του “Soy el Diego”
“Ο Θεός με κάνει να παίζω καλά. Γι’ αυτό πάντα κάνω τον σταυρό μου όταν βγαίνω στο γήπεδο. Αισθάνομαι ότι θα Τον προδόσω εάν δεν το κάνω”.
Λίγο μετά από την αποχώρησή του από τα γήπεδα
“Δούλεψα σκληρά όλη μου τη ζωή γι’ αυτό. Αυτοί που λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι όλα μου ήρθαν εύκολα, μπορούν να μου φιλήσουν τον κ…“.
Σε ομιλία του το 1996, στο πλαίσιο καμπάνιας της Αργεντινής κατά των ναρκωτικών
“Ήμουν, είμαι και θα είμαι ναρκομανής. Ένας άνθρωπος που μπλέκει με ναρκωτικά, πρέπει να παλεύει κάθε μέρα”.
Για τη νίκη της Αργεντινής επί της Αγγλίας
“Ήταν σαν να νίκησα μια χώρα, κάτι παραπάνω από μία ποδοσφαιρική ομάδα”.
Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους μετά από το περιβόητο γκολ κόντρα στην Αγγλία
“Ήταν το χέρι του Θεού”.
Μερικά χρόνια αργότερα, για το γκολ του
“Ήταν σαν να κλέβω τους Άγγλους και να αρπάζω τη νίκη”.
Μιλώντας για τις στιγμές αμέσως μετά από το γκολ
“Περίμενα τους συμπαίκτες μου να έρθουν να με αγκαλιάσουν, αλλά κανείς δεν ήρθε. Τους είπα ‘ελάτε ειδάλλως ο διαιτητής θα το ακυρώσει'”.
Για την οικογένειά του
“Τα νόμιμα παιδιά μου είναι η Ντάλμα κι η Χιανίνα. Τα υπόλοιπα είναι προϊόν των χρημάτων και των λαθών μου”.
Για το βραβείο της FIFA για τον ποδοσφαιριστή του αιώνα
“Ο κόσμος ψήφισε εμένα. Τώρα θέλουν να μοιραστώ το βραβείο με τον Πελέ. Δεν πρόκειται να το μοιραστώ με κανέναν. Ο Πελέ θα έπρεπε να γυρίσει πίσωστο μουσείο”.
Σχολιάζοντας τις διαφορές του με τον Πελέ
“Με κρίνουν για τα 12 χρόνια που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη, κάτι που ο Πελέ δεν έκανε. Σοβαρευτείτε, μην με συγκρίνεται άλλο με εκείνον”.
Απαντώντας σε όσα είχε πει ο Πελέ για τον Νεϊμάρ
“Λέει ότι είναι ο καλύτερος στον πλανήτη; Ίσως να έχει δίκιο, αφού ο Μέσι είναι από άλλον πλανήτη”.
Για τους Γάλλους και τον Πλατινί
“Όλοι γνωρίζουμε πώς είναι οι Γάλλοι και ο Πλατινί, ως Γάλλος, νομίζει ότι τα ξέρει όλα”.
Για την επίθεσή του σε αυτοκίνητο φωτογράφου
“Το έκανα με το χέρι της λογικής”
Για την αμερικανική πολιτική
“Νομίζω ότι ο Μπους είναι δολοφόνος. Θα ηγηθώ του κινήματος εναντίον του ώστε να μην πατήσει το πόδι του σε αργεντίνικο έδαφος”.
Στη συνέντευξη Τύπου μετά από την πρόκριση της Αργεντινής στο Μουντιάλ 2010
“Αυτοί που δεν πίστεψαν, μπορούν να μου πάρουν μια π… -λυπάμαι κυρίες μου για τα λόγια μου- και να συνεχίσουν να γλείφουν. Είμαι είτε μαύρος είτε άσπρος. Ποτέ δεν θα γίνω γκρίζος στη ζωή μου. Μου συμπεριφερθήκατε έτσι όπως μου συμπεριφερθήκατε. Τώρα συνεχίστε να γλείφετε. Είμαι ευγνώμων στους παίκτες και στον κόσμο της Αργεντινής. Σε κανέναν άλλον. Οι υπόλοιποι, συνεχίστε να γλείφετε π…”.
Πριν από την έναρξη του Μουντιάλ 2010
“Δεν με νοιάζει ποια είναι η γνώμη σας για μένα ως προπονητή. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Έχω τους 23 παίκτες μου και είμαι έτοιμος να πεθάνω μαζί τους. Δεν μιλάω για βασικούς και αναπληρωματικούς. Έχω 23 πολεμιστές και ο καθένας τους μπορεί να παίξει”.
Για την αποτυχία του Λιονέλ Μέσι να σκοράρει στο Μουντιάλ 2010
“Όποιος λέει ότι δεν είχε σπουδαίο Μουντιάλ είναι ηλίθιος”.
Για τις πολιτικές φιλίες του
“Πιστεύω στον Τσάβες. Είμαι οπαδός του. Ό,τι κάνει ο Φιδέλ Κάστρο, ό,τι κάνει ο Τσάβες, για μένα είναι το καλύτερο”.
